Department of Instrumental and Pedagogical, Music Education and Vocal Studies UMFC Branch in Bialystok

Guide of fields and specialties

The 2024/2025 concert season invites you to the cyclical concerts and artistic events scheduled from October 2024 to May 2025, excluding holiday periods and the winter session and inter-semester break to the UMFC Bialystok Branch Concert Hall at 5 Kawaleryjska Street - free admission:
- a series of concerts "Stage of the Masters" (Tuesdays, 7:00 pm)
- a series of concerts "Wednesday Mornings Musical " (two Wednesdays a month, at 11:00 am)
- a series of concerts for children " Kiddies at the University of Music" (one Thursday a month, at 11:00 am)
- a series of "Concerts for the University of the Third Age" (selected Thursdays, at 11:00 am)
- a series of concerts "Scene of the Young" (selected Thursdays, at 19:00, Chamber Hall of the ZSM - former Podlasie Philharmonic, 2 Podleśna St., tickets available at the box office of the OiFP)

CONCERT CALENDAR

Tomasz Baranowski
Jubileusz pięćdziesięciolecia Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki — Filii w Białymstoku

Jubileusz pięćdziesięciolecia Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki to w życiu białostockiej filii Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina moment szczególny. Skłania on do refleksji nad czasem minionym, mobilizując jednocześnie do wyznaczenia kierunków dalszego działania, do postawienia zadań i celów na przyszłość. Rodzi się potrzeba dokonania bilansu dorobku pedagogicznego i artystycznego naszego wydziału, ogarnięcia jednym spojrzeniem wszystkich jego osiągnięć i sukcesów, a także tego, co być może się nie udało. W świetle historii możliwe wydaje się określenie właściwego miejsca białostockiej filii (będącej od początku jedyną zamiejscową placówką najstarszej w Polsce uczelni muzycznej) w szerokiej panoramie zjawisk, które składają się na życie społeczno-kulturalne Białegostoku, regionu i kraju.

Niełatwo ująć pół wieku w ramy zwięzłego raportu. Gdy sięgniemy pamięcią do początków istnienia wydziału, czas ten wyda się nam całą epoką. Najistotniejsze daty, fakty oraz nazwiska, które pragniemy tu przypomnieć, są w stanie jedynie zasygnalizować skalę przemian, jakie dokonały się w ciągu ostatnich pięciu dziesięcioleci. Należy mieć świadomość, że w historię tę wpisują się indywidualne biografie pedagogów – muzyków i ludzi nauki, którzy tworzyli i nadal tworzą jej wizerunek – dokonania absolwentów, wreszcie codzienne wysiłki wielu pokoleń studentów i pracowników. Każdy, kto kiedykolwiek zetknął się z Filią Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Białymstoku, mógłby pewnie napisać własną kartę do tej, zdawałoby się, tak niedawno otwartej księgi.

Różne jednak mogą być miary spojrzenia w przeszłość. Dla historyka kultury, ujmującego pięćdziesiąt lat istnienia wydziału uczelni wyższej, czas ten jako przedmiot badań stanowić będzie zapewne tylko mgnienie. W tej perspektywie Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki jawi się nadal – w kontekście dziejów profesjonalnego szkolnictwa muzycznego w Polsce – jako ośrodek młody i wciąż się rozwijający, który nadal jeszcze w większym stopniu tworzy własną tradycję, aniżeli żyje z jej owoców. Można zatem postawić pytanie: czy dotychczasowe jego losy zasługują na zainteresowanie historyka? Okres pół wieku, który wszak zmieścić można w ramach twórczej aktywności jednego pokolenia, dziejowej perspektywy raczej nie prowokuje. Należy jednak pamiętać, że przywoływana tu historia faktycznie nie zaczyna się w połowie lat siedemdziesiątych. W istocie jej źródła sięgają bardziej odległej przeszłości – okresu dwudziestolecia międzywojennego. Wtedy właśnie w Białymstoku tworzone były podstawy profesjonalnego kształcenia muzycznego, które od samego początku powiązane były z działalnością wybitnych pedagogów naszej alma mater. Powstanie niegdysiejszej Filii Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina nie byłoby możliwe bez twórczego wysiłku kilku pokoleń ludzi oddanych muzyce, którzy z pasją i poświęceniem torowali drogi rozwoju życia muzycznego na Białostocczyźnie.

U źródeł profesjonalnego kształcenia muzycznego w Białymstoku (1920–1945)

Białystok pierwszych lat II Rzeczpospolitej był miastem w zasadzie pozbawionym żywych tradycji kulturalnych. Brak instytucji artystycznych, w tym przede wszystkim stałego teatru i orkiestry, skazywał stolicę Podlasia na los kulturalnej prowincji. Artyści większego formatu, traktujący z reguły Białystok jako przystanek w drodze z Wilna do Warszawy, pojawiali się tu raczej rzadko. Życie kulturalne miasta ograniczało się w tym okresie do odbywających się sporadycznie koncertów i spektakli teatralnych. Wśród znanych artystów, którzy gościli w Białymstoku w latach dwudziestych, byli między innymi Ewa Bandrowska-Turska, Stanisław Gruszczyński, Jerzy Lefeld, Stanisława Szymanowska i Wacław Kochański.

Pierwszym przedsięwzięciem w dziedzinie profesjonalnego nauczania muzyki były Pianistyczne Kursy Mistrzowskie im. A[leksandra] Michałowskiego. Profesor Aleksander Michałowski – kompozytor, wybitny pianista i pedagog, profesor Państwowego Konserwatorium Warszawskiego, którego szkoła stanowi jeden z głównych filarów polskiej chopinistyki – już od 1920 roku przyjeżdżał na lekcje do Białegostoku dwa razy w miesiącu. Po pewnym czasie prowadzenie kursu przejął wybitny uczeń Michałowskiego – Jerzy Żurawlew. Ogółem z tej formy kształcenia, będącej faktycznie zalążkiem pierwszej szkoły muzycznej w Białymstoku, skorzystało około dwudziestu osób. O wysokim poziomie kursu świadczy fakt, że dwie uczestniczki uzyskały eksternistyczne dyplomy ukończenia Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Owocem pracy pedagogicznej Michałowskiego w Białymstoku było również powstanie w 1925 roku pierwszej prywatnej szkoły muzycznej. Założyła ją uczennica profesora, Zofia Michałowska-Wolańska. Szkoła ta zorganizowała na terenie miasta wiele koncertów z udziałem uczniów i pedagogów. Jej działalność przerwała wojna.

Nowy rozdział w życiu muzycznym miasta rozpoczął się z chwilą przyjazdu do Białegostoku Heleny Frankiewicz – uczennicy Michałowskiego, absolwentki Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, kandydatki do ekipy reprezentującej Polskę na III Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim w Warszawie w 1937 roku. W sierpniu 1936 roku otrzymała ona zezwolenie Departamentu Muzyki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na otwarcie w Białymstoku Prywatnego Instytutu Muzycznego. W zorganizowaniu szkoły pomogły jej siostry, również absolwentki warszawskiej uczelni muzycznej. Pianistka Zofia Frankiewicz objęła klasę fortepianu, a Jadwiga Frankiewicz – pedagog i psycholog muzyki – podjęła się prowadzenia zajęć teoretycznych oraz chóru. Wszystkie trzy siostry los miał związać z Białymstokiem już na całe życie. Nie sposób przecenić znaczenia ich kilkudziesięcioletniej, wytrwałej i rozumnej pracy nad tworzeniem, a następnie rozwojem kultury muzycznej miasta i regionu.

