29 stycznia 2023 r.

  • godz. 17:00

Spotkania ze sztuką tańca. Gość specjalny - Emil Wesołowski

29 stycznia 2023 r. godz. 17.00 Sala audytoryjno-kinowa im. Karola Szymanowskiego.
Przygotowanie i prowadzenie cyklu: dr hab. Klaudia Carlos-Machej, prof. UMFC; st. wykł. Joanna Sibilska.


EMIL WESOŁOWSKI
Pierwszy solista Polskiego Teatru Tańca-Baletu Poznańskiego, solista baletu i główny choreograf: Teatru Wielkiego w Warszawie, Opery Wrocławskiej, Teatru Wielkiego w Poznaniu, reżyser i wykładowca. W 1966 roku ukończył poznańską szkołę baletową, ucząc się m.in. pod kierunkiem: Władysława Milona, Conrada Drzewieckiego i Teresy Kujawy. Następnie został tancerzem w balecie Opery Poznańskiej, kierowanym przez Conrada Drzewieckiego. Wystąpił m.in. w baletach: Giselle, Ognistym, Tempus Jazz 67, Adagio na smyczki i organy - wszystkie w chor. C. Drzewieckiego, Harnasie (chor. E. Papliński, muz. K. Szymanowski, 1969), jako Benno i Rotbart w Jeziorze łabędzim (C. Drzewiecki,  B. Kasprowicz, muz. P. Czajkowski, 1969), Divertimento, Cudowny mandaryn, Les Biches, solista w: Sonacie na dwa fortepiany i Adagietto z V Symfonii Mahlera – wszystkie w chor. C. Drzewieckiego.
W 1973 roku wszedł w skład nowo powstałego zespołu Polskiego Teatru Tańca, w którym w 1976 roku został pierwszym solistą, tworząc znakomity duet z pierwszą solistką, Anną Staszak. Do jego najważniejszych kreacji należały m.in.: Dworzanin w Pawanie na śmierć infantki (chor. C. Drzewiecki, muz. M. Ravel, 1973), Juan w Epitafium dla Don Juana (chor. C. Drzewiecki, barokowa muzyka hiszpańska w oprac. E. Rudnika, 1974), Adam w Odwiecznych pieśniach (chor. C. Drzewiecki, muz. M. Karłowicz, 1975), Jazon w Medei (chor. T. Kujawa, muz. J. Łuciuk, 1975), solista w Krzesanym (chor. C. Drzewiecki, muz. W. Kilar, 1977). Jeszcze będąc tancerzem w zespole Drzewieckiego rozpoczął współpracę jako choreograf m.in. z: Teatrem Polskim Ożenek Gogola, z Teatrem im. Fredry w Gnieźnie Świętoszek Moliera i Teatrem Nowym w Poznaniu Chłopcy z Placu Broni Molnara. W latach 70. tych rozpoczęła się niezwykła, trwająca nadal, współpraca choreografa z reżyserem Januszem Wiśniewskim. Ten artystyczny tandem stworzył m.in.: Koniec Europy, Gabinet figur woskowych madame Tussaud, Modlitwa chorego przed nocą, Walka karnawału z postem oraz w Teatrze Studio Olśnienie, Życie jest cudem, w Teatrze Narodowym Wybrałem dzisiaj zaduszne święto wg Samuela Zborowskiego Słowackiego, 1999 w Teatrze Ateneum Dziewice i mężatki wg Moliera i inne. Od szeregu lat Emil Wesołowski współpracuje również z Krystyną Jandą.
Od sezonu 1979/80 Emil Wesołowski związał się jako solista, choreograf i kierownik baletu z Operą Wrocławską. Stworzył dla tej sceny Quatro movimento (muz. B. Schäffer, 1980) oraz zatańczył ponownie Jazona w Medei T. Kujawy i Hermesa w Miłości Orfeusza (chor. T. Kujawa, muz. J. Łuciuk, 1980).
