O FESTIWALU

Tym razem tematyka Warszawskiej Jesieni nie odnosi się do estetyki i materiału dźwiękowego. Tak było na przykład w zeszłym roku, kiedy Festiwal był anonsowany hasłem „przenikania” i traktował o wędrówce zjawisk muzycznych pomiędzy epokami i różnymi gatunkami muzycznymi. Tegoroczna Warszawska Jesień nie ma nawet sprecyzowanej idei problemowej, jak na przykład edycja zatytułowana „Res Publica” z roku 2017 – o stanie relacji społecznych w stulecie niepodległości Polski – czy „Pneuma” w 2019, kiedy badaliśmy tęsknotę za uciekającym współczesnemu człowiekowi wymiarem duchowym, za spójnością świata.

„Prześwit” – słowo kluczowe tegorocznej edycji Festiwalu – jest symbolem nowego etapu, otwarcia i szansy. Zarówno w perspektywie społecznej, jak i indywidualnej. Odnosi się do nadziei, jaką w chwiejącym się w posadach czasie chcielibyśmy mieć co do przyszłości. Zwracamy uwagę na twórczość, która nie po to dzieli się z nami swoimi alarmistycznymi intuicjami i obawami, aby nas pogrążyć, ale by – poprzez alert – od czegoś uchronić i poprowadzić do normalności.

„Prześwit” to jeden z terminów używanych przez filozofa Martina Heideggera: Niemieckie Lichtung oznacza polanę wewnątrz lasu pozbawioną drzew, najlepiej obrazując opisywane zjawisko. To także fragmentaryczne przepuszczenie promieni słonecznych. W tym odczytaniu staje się on furtką pozwalającą dostrzegać zjawiska czy przedmioty częściowo zasłonięte, ukryte przed spojrzeniem… (Mateusz Kłosowski, W prześwitach poezji i filozofii, czyli tam, gdzie spotykają się Leśmian i Heidegger)

CZYTAJ WIĘCEJ NA STRONIE FESTIWALU