Instytut Muzyczny, mieszczący się w budynku obecnej Akademii Teatralnej przy ulicy Sienkiewicza 14, przyjął bardzo ambitny program nauczania, rozłożony na okres od sześciu do dziesięciu lat i obejmujący wszystkie przedmioty niezbędne do wszechstronnego wykształcenia muzycznego w trzech dyscyplinach: pianistycznej, wiolinistycznej i wokalnej. Ponadto w roku 1938 utworzono przy Instytucie przedszkole muzyczne, do którego przyjmowane były dzieci od czwartego roku życia. Działalność Instytutu nie ograniczała się wyłącznie do kształcenia uzdolnionych dzieci i młodzieży – pełnił on także istotną rolę kulturotwórczą i społeczną w regionie. Jego pedagodzy (oprócz Heleny, Zofii oraz Jadwigi Frankiewicz należeli do nich: śpiewaczka Maria Dobrowolska-Gruszczyńska, pianistka Alicja Szataginowa i skrzypek Tanchel Kotowicz) często występowali na koncertach organizowanych pod patronatem Instytutu. Ostatni przedwojenny koncert muzyków związanych z Instytutem odbył się 4 czerwca 1939 roku w Teatrze Miejskim. W pierwszej części wystąpili soliści, w drugiej natomiast publiczność podziwiała pieśni chóralne i tańce ludowe w wykonaniu zespołów Instytutu, kilku gimnazjów oraz towarzyszącej im Orkiestry 42. Pułku Piechoty.

Okres wojny i okupacji oznaczał ograniczenie i zakonspirowanie działalności przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego poziomu dydaktycznego. Imponującym dokonaniem pracowników Instytutu z czasów okupacji było to, że mimo drastycznego pogorszenia się warunków życia i trudności lokalowych żaden z pedagogów nie przerwał pracy z uczniami, a tym samym udało się zachować ciągłość białostockiej dydaktyki muzycznej z czasami powojennymi.

Czasy powojenne szkolnictwa muzycznego w Białymstoku (1945-1974)

Bezpośrednio po wojnie Instytut przemianowano na Niższą i Średnią Szkołę Muzyczną, która działała do 1950 roku. Nastąpiło wtedy jej upaństwowienie, pociągające za sobą ograniczenie nauczania jedynie do stopnia podstawowego. Białystok w latach pięćdziesiątych miał więc tylko Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia, a na reaktywowanie stopnia średniego trzeba było czekać blisko dwanaście lat. Czas ten wypełniony był całą serią starań i rozmaitych zabiegów niestrudzonej dyrektorki Heleny Frankiewicz, której udało się wreszcie wywalczyć przywrócenie szkoły średniej, a także – w dalszej perspektywie – pozyskać odpowiedni dla obu szkół obiekt przy ul. Podleśnej 2. Obecnie ma tam swoją siedzibę Zespół Szkół Muzycznych im. Ignacego Paderewskiego.

Uroczysta inauguracja pierwszego roku szkolnego w nowo utworzonej Państwowej Średniej Szkole Muzycznej miała miejsce 2 września 1961 roku. Szkoła zajmowała kilka pomieszczeń w budynku przy ul. Kilińskiego 7 – współcześnie mieści się tam Muzeum Wojska Polskiego. Naukę rozpoczęło dwadzieścioro troje uczniów, a grono pedagogiczne liczyło dwadzieścioro dwoje nauczycieli. Dyrektorem szkoły został Tadeusz Głodziński – dotychczasowy dyrektor szkoły muzycznej w Zakopanem, były prorektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie.

Z powstaniem Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej wiązano nadzieje na ożywienie kultury muzycznej w mieście i regionie, dlatego też szkoła postawiła sobie za cel nie tylko kształcenie uczniów, lecz także propagowanie muzyki wśród mieszkańców miasta i województwa. Organizowano koncerty dla młodzieży szkolnej oraz otwarte dla publiczności popisy uczniów. Szczególną popularnością cieszył się cykl regularnych audycji umuzykalniających w położonym nieopodal szkoły gmachu Biblioteki Wojewódzkiej. Publiczne występy młodych muzyków i ich nauczycieli w niedługim czasie stały się tradycją kultywowaną po dzień dzisiejszy.

W czerwcu 1965 roku mury szkolne opuściło jej dwadzieścioro jeden pierwszych absolwentów – jedenaścioro o specjalności nauczycielsko-instruktorskiej, dziewięcioro instrumentalistów oraz jeden wokalista. W tym też czasie dyrektorzy białostockich szkół muzycznych podjęli starania o pozyskanie nowego, wspólnego obiektu. Dążenia te wynikały z trudnych warunków lokalowych i dość skromnej bazy materialnej obu placówek, uniemożliwiających ich rozwój na miarę potrzeb miasta i regionu. W szczególnie niekorzystnej sytuacji znajdowała się wówczas szkoła średnia – w budynku przy ulicy Kilińskiego było zaledwie osiem sal lekcyjnych, a naukę pobierało tam już ponad sto uczniów.

W sierpniu 1969 roku położono kamień węgielny pod budowę Zespołu Szkół Muzycznych w Białymstoku. Przedsięwzięcie to, finansowane głównie z funduszy społecznych, udało się zrealizować w dość szybkim jak na owe czasy tempie. Już trzy lata później na mocy zarządzenia Ministra Kultury i Sztuki powołano do życia Zespół Placówek Kształcenia Artystycznego (ZPKA), po upływie zaś kolejnych dwóch lat, gdy ostatecznie zakończono budowę obiektu przy ulicy Podleśnej, obie szkoły rozpoczęły uroczyście nowy rozdział swojej historii.

Utworzenie ZPKA sprzyjało zacieśnianiu wzajemnych kontaktów między szkołami pierwszego i drugiego stopnia, które w niedługim czasie nabrały charakteru stałej i bardzo bliskiej współpracy. Radykalnej poprawie uległy warunki lokalowe obu szkół, co pozwoliło na stopniowe powiększanie stanu ich posiadania. Przybywało instrumentów muzycznych oraz rozmaitego sprzętu i pomocy naukowych. W roku 1975 w budynku PSM II stopnia zainstalowano trzynastogłosowe organy. Kilka lat później klasie organowej nadano imię profesora Zygmunta Lewandowskiego – zasłużonego pedagoga, wychowawcy kilku pokoleń organistów.

W efekcie tak dynamicznego rozwoju szkolnictwa muzycznego w Białymstoku, którego najbardziej widoczną oznaką był ciągły wzrost liczby uczniów, już na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zaczęto odczuwać niedostatki kadrowe. O ile w samym Białymstoku, gdzie źródłem pozyskania kadry pedagogicznej była istniejąca już wówczas Państwowa Orkiestra Symfoniczna, braki te można było z reguły bez trudu uzupełnić, o tyle w mniejszych miastach województwa, a także w województwach sąsiednich, sytuacja przedstawiała się bardzo niekorzystnie. Brakowało tam nauczycieli niemal wszystkich specjalności, przy czym tych, którzy legitymowali się dyplomem wyższej uczelni, nie było prawie w ogóle. Na tym tle pojawiły się pierwsze, nieśmiało jeszcze wypowiadane głosy o konieczności utworzenia w stolicy regionu wyższej szkoły muzycznej, która kształciłaby przyszłych, w pełni wykwalifikowanych muzyków-pedagogów. Nikt chyba nie przypuszczał, że inicjatywę tę, dzięki poparciu ówczesnych elit odpowiedzialnych za życie społeczno- kulturalne Białegostoku, uda się urzeczywistnić w tak krótkim czasie. W październiku 1974 roku, a więc dwa lata po utworzeniu ZPKA, Filia Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie przyjęła pierwszych studentów.

Geneza i rozwój wyższego szkolnictwa muzycznego w Białymstoku – od Filii PWSM do Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego UMFC (1974-2014)

Decyzja o powołaniu w Białymstoku Filii Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie – pierwszej wyższej szkoły muzycznej po prawej stronie Wisły w powojennej Polsce – zapadła w Ministerstwie Kultury i Sztuki 25 września 1974 roku. Zaważyły na niej zarówno starania białostockiego środowiska muzycznego – zainicjowane przez dyrektora Zespołu Placówek Kształcenia Artystycznego Tadeusza Bakuna oraz wizytatora Kuratorium Oświaty i Wychowania Jacka Puchnowskiego – jak i życzliwy stosunek władz macierzystej uczelni. Powstanie białostockiej Filii PWSM w Warszawie wiązało się bezpośrednio z działalnością dwóch wielkich autorytetów świata wiolinistyki i pedagogiki muzycznej: jej ówczesnego rektora, profesora Tadeusza Wrońskiego, oraz pierwszego prorektora ds. filii w Białymstoku, profesora Zenona Brzewskiego.

Poparcie, jakie projekt utworzenia filii zyskał u rektora Wrońskiego, wynikało przede wszystkim ze zrozumienia i zaakceptowania oryginalnego profilu mającej powstać uczelni, który zakładał wykształcenie w pełni wykwalifikowanych muzyków – przyszłych nauczycieli gry na instrumentach w szkołach muzycznych pierwszego i drugiego stopnia. Idea stworzenia nowej formacji kształcenia muzycznego, która w sposób pogłębiony ujmowała wiedzę pedagogiczną i metodyczną, stała się motorem istotnych przemian w dotychczasowym systemie wyższego szkolnictwa muzycznego w Polsce. Zapoczątkowany przez filię kierunek studiów, określany jako pedagogika instrumentalna, po pewnym czasie wprowadzono również w innych uczelniach. Sekcje pedagogiczne przy wydziałach instrumentalnych otworzyły między innymi wyższe szkoły muzyczne w Gdańsku, Krakowie, Katowicach i Wrocławiu.

Warto dodać, że zamiar utworzenia białostockiej Filii PWSM w Warszawie stanowił część szerszego projektu organizacji kształcenia kadr artystycznych, opracowanego przez władze wojewódzkie. Koncepcja ta obejmowała również powołanie do życia agendy Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza, którego inicjatorem był dyrektor Białostockiego Teatru Lalek Krzysztof Rau. W październiku 1974 roku powstał w Białymstoku Wydział Lalkarski PWST w Warszawie, kierowanej wówczas przez wybitnego aktora Tadeusza Łomnickiego. Wydział ten, podobnie jak Filia PWSM w Warszawie, wyróżniał się nowym w skali kraju profilem kształcenia. Wybór Białegostoku jako siedziby wydziałów zamiejscowych dwóch wyższych uczelni artystycznych – do dzisiaj jedynych tego typu placówek na wschód od Gdańska, Warszawy i Krakowa – uzasadniała konieczność zniwelowania dysproporcji w dziedzinie infrastruktury kulturalnej i edukacyjnej pomiędzy Podlasiem a pozostałymi regionami Polski. Dodatkowy atut stanowiła stosunkowo dobra komunikacja, umożliwiająca stałą opiekę merytoryczną dojeżdżającej z Warszawy kadry naukowo-dydaktycznej.

Uroczysta inauguracja pierwszego roku akademickiego w białostockiej Filii PWSM w Warszawie miała miejsce 16 listopada 1974 roku w sali widowiskowej gmachu Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych przy ulicy Dzierżyńskiego (obecnie ulica Legionowa). Uroczystości tej przewodniczył rektor PWSM profesor Tadeusz Wroński. Immatrykulowano dwadzieścioro jeden studentów, którzy rozpoczęli czteroletnie studia magisterskie w ramach Sekcji Pedagogiki Instrumentalnej w systemie wieczorowym. Start ten dokonywał się w warunkach bardzo skromnych, współcześnie raczej trudnych do wyobrażenia. Uczelnia nie posiadała własnej bazy lokalowej ani materialnej. Znalazła tymczasową siedzibę w ZPKA, który udostępnił swoje pomieszczenia na mające odbywać się przez dwa dni w tygodniu zajęcia dydaktyczne. Stanowisko kierownika filii objął dokto Rafał Nowacki – pianista, pedagog warszawskiej PWSM.

Z początkiem roku akademickiego 1978/1979 w filii otwarto Sekcję Nauczycielską „A” Wydziału Wychowania Muzycznego, która działała w systemie dziennym. Na pierwszy rok przyjęto nieliczną grupę pięciu kandydatów. Społeczność Filii w jej piątym roku funkcjonowania tworzyło siedemdziesięcioro ośmioro studentów, sześćdziesięcioro troje nauczycieli akademickich (w tym sześcioro zatrudnionych w filii na etacie) oraz ośmioro pracowników administracji i obsługi. Był to również rok, w którym pierwsi absolwenci pedagogiki instrumentalnej podjęli pracę zawodową – wszyscy zgodnie ze zdobytym wykształceniem. Listę absolwentów białostockiej Filii PWSM w Warszawie otworzył już rok wcześniej, 6 czerwca 1977 roku, skrzypek Mieczysław Szymański — nauczyciel ZPKA i muzyk białostockiej orkiestry symfonicznej.

Na lata 1974–1980 przypadł okres stałego rozwoju działalności dydaktycznej białostockiej filii. Pomimo trudności lokalowych rozszerzał się zakres kształcenia, systematycznie rosła też liczba nauczanych specjalności. Kadra dydaktyczna wywodziła się przede wszystkim z Białegostoku, a w wypadku braku specjalistów w określonej dziedzinie – z PWSM w Warszawie. W Białymstoku źródłem pozyskania nauczycieli akademickich były głównie takie instytucje jak Filharmonia Białostocka oraz ZPKA. Do prowadzenia przedmiotów uzupełniających zatrudniano wykładowców z innych białostockich uczelni – filii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Akademii Medycznej. Władzom białostockiej filii PWSM w Warszawie towarzyszyła nadzieja na rozwiązanie problemów lokalowych. Liczono również, że uda się stworzyć możliwości artystyczno-naukowego rozwoju nauczycieli akademickich. W pierwszych latach swojego istnienia białostocka filia była ściśle podporządkowana poszczególnym wydziałom PWSM w Warszawie i faktycznie funkcjonowała jako ich sekcje. Brakowało jednolitego, unormowanego toku oraz programów studiów. W 1976 roku cofnięto filii uprawnienia do samodzielnego przeprowadzania rekrutacji i przeniesiono egzaminy wstępne do stolicy kraju. O poprawie trudnej sytuacji zadecydowało w głównej mierze godne podziwu zaangażowanie całej społeczności akademickiej, a zwłaszcza ówczesnych kierowników filii – profesora Witalisa Raczkiewicza, profesora Juliusza Borzyma oraz profesora Janusza Dobrowolskiego, a także pełniącego obowiązki dyrektora administracyjnego Tadeusza Bakuna. Przełom, którego wyrazem było z jednej strony rozszerzenie zakresu kształcenia, z drugiej natomiast – zapowiedź radykalnej poprawy warunków materialnych, nastąpił na początku lat osiemdziesiątych.

W roku akademickim 1980/1981, w związku z dużym zapotrzebowaniem na wykwalifikowanych nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących regionu, utworzono Sekcję „B” na kierunku wychowania muzycznego. Fakt ten pociągnął za sobą wzrost liczby studentów i przyspieszył długo oczekiwaną decyzję lokalnych władz o przyznaniu uczelni własnego obiektu. 22 maja 1981 roku wojewoda białostocki przeznaczył na potrzeby filii znajdujący się w budowie gmach przy ulicy Kawaleryjskiej, w którym pierwotnie planowano siedzibę Środowiskowego Domu Kultury zwanego Domem Kombatanta. Bardzo korzystna lokalizacja w spokojnej dzielnicy, w pobliżu rezerwatu przyrody, w bliskim sąsiedztwie Filii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Politechniki, a także obszerna posesja umożliwiająca w przyszłości budowę domu studenta stwarzały nadzieję na trwałe osadzenie w tym miejscu wyższej szkoły muzycznej obliczonej na około ćwierć tysiąca studentów. Budowa obiektu musiała jednak potrwać jeszcze kilka lat. W tym czasie należało przede wszystkim dostosować projekt budynku do wymagań innego niż pierwotnie zakładano użytkownika. Plany adaptacji obiektu opracowali profesorowie Witalis Raczkiewicz i Juliusz Borzym oraz dyrektor Tadeusz Bakun. 17 listopada 1984 roku białostocki Wydział obchodził – niestety jeszcze nie we własnym gmachu – jubileusz dziesięciolecia, uświetniony uroczystym koncertem studentów i pedagogów w sali Filharmonii Białostockiej. Bilans tych dziesięciu lat zamknął się liczbą sto czterdzieściorga ośmiorga absolwentów – sto trzydzieściorga siedmiorga instrumentalistów oraz jedenaściorga absolwentów Sekcji „A” Wychowania Muzycznego. W roku akademickim 1984/1985 studiowało już w białostockiej Uczelni ogółem sto trzynaścioro studentów. Liczba ta miała jeszcze wzrosnąć w związku z wprowadzeniem w październiku 1986 roku studiów dziennych na Sekcji Pedagogiki Instrumentalnej. Od tego momentu system dzienny zaczął dominować nad wieczorowym, co pociągnęło za sobą stopniową zmianę profilu środowiska studenckiego.

O ile wcześniej przeważającą grupę stanowili aktywni zawodowo nauczyciele, którzy na początku studiów legitymowali się kilku-, a nawet kilkunastoletnim stażem pracy, o tyle na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych zdecydowaną większość wśród kandydatów stanowili ludzie młodzi, bezpośrednio po maturze. Sprzyjało to konsolidacji środowiska oraz rozwojowi różnych form życia studenckiego. Młodzież muzyczna Białegostoku coraz częściej zaznaczała swój udział w różnych imprezach akademickich na terenie miasta.

W roku 1986, w efekcie zmian organizacyjnych w strukturze Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopin, utworzono funkcję prorektora do spraw filii. Stanowisko to zajmowali kolejno: wspomniany już profesor Zenon Brzewski (1973–1975), a po nim profesor Jan Szmańda (1978–1981), profesor Lech Puchnowski (1981–1984) i profesor Jerzy Artysz (1981–1987). Pierwszym prorektorem sprawującym swą funkcję w białostockiej Filii AMFC został profesor Juliusz Borzym (1987–1990) – doświadczony i wybitny pianista, kompozytor, pedagog. Wyjątkowa osobowość profesora, człowieka i muzyka o bardzo bogatej biografii artystycznej, oddziaływała na studentów i wszystkich pracowników szkoły. Karierę zawodową Borzym rozpoczął tuż po wojnie. W 1947 roku ukończył Konserwatorium Muzyczne Świętej Cecylii w Rzymie. Po powrocie do Polski zmuszony był niejako do nostryfikowania dyplomu włoskiej uczelni, którego ówczesna władza nie chciała uznać. Swoje kolejne studia pianistyczne odbył więc w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie profesor Margerity Trombini-Kazuro. Potem już na stałe związał się z warszawską uczelnią, gdzie przeszedł przez wszystkie szczeble kariery akademickiej. Obok intensywnej pracy dydaktycznej, Borzym prowadził bardzo bogatą i wszechstronną działalność artystyczną. Często koncertował jako pianista, klawesynista i organista, grał w zespołach kameralnych, komponował. Przez wiele lat współpracował z Warszawską Operą Kameralną, której był współzałożycielem i pierwszym kierownikiem muzycznym. Dokonał również wielu nagrań płytowych, radiowych i telewizyjnych.

Kadencja profesora Juliusza Borzyma – wielkiego przyjaciela młodzieży, całym sercem oddanego sprawom uczelni – upłynęła pod znakiem dynamicznego rozwoju filii, której pozycja w regionie stawała się coraz bardziej znacząca. Faktem o przełomowym znaczeniu dla jej dalszych losów było uzyskanie nowej, własnej siedziby.

W dniu 7 października 1987 roku miała miejsce uroczysta inauguracja pierwszego roku akademickiego w gmachu przy ulicy Kawaleryjskiej. W oddanym do dyspozycji uczelni budynku znalazły się między innymi sale koncertowa i kameralna, posiadające odpowiednio sto osiemdziesiąt i pięćdziesiąt miejsc, studio nagrań przystosowane do obsługi obu sal, sala organowa, dwadzieścia jeden sal wykładowych oraz biblioteka i fonoteka wyposażona w dwie kabiny odsłuchu. Trzy lata później w sali organowej zainstalowano instrument – jedenastogłosowe organy zbudowane przez organmistrza Andrzeja Kowalewskiego z Braniewa. Nowe pomieszczenia udało się w stosunkowo krótkim czasie wyposażyć w niezbędne do prowadzenia zajęć instrumenty, zwłaszcza fortepiany, a także meble i wszelkiego typu pomoce naukowe. W głównej mierze było to zasługą dyrektora Tadeusza Bakuna, który wykazał w tej materii wiele przedsiębiorczości i poświęcenia. Rozpoczęcie działalności we własnej siedzibie oznaczało przełom w historii filii, która po trzynastu latach funkcjonowania w prowizorycznych warunkach, bez własnej bazy lokalowej i materialnej, uzyskała wreszcie możliwość rozwoju na miarę aspiracji wyższej szkoły artystycznej końca XX wieku.

W roku 1990 na stanowisko prorektora do spraw Filii AMFC w Białymstoku wybrany został profesor Andrzej Zieliński (1990–1996) – wiolonczelista, pedagog warszawskiej uczelni muzycznej, związany z białostocką filią prawie od początku jej istnienia. Pełnił on tę funkcję dwie kadencje przez okres sześciu lat, będąc jednocześnie prorektorem do spraw studenckich w macierzystej uczelni. Był to okres intensywnych przemian demokratycznych w naszym państwie, niosących za sobą nowe wyzwania, szanse, a także problemy. Przełom ustrojowy, jaki dokonał się w Polsce w roku 1989, otworzył przed wszystkimi uczelniami szerokie perspektywy. Z jednej strony wzrosła ich samodzielność, co w połączeniu z możliwością swobodnej wymiany informacji stwarzało warunki do nawiązywania kontaktów i współpracy z ewentualnymi partnerami zagranicznymi. Z drugiej jednak – trudna sytuacja ekonomiczna zmuszała do szczególnej troski o sprawy bytowe, których rozwiązanie wymagało poznania surowych reguł gospodarki rynkowej.

Jednym z najważniejszych przedsięwzięć ówczesnych władz uczelni była realizacja rozpoczętego jeszcze w 1988 roku z inicjatywy profesora Juliusza Borzyma projektu budowy domu studenta. Na początku lat dziewięćdziesiątych Filia AMFC w Białymstoku nie była już bowiem uczelnią o wyłącznie regionalnym zasięgu. Coraz większą część społeczności studenckiej stanowiła młodzież pochodząca z odległych regionów kraju, przede wszystkim ze Śląska, Lubelszczyzny, Warmii i Mazur. Studiowali tu również stypendyści z zagranicy, między innymi z Białorusi, Armenii i Korei Południowej. W tej sytuacji skromna baza noclegowa, wynajmowana dotychczas w domach studenckich Politechniki Białostockiej, przestała wystarczać. Projekt własnego domu studenta zakładał wybudowanie czterech pawilonów, w których znalazłoby się łącznie dwieście dwadzieścia sześć miejsc w pokojach dwuosobowych, a oprócz tego dodatkowe pomieszczenia dydaktyczne oraz sale do ćwiczeń.

Decyzję o rozpoczęciu budowy podjęto na podstawie zawartego 15 lutego 1989 roku porozumienia pomiędzy wojewodą białostockim a ministrem kultury i sztuki, które dawało gwarancje pokrycia kosztów całości inwestycji. Trudna rzeczywistość nadchodzących lat sprawiła, że nie udało się dotrzymać danych obietnic. Nadszedł moment, gdy szanse na wybudowanie domu studenta wydawały się wręcz przekreślone. Przedsiębiorstwo budowlane, które było głównym wykonawcą inwestycji, ogłosiło upadłość, a władze – zarówno wojewódzkie, jak i centralne – wycofały się z dalszego finansowania obiektu. Fakt, że mimo tak wielu przeszkód doprowadzono do końca, a tym samym uratowano przed zniszczeniem budowę jednego z planowanych pawilonów, graniczył z cudem. Powodzenie tej inwestycji okupione zostało wielkim wysiłkiem przede wszystkim ze strony prorektora, profesora Andrzeja Zielińskiego, jak również dziekana, profesora Witalisa Raczkiewicza, dyrektora administracyjnego Jana Kozioła oraz innych pracowników filii. Ciągłe starania o zdobycie pieniędzy wymagały w tych niełatwych czasach szczególnej cierpliwości, dyplomacji i rozwagi.

W grudniu 1994 roku nieopodal siedziby wydziału stanął czterokondygnacyjny budynek domu studenta, liczący dwadzieścia osiem dwuosobowych pokoi o wysokim standardzie. Obiekt ten do dnia dzisiejszego jest jednym z lepiej wyposażonych domów akademickich w Polsce. Warto dodać, że pracę jego projektantów i budowniczych uhonorowano wyróżnieniem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Budownictwa w konkursie na budowę roku 1994. Oddanie do użytku domu studenta znacząco poprawiło sytuację bytową studentów filii. Posiadanie przez uczelnię własnego zaplecza hotelowego umożliwiło również organizowanie w niej letnich kursów muzycznych. Siedziba filii, której dodatkowym atutem było atrakcyjne położenie z dala od miejskiego zgiełku, stała się odtąd miejscem regularnych spotkań muzyków z różnych stron Polski i świata.

Początek lat dziewięćdziesiątych przyniósł też wiele nowych przedsięwzięć w dziedzinie działalności merytorycznej uczelni. Za najważniejsze z nich należy niewątpliwie uznać utworzenie przy Filii AMFC w Białymstoku w roku 1991 tak zwanej Szkoły Ćwiczeń, przekształconej trzy lata później w Filię Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia ZPKA w Białymstoku. Idea powołania do życia Szkoły Ćwiczeń zrodziła się w związku z dążeniem władz uczelni do zreformowania systemu praktyk pedagogicznych studentów filii, które dotychczas realizowano w ZPKA pod kierunkiem pracujących tam nauczycieli. Nowy projekt zakładał odbywanie praktyk w murach uczelni według znacznie rozszerzonego i zmodyfikowanego programu. Obejmował on trzyletni cykl zajęć. W pierwszym roku studenci poszczególnych klas uczestniczyli w lekcjach prowadzonych z uczniami Szkoły Ćwiczeń przez asystentów, adiunktów i profesorów na zasadzie obserwacji. Podczas dwóch kolejnych lat byli natomiast zobowiązani do samodzielnego prowadzenia lekcji, oczywiście pod stałą opieką i kontrolą pedagogów. System ten miał wiele zalet. Przede wszystkim pozwalał na całkowite wykluczenie przypadkowości z kontaktu pomiędzy studentem-praktykantem a uczniem. Kilkoro uczniów, reprezentujących – odpowiednio – początkowy i zaawansowany etap nauki, przydzielano bowiem poszczególnym studentom na cały okres trwania praktyk. W efekcie ta blisko trzyletnia praca pedagogiczna studentów czyniła z nich faktycznie początkujących nauczycieli, w dużym stopniu odpowiedzialnych za przyszłość uzdolnionych dzieci, które im powierzono.

Autorem koncepcji programowej Szkoły Ćwiczeń był pełniący wówczas funkcję prodziekana profesor Jan Kadłubiski – pianista, inicjator wielu ważnych przedsięwzięć artystycznych i naukowych zarówno w AMFC w Warszawie, jak i w Filii AMFC w Białymstoku. Opracowany przez niego projekt nawiązywał do tradycji słynnej Szkoły Muzycznej im. Gniesinych w Moskwie. W Polsce było to przedsięwzięcie pionierskie, które przyczyniło się do rozszerzenia pedagogicznego profilu kształcenia muzycznego, od początku przyjętego zresztą jako model w białostockiej Filii AMFC. Realizacja tego projektu nie była zadaniem łatwym. Wielu starań wymagało niejako zalegalizowanie nowo utworzonej placówki poprzez dostosowanie jej do formalno-prawnych kryteriów funkcjonowania państwowej szkoły muzycznej. Fakt, że już w 1994 roku Szkoła Ćwiczeń rozpoczęła działalność jako wspomniana Filia ZPKA, należy uznać za niewątpliwy sukces ówczesnych władz i wielu pracowników uczelni. Istotny wkład w rozwój Szkoły Ćwiczeń wnieśli przede wszystkim ówczesny prorektor, profesor Andrzej Zieliński, oraz dziekan, profesor Witalis Raczkiewicz – współautorzy założeń merytorycznych tej formacji, a także adiunkt Karol Olszewski, który objął funkcję kierownika szkoły (1994–2010). W kolejnych latach Szkołą Ćwiczeń kierowały kolejno – Iwona Felińska (2010–2015) i Małgorzata Drewnowska (2015–2019), aż do momentu włączenia jednostki w struktury Państwowej Szkoły Muzycznej (2019).

W roku 1992 w związku z zaleceniami tak zwanej pedagogizacji studiów artystycznych, które sformułowała Rada Wyższego Szkolnictwa Artystycznego, w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina powołano do życia Międzywydziałową Katedrę Pedagogiki Instrumentalnej. Ze względu na specyfikę tej formacji, skupiającej pedagogów z większości wydziałów uczelni, kierująca nią profesor Lidia Kozubek postanowiła otworzyć oddział Katedry w Białymstoku. Urzeczywistnienie tego zamiaru miało istotne znaczenie dla dalszych losów filii. Sekcja Międzywydziałowej Katedry Pedagogiki Instrumentalnej AMFC, na czele której stanął profesor Jan Kadłubiski, rozpoczęła działalność 1 lutego 1992 roku i istniała do końca roku akademickiego 1995/1996. Jako gremium skupiające właściwie wszystkich pedagogów filii Katedra Pedagogiki Instrumentalnej sprzyjała większej integracji środowiska akademickiego. Jej powstanie zaowocowało niemal natychmiast znacznym ożywieniem działalności artystycznej i naukowej.

Większość inicjowanych przez Sekcję projektów artystycznych adresowana była nie tylko do społeczności Uczelni, lecz także do szerokiego grona melomanów Białegostoku. Dzięki temu filia z roku na rok zjednywała sobie coraz więcej sympatyków i stałych gości, wiernie uczestniczących w koncertach czy wykładach. Wyrazem wzrastającej roli kulturotwórczej uczelni w środowisku lokalnym było założenie już w roku 1992 Towarzystwa Przyjaciół Akademii Muzycznej w Białymstoku. Działalność Towarzystwa (funkcjonującego obecnie pod nazwą Towarzystwa Przyjaciół Uniwersytetu Muzycznego w Białymstoku) stanowi oparcie dla wielu cennych inicjatyw artystycznych, realizowanych zarówno w murach uczelni, jak i we współpracy z wieloma partnerami instytucjonalnymi,  którzy współtworzą kulturę muzyczną w stolicy Podlasia. W roku akademickim 1994/1995, rozpoczynającym trzecie dziesięciolecie istnienia filii, kształciło się w niej już sto osiemdziesięcioro dwoje studentów – zdecydowana większość w liczbie stu czterdziestu sześciu osób na studiach dziennych. Kadrę pedagogiczną tworzyło wówczas osiemdziesięcioro siedmioro nauczycieli akademickich, w tym pięcioro profesorów, dziewięcioro adiunktów, trzynaścioro asystentów, trzydzieścioro dwoje starszych wykładowców oraz dwadzieścioro ośmioro wykładowców. W roku 1994 mury uczelni opuścił też pierwszy rocznik absolwentów studiujących według rozszerzonego do pięciu lat programu studiów.

Wprowadzenie pięcioletniego toku kształcenia jako efekt dostosowania studiów w filii do programu wydziałów instrumentalnych macierzystej uczelni pociągało za sobą zwiększenie wymagań stawianych studentom w zakresie umiejętności gry na instrumencie. Egzamin magisterski, na który składały się publiczny recital, dwie komisyjne lekcje z uczniami o różnym stopniu zaawansowania oraz obrona pracy pisemnej, został poszerzony o drugi recital dyplomowy. Absolwenci filii uzyskiwali zatem pełne przygotowanie pedagogiczne oraz poziom umiejętności wykonawczych odpowiadający kryteriom innych uczelni muzycznych w kraju. Zdobyte przez nich wykształcenie w większym niż dotychczas stopniu pozwalało na podjęcie działalności estradowej, rozszerzając tym samym perspektywy kariery zawodowej.

Konsekwencją wprowadzenia pięcioletniego systemu studiów była zmiana nazwy kierunku pedagogiki instrumentalnej na instrumentalistykę, która – obok wychowania muzycznego – wchodziła w skład istniejącego już wówczas w strukturze Filii Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego. Rozszerzenie zakresu kształcenia objęło również kierunek wychowania muzycznego. Zmodyfikowany, pięcioletni program studiów zakładał wykształcenie chórmistrzów – specjalistów w dziedzinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych. W roku 1997 utworzono ponadto nowe specjalności: muzykę szkolną, służącą przygotowaniu nauczycieli szkół ogólnokształcących, oraz muzykę kościelną. W lutym 1998 roku, głównie na potrzeby kierunku wychowania muzycznego, powołano do życia Zakład Foniatrii, kierowany kolejno przez doktor Ewę Kazanecką i doktor Iwonę Musialik. Dzięki temu studenci otrzymali możliwość zdobycia wiedzy w zakresie podstaw anatomii i fizjologii głosu ludzkiego, wykorzystywanej podczas zajęć praktycznych z emisji głosu oraz chóru.

W 1996 roku na stanowisko prorektora AMFC do spraw Filii w Białymstoku wybrano profesora Witalisa Raczkiewicza (1996–1999) – pianistę, chopinistę, od wielu lat związanego z Międzynarodowym Konkursem Chopinowskim w Warszawie jako jego dyrektor i mąż zaufania jury, uczestniczącego także w pracach nad przygotowaniem Wydania Narodowego Dzieł Chopina. Kierownictwo Wydziału Pedagogiki Muzycznej objęli wówczas: wybrany na stanowisko dziekana klarnecista docent Beniamin Przeździęk oraz prodziekani – doktor Bożenna Sawicka, dyrygentka i teoretyk muzyki, i doktor Leszek Sokołowski, kontrabasista.

W tej kadencji władz uczelni pewnym zmianom uległy organizacyjne ramy działalności merytorycznej. Na skutek rozwiązania Międzywydziałowej Katedry Pedagogiki Instrumentalnej AMFC z początkiem roku akademickiego 1996/1997 przestała również istnieć jej białostocka sekcja. Na mocy decyzji rektora, profesora Andrzeja Chorosińskiego, poszczególnych pedagogów Filii AMFC w Białymstoku przypisano do odpowiadających ich specjalnościom katedr w Warszawie. Miało to służyć zacieśnieniu wzajemnych kontaktów pomiędzy macierzystą uczelnią a jej filią i w konsekwencji większej koordynacji celów i zadań naukowo-dydaktycznych w poszczególnych dziedzinach. W rzeczywistości jednak działalność nauczycieli akademickich filii w pracach katedr akademii okazała się raczej iluzoryczna. Systematyczny udział w posiedzeniach katedr utrudniało to, że odbywały się one raz w miesiącu, zazwyczaj w połowie tygodnia, a zatem w czasie największego nasilenia zajęć dydaktycznych. Coraz bardziej widoczna stawała się więc potrzeba stworzenia również w Białymstoku warunków do podejmowania zorganizowanych form działalności naukowo-badawczej.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom środowiska akademickiego Filii w roku akademickim 1998/1999 władze Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina powołały do życia w Białymstoku dwa zakłady zobowiązane do samodzielnego prowadzenia badań w zakresie pedagogiki muzycznej i chóralistyki, a zatem w tych dziedzinach, w których białostocka uczelnia miała szczególnie bogaty dorobek. Były to: Zakład Pedagogiki Muzycznej, kierowany przez profesora Andrzeja Zielińskiego, oraz Zakład Dyrygentury Chóralnej, którego kierownictwo objęła doktor habilitowana Bożena Violetta Bielecka – twórczyni i dyrygentka białostockich chórów Schola Cantorum Bialostociensis i Białostockiego Chóru Kameralnego „Cantica Cantamus”, przyszła dyrygentka Chóru Opery i Filharmonii Podlaskiej, laureatka licznych nagród w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach chóralnych i fonograficznych.

Lata 1996–1999 zaznaczyły się również nawiązaniem przez uczelnię pierwszych kontaktów zagranicznych. Profesor Raczkiewicz zainicjował współpracę z Katedrą Fortepianu Konserwatorium w Mińsku – szkoły, której renomowana pozycja w kształceniu pianistów uznawana jest współcześnie na całym świecie. Nadzieje na trwałą wymianę doświadczeń stworzyła także zapoczątkowana w 1998 roku współpraca Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina z Litewską Akademią Muzyczną w Wilnie. Dzięki tym kontaktom białostocka filia zyskała nowego partnera – filię wileńskiej uczelni w Kownie. Deklaracje o nawiązaniu oficjalnej współpracy obie strony złożyły w Białymstoku 9 października 1998 roku podczas inauguracji roku akademickiego 1998/1999, w której uczestniczył prorektor kowieńskiej uczelni, docent Romas Čeplinskas. W marcu 1999 roku w Filii miał miejsce pierwszy koncert w wykonaniu studentów i pedagogów z Kowna, a niespełna dwa miesiące później delegacja białostockiej uczelni udała się z rewizytą do Litwy. Wymienne koncerty stanowiły okazję do wymiany doświadczeń naukowych i pedagogicznych oraz wzajemnej konfrontacji dorobku artystycznego.

W październiku 1999 roku Filia Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina uroczyście obchodziła jubileusz dwudziestopięciolecia. Ćwierć wieku istnienia uczelni zaowocowało przede wszystkim wykształceniem sześciuset czterdzieściorga dwojga profesjonalnych artystów muzyków różnych specjalności, jak też wyraźnym rozwojem kadry dydaktyczno-naukowej. W roku akademickim 1999/2000 w gronie pedagogów Filii było ośmioro samodzielnych pracowników naukowych oraz dwanaścioro wykładowców w stopniu doktora.