Od 1982 roku podjął współpracę z Teatrem Wielkim w Warszawie. Stworzył kilka znakomitych kreacji, wymagających świetnego aktorstwa, często zabarwionych szlachetnym komizmem: solista w pas de trois (chor. A. Méndez,), Zła Wróżka Carabosse w Śpiącej królewnie, Wdowa Simone (1983) i Thomas, właściciel winnic (1991) w Córce źle strzeżonej Gurn w La Sylphide, Juan w Yermie (chor. T. Kujawa, muz. J. Rodrigo, J. Turina, 1984), Rotbart w Jeziorze łabędzim (chor. trad. / B. Chaliułow), Przełożona w Balu kadetów. Jednocześnie pełnił funkcję choreografa i kierownika baletu (do 1985 roku).
Dla Teatru Wielkiego opracował takie balety jak: Trytony (muz. Z. Rudziński, 1985), Gry (muz. C. Debussy, 1989), Dies irae (muz. R. Maciejewski, 1991), Legenda o Józefie (muz. R. Strauss, 1992), Święto wiosny (muz. I. Strawiński, 1993), Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew, 1996), Symfonia tysiąca (muz. G. Mahler, reż. R. Peryt, 1996), Harnasie (muz. K. Szymanowski, 1997), Powracające fale (muz. M. Karłowicz, 1997), Krzesany (muz. W. Kilar, 1997), Cudowny mandaryn (muz. B. Bartók, 1999), Święta wiosna (muz. I. Strawiński, reż. K. Zaleski, 2001), Spartakus (muz. A, Chaczaturian, 2005), Pocałunki (muz. J. S. Bach, 2010), Kain i Abel (muz. A. Panufnik, 2012).
Opracował także sceny i wstawki baletowe w operach. Współpracował między innymi z Mariuszem Trelińskim i scenografem Borisem Kudličką, na przykład: Król Roger Karola Szymanowskiego w 2000 roku w Operze Narodowej, Madame Butterfly Giacoma Pucciniego w 2001 w Operze Waszyngtońskiej, Eugeniusz Oniegin i Dama pikowa Piotra Czajkowskiego w 2002 w Warszawie, Don Giovanni Wolfganga Amadeusza Mozarta w 2002 w Warszawie, w 2011 we Wrocławiu. Sam również reżyserował: Straszny dwór Stanisława Moniuszki (2007) i musical Skrzypek na dachu w poznańskim Teatrze Wielkim (2009), Barona cygańskiego Johanna Straussa w Operze Bałtyckiej (2007), Krakowiaków i Górali Wojciecha Bogusławskiego z muzyką Jana Stefaniego w Teatrze Dramatycznym w Elblągu (2016).
W latach 1995-2006 Emil Wesołowski piastował stanowisko dyrektora baletu Teatru Wielkiego-Opery Narodowej, a w okresie od początku 2007 do jesieni 2008 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Wielkiego w Poznaniu. Następnie powrócił jako choreograf do Teatru Wielkiego w Warszawie i od sezonu 2012/13 był tam choreografem-rezydentem. Przez wiele lat był wykładowcą na wydziale aktorskim w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Współpracował z wieloma tetrami dramatycznym i muzycznymi w Polsce i za granicą, a także Teatrem Telewizji. Wystąpił w kilku filmach opracowując jednocześnie choreografię m.in. w Przedwiośniu i Ślubach panieńskich – oba w reżyserii Filipa Bajona.  
Był jurorem Ogólnopolskiego Konkursu Tańca i Choreografii w Gdańsku (1982, 1984) i od 2007 roku pełni funkcję przewodniczącego jury Ogólnopolskiego Konkursu Tańca im. Wojciecha Wiesiołłowskiego w Gdańsku. Za swoje osiągniecia otrzymał wiele prestiżowych nagród. Pełni również funkcję członka Zarządu ZAiKS i przewodniczącego Sekcji Choreografii w ZAiKSie.

st. wykł. Joanna Sibilska.