Postrzeganie muzyki polskiej XX wieku oparte jest na dwóch mocnych filarach: Karolu Szymanowskim, symbolicznie otwierającym dwudzieste stulecie, i Krzysztofie Pendereckim - ostatnim z dwudziestowiecznych mistrzów, żyjącym i tworzącym aż do śmierci w 2020 roku. Dzieje się to jednak kosztem wspaniałych twórców, których muzyka cieszy się ogromną popularnością również za granicą: Aleksandra Tansmana, Grażyny Bacewicz, Kazimierza Serockiego, Bogusława Schaeffera i Zygmunta Krauzego. Wszyscy z nich to twórcy niezwykle płodni, a jednocześnie nieschodzący poniżej pewnego - bardzo wysokiego - poziomu. Centrum koncertu stanowią utwory z czasów socrealizmu (II sonata Bacewicz, sonata Serockiego, “Diarium” Schaeffera), w których widać próbę pogodzenia odgórnie narzuconych twórcom zasad z własnym stylem i zainteresowaniami artystycznymi. Zamierzam jednak pokazać słuchaczom muzykę, która poprzedzała ten okres (III sonatina Tansmana), jak również tę, która pochodzi z czasów eksperymentów i otwarcia się na muzykę światową, czego emanacją jest “Warszawska Jesień” - festiwal o przebogatej tradycji, w klimat pierwszych lat którego wpisuje się “Mały tryptyk” Grażyny Bacewicz. Wytłumieniu nastrojów służyć będą utwory Zygmunta Krauzego, którego twórczość w dużym stopniu oparta jest na dorobku Władysława Strzemińskiego i propagowanym przezeń unizmie.