Kolejne pięć lat istnienia uczelni wkraczającej w XXI wiek można uznać za okres szczególnie dynamicznych przemian, które miały na celu z jednej strony podniesienie poziomu kształcenia, z drugiej zaś dalszą promocję Filii jako ważnego ośrodka krzewienia szeroko pojętej kultury muzycznej w Białymstoku, całym regionie Podlasia, a także w kraju. Zniesiono stanowisko prorektora do spraw Filii, a pieczę nad białostocką uczelnią w roku 2002 objął bezpośrednio nowo wybrany rektor – profesor Ryszard Zimak (1999–2005, 2012–2016). Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny, kierowany w tym okresie przez dziekanów: profesor Bożennę Sawicką (1999–2002), a następnie doktora habilitowanego Leszka Sokołowskiego, profesora AMFC (2002–2008), stopniowo zmieniał swoje oblicze, stając się nowoczesnym – zarówno promującym własne przedsięwzięcia, jak i otwartym na inicjatywy płynące z zewnątrz – centrum życia muzycznego.

W tym okresie rozszerzeniu uległ profil kształcenia na obu kierunkach poprzez wprowadzenie wielu nowych przedmiotów mające na celu dostosowanie programu studiów do standardów opracowanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Zmianie uległa przy tym nazwa kierunku wychowanie muzyczne, przemianowanego na edukację artystyczną w zakresie sztuki muzycznej (obowiązująca od października 2001). W październiku 2002 roku utworzono w Filii dwa nowe zakłady: Zakład Instrumentów Smyczkowych, którego kierownictwo objął skrzypek, doktor habilitowany Stanisław Kuk, profesor AMFC, oraz Zakład Instrumentów Dętych, na którego czele stanął klarnecista – profesor Beniamin Przeździęk. Ponadto uczelnia, wychodząc naprzeciw reformie szkolnictwa ogólnokształcącego, w roku akademickim 2000/2001 i 2001/2002 zorganizowała – z inicjatywy profesor Bożenny Sawickiej – studia podyplomowe na kierunku sztuka, które adresowane były do nauczycieli przedmiotów artystycznych w szkołach podstawowych, gimnazjach i liceach. Obejmujące trzy semestry studium ukończyły trzydzieści dwie osoby. W roku akademickim 2000/2001 utworzono też Eksperymentalne Przedszkole Muzyczne – nowoczesną placówkę kształcenia muzycznego małych dzieci, służącą jako miejsce praktyk pedagogicznych studentom kierunku edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej.

W roku 2004 uroczyście obchodzono jubileusz trzydziestolecia białostockiej Filii Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Z tej okazji wydano polsko-angielski, ponad stustronicowy folder zawierający bogatą dokumentację historii uczelni oraz jej dorobku dydaktycznego, artystycznego i naukowego. Patronat honorowy nad tym ważnym wydarzeniem objął minister kultury Waldemar Dąbrowski.

Początek czwartego dziesięciolecia przyniósł wiele istotnych zmian świadczących o nieprzerwanym i coraz bardziej dynamicznym rozwoju tej wciąż jedynej polskiej placówki wyższego szkolnictwa muzycznego po prawej stronie Wisły, która na trwałe wrosła już w życie kulturalne Białegostoku i całego Podlasia. Stopniowemu rozszerzeniu ulegała oferta dydaktyczna i program studiów. W roku akademickim 2004/2005 otwarto w Filii klasę śpiewu solowego, czego inicjatorami byli: wybitna polska śpiewaczka, profesor Urszula Trawińska-Moroz – kierująca wówczas Wydziałem Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina – oraz ówczesny dziekan Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego w Białymstoku, profesor Leszek Sokołowski. W kolejnym roku akademickim białostocka wokalistyka funkcjonowała już w ramach międzywydziałowego kierunku. W roku akademickim 2007/2008, w związku z wdrażaniem w polskim szkolnictwie wyższym tak zwanego systemu bolońskiego, uczelnia wprowadziła studia dwustopniowe: licencjackie (I stopnia) i magisterskie (II stopnia). Zmianie tej towarzyszyło opracowanie i wprowadzenie w życie nowych programów studiów – wzbogaconych o cały wachlarz nowych przedmiotów i tym samym bardziej dostosowanych do rozmaitych ścieżek kariery zawodowej absolwentów. Praktyka blisko dwudziestu lat funkcjonowania systemu pokazuje, że większość absolwentów studiów I stopnia kontynuuje w Białymstoku studia na etapie magisterskim, co dobrze świadczy z jednej strony o poziomie tutejszej edukacji, z drugiej zaś o istnieniu silnej więzi studentów z całym środowiskiem akademickim. Ponadto nie należą do rzadkości przypadki, gdy na studia II stopnia do Filii zgłaszają się absolwenci z dyplomami licencjata innych polskich uczelni muzycznych. Warto dodać, że w ostatnich latach systematycznie wzrasta też – zarówno na studiach pierwszego, jak i drugiego stopnia – liczba studentów z zagranicy, głównie posiadających Kartę Polaka obywateli Białorusi, Litwy i Ukrainy.

Od października 2005 roku przez dwie kolejne kadencje funkcję rektora macierzystej uczelni sprawował profesor Stanisław Moryto (2005–2012) – wybitny kompozytor i organista, wychowawca kilku pokoleń młodych kompozytorów polskich. W tym okresie nastąpiło kilka ważnych zmian związanych z działalnością Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina, w tym jej białostockiej agendy. Na skutek wprowadzenia nowych uregulowań prawnych uczelnia w Białymstoku, jako jednostka jednowydziałowa, utraciła status Filii i decyzją Senatu Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w styczniu 2007 roku przemianowana została w Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny – siódmy i przy tym jedyny zamiejscowy wydział warszawskiej akademii. Kilkanaście miesięcy później, w kwietniu 2008 roku, ta największa uczelnia muzyczna w Polsce uzyskała rangę uniwersytetu, a tym samym białostocka jednostka stała się Wydziałem Instrumentalno-Pedagogicznym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

W efekcie wciąż poszerzanej oferty dydaktycznej, jak również systematycznie rosnącej liczby studentów, konieczne stało się powiększenie bazy lokalowej Wydziału. Jeszcze pod koniec lat dziewięćdziesiątych zaplanowano wybudowanie na terenie uczelni nowego gmachu mającego służyć celom dydaktycznym. Z uwagi na brak środków finansowych przez długi czas realizacja tej inwestycji nie była jednak możliwa. Promyk nadziei pojawił się w roku 2006, kiedy udało się opracować projekt budynku dydaktycznego. Niestety na jego wprowadzenie w życie trzeba było poczekać przez kilka kolejnych lat. Przełom nastąpił dopiero w roku 2013 w czasach ponownej kadencji rektora Ryszarda Zimaka, gdy wreszcie Uczelnia pozyskała fundusze na budowę. Dnia 23 listopada tego roku uroczyście wmurowano kamień węgielny pod mający powstać gmach i niezwłocznie rozpoczęto prace budowlane. Ten drugi, jakże potrzebny budynek dydaktyczny uczelni, otwarto z początkiem roku akademickiego 2015/2016. W nowoczesnym i estetycznie wyglądającym gmachu – który połączono z domem studenta zewnętrznym korytarzem – znalazły się sala audytoryjna na sześćdziesiąt miejsc, czternaście sal dydaktycznych oraz sześć pomieszczeń administracyjnych. Jego powierzchnia całkowita wynosi 1247 m², a kubatura 5800 m³. Oddanie do użytku nowego budynku, z wielką radością oczekiwane przez całą społeczność akademicką, znacznie przyczyniło się do poprawy warunków studiowania.

Przełom pierwszej i drugiej dekady XXI wieku w historii Wydziału kierowanego przez dziekanów: skrzypka, doktora habilitowanego Włodzimierza Promińskiego, profesora UMFC, który w latach 2008–2012 był prymariuszem słynnego Kwartetu Camerata, oraz profesor Bożennę Sawicką (od 2012 roku), przyniósł wiele istotnych zmian strukturalnych, a co za tym idzie – dotyczących bezpośrednio aktywności w sferze merytorycznej. W tym okresie powołano do istnienia aż cztery nowe zakłady, wskutek czego liczba tych autonomicznych jednostek naukowo-dydaktycznych wzrosła do siedmiu. Z początkiem roku akademickiego 2010/2011 rozpoczęły działalność: Zakład Fortepianu, Klawesynu i Organów (pod kierunkiem pianistki, profesor doktor Ludmiły Kasjanenko; trzy lata później kierownictwo przejął profesor Edward Wolanin, a od 2016 roku doktor habilitowany Mariusz Ciołko) oraz Zakład Wokalistyki (kierowany przez doktora habilitowanego Cezarego Szyfmana, profesora UMFC). W tym samym czasie rozszerzeniu uległ też obszar kompetencji Zakładu Instrumentów Dętych, przemianowanego na Zakład Instrumentów Dętych, Akordeonu, Perkusji i Gitary, pracującego w latach 2006–2012 pod kierunkiem flecistki, doktor Krystyny Gołaszewskiej, a następnie (od 2012 roku) akordeonisty, doktora habilitowanego Zbigniewa Koźlika, profesora UMFC. Niedługo potem, w październiku 2012 roku, utworzono Zakład Kameralistyki, którego kierownictwo objął pianista, doktor habilitowany Jerzy Maciejewski, profesor UMFC. Najmłodszy spośród działających wówczas na Wydziale Zakład Edukacji Artystycznej został powołany w roku 2013, a jego kierownikiem została doktor habilitowana Anna Olszewska. Swoją działalność kontynuowały też nieprzerwanie istniejące od lat zakłady: Dyrygentury Chóralnej, w którym po profesor Violetcie Bieleckiej kierownictwo objęły: profesor Bożenna Sawicka (w latach 2005–2012) i doktor habilitowana Wioletta Miłkowska, profesor UMFC (od 2012 roku), oraz Instrumentów Smyczkowych, kierowany od października 2013 roku przez profesora Leszka Sokołowskiego. Działalność wszystkich zakładów przyczyniła się nie tylko do usprawnienia procesu dydaktycznego w ramach poszczególnych specjalności kierunkowych, lecz także do znacznego wzmożenia aktywności na polu naukowo-artystycznym, co zaowocowało realizacją wielu cennych przedsięwzięć koncertowych i edukacyjnych.

Bardzo istotny nurt w codziennym funkcjonowaniu Wydziału stanowiła już wówczas działalność artystyczna, poprzez którą środowisko akademickie wnosiło – i wnosi nadal – znaczący wkład w życie muzyczne Białegostoku i całego Podlasia. Podjęcie inicjatyw artystycznych na szeroką skalę datuje się na przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, wkrótce po tym, jak Wydział wprowadził się do gmachu przy ulicy Kawaleryjskiej. Wcześniej rozwój życia koncertowego był znacznie utrudniony ze względu na brak własnej bazy lokalowej i związany z nim system studiów na zasadzie zjazdów. Przedsięwzięcia artystyczne ograniczały się wówczas do odbywających się sporadycznie koncertów okolicznościowych, audycji studenckich oraz indywidualnych występów poszczególnych pedagogów.

W omawianym okresie działalność koncertowa uczelni prowadzona była z regularnością właściwą sezonowi artystycznemu w profesjonalnych instytucjach kultury i przybierała wielorakie formy. Najważniejszymi z nich były: cotygodniowe recitale i koncerty kameralne w wykonaniu zapraszanych artystów, okazjonalne cykle koncertowe i festiwale oraz różnego rodzaju prezentacje studentów i pedagogów wynikające bezpośrednio z działalności dydaktycznej Filii. Organizacją wszystkich projektów artystycznych zajmowało się utworzone w 1997 roku z inicjatywy profesora Jana Kadłubiskiego Biuro Koncertowe, prowadzone nieprzerwanie do dnia dzisiejszego przez Małgorzatę Bielicką, autorkę koncepcji jego funkcjonowania. Miarą dynamicznej działalności biura koncertowego była realizacja ponad pięćdziesięciu koncertów oraz kilkunastu seminariów dla instrumentalistów, wokalistów i nauczycieli szkolnictwa muzycznego, które organizowane były każdego roku akademickiego.

Po dwunastu latach na stanowisku pełnomocnika rektora ds. artystycznych profesora Jana Kadłubiskiego zastąpił doktor habilitowany Włodzimierz Promiński, profesor UMFC, który pełnił tę funkcję przez kolejnych dziesięć lat (2002–2012). Wydarzenia koncertowe zapisane w tym czasie w uczelnianym kalendarzu artystycznym obfitowały mnogością doskonałych prezentacji w wykonaniu uznanych artystów-muzyków zarówno scen polskich, jak i zagranicznych, którzy niejednokrotnie prowadzili seminaria adresowane do studentów białostockiego wydziału. Spośród gości przybyłych w tym czasie do Białegostoku wymienić należy: szwajcarskie Duo Myerscough w składzie: Nadia Myerscough (skrzypce), Viv McLean (fortepian), pianistów Chiarę Bertoglio (Włochy), Josepha Banowetza (Stany Zjednoczone), Radoslava Kvapila (Czechy) i Monicę Catanię (Włochy), włoskie Duo Pepicelli w składzie: Francesco Pepicelli (wiolonczela) i Angelo Pepicelli (fortepian), pianistę Andreę Secchiego (Włochy), wiolonczelistę Catalina Ileę (Niemcy) i pianistkę Agnieszkę Kozło, flecistę Janosa Balinta (Węgry) oraz pianistkę Beatę Cywińską, gitarzystę Pierre’a Laniau (Francja), Quartetto d’archi di Venezia w składzie: Andrea Vio (skrzypce), Alberto Battison (skrzypce), Luca Morassutti (altówka) oraz Angelo Zanin (wiolonczela), oboistę Adama Halickiego (Szwajcaria, Berner Philharmoniker), klarnecistę Algidrasa Budrysa (Litwa) i pianistkę Saulė Eidukonyte (Litwa), pianistę Lee Kum-Sing (Kanada), flecistkę Marie-Thérèse Yan (Szwajcaria, Collegium Musicum Basel), pianistę Marko Mustonen (Finlandia), pianistkę Marie-Paule Siruguet (Francja), altowiolistę Avriego Levitana (Izrael), pianistkę Marie-Paule Siruguet (Francja, Konserwatorium Paryskie), skrzypka Igora Frołowa (Rosja), pianistę Artema Kankego (Ukraina), gitarzystę Alfonso Moreno (Meksyk), pianistów Rémiego Genieta (Francja) oraz Kevina Kennera (USA), kontrabasistę Bartosza Sikorskiego (Austria, Wiener Philharmoniker), altowiolistę Jerzego Kosmalę (USA), kompozytora Krzysztofa Pendereckiego, dyrygenta Jana Miłosza Zarzyckiego, Royal String Quartet w składzie: Izabela Szałaj (skrzypce), Elwira Przybyłowska (skrzypce), Marek Czech (altówka) oraz Michał Pepol (wiolonczela), Kwartet Camerata w składzie: Włodzimierz Promiński (skrzypce), Andrzej Kordykiewicz (skrzypce), Piotr Reichert (altówka) oraz Roman Hofmann (wiolonczela), mezzosopranistkę Urszulę Kryger i pianistkę Katarzynę Jankowską, klarnecistę Wojciecha Mrozka i pianistę Krzysztofