Employees

prof.

Szabolcs Esztényi

improvisation

Wybitny węgierski improwizator, kompozytor, pianista, wieloletni pedagog Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina, doktor honoris causa tej uczelni.

Urodził się w Budapeszcie. Uczestniczył w rewolucji węgierskiej w 1956 roku. Represjonowany przez komunistyczne władze Węgier, w 1961 r.  przyjechał do Warszawy.  Ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w klasie fortepianu Margerity Trombini-Kazuro oraz w klasie kompozycji Witolda Rudzińskiego. W roku 1968 ożenił się
z pianistką Teresą Rosłoń i zamieszkał na stałe w Polsce.

Jako solista występował na najważniejszych festiwalach muzycznych w kraju i za granicą. Dokonał wielu prawykonań dzieł polskich kompozytorów (T. Sikorskiego, K. Serockiego, 
P. Szymańskiego) oraz nagrań kompozytorów takich jak, m. in.: A. Panufnik,
P. Szymański, Z. Rudziński, K. Penderecki. Jako solista koncertował
z najlepszymi orkiestrami w Polsce i Europie. Współpracował z wybitnymi artystami, m.in. 
J. Artyszem, A. Hiolskim, H. Holligerem, R. Jabłońskim, J. Kotnowską, J. Rappé, O. Pasiecznik. Występował w duecie z Jerzym Witkowskim, w kwartecie z Warsztatem Muzycznym Zygmunta Krauzego, w kwintecie z Kwartetem Wilanów, w duecie z Iwoną Mironiuk (1997-2024).

W roku 1968 został laureatem I nagrody I Ogólnopolskiego Konkursu Improwizacji Fortepianowej. W roku 1988 otrzymał medal ZKP za popularyzację polskiej muzyki współczesnej, a w 1989 nagrodę Sekcji Krytyków SPAM ,,Orfeusz”. W 2009 roku został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej. W 2023 roku otrzymał tytuł honorowego członka ZKP.

Był pionierem w dziedzinie nauczania improwizacji fortepianowej w Polsce. Od roku 1972 nieprzerwanie przez 50 lat pracował jako pedagog improwizacji w PSM II st. im. F. Chopina w Warszawie. W latach 1983-2023 prowadził improwizację na specjalności rytmika w UMFC, był też związany z AM w Łodzi (1989-2014). Wykształcił kilka pokoleń nauczycieli improwizacji. Przez wiele lat zajmował się popularyzacją improwizacji fortepianowej w polskim szkolnictwie muzycznym, prowadząc kursy, wykłady i warsztaty na terenie całej Polski.

Dla swoich uczniów był niedoścignionym wzorem i mistrzem. Pedagogikę rozumiał jako „czysty humanizm”, pracę swą pojmował jako misję. Mówił: „Chciałbym być użyteczny. Przez cały okres pobytu w Polsce przyświecało mi to hasło. Chciałbym być użyteczny dla polskiej młodzieży. Dla polskich artystów, dla polskiego szkolnictwa. Dlatego uprawiam pedagogikę i również jako wykonawca, skoro mnie potrzebują, to przede wszystkim wykonuję utwory polskie, czyli w służbie polskiej kulturze muzycznej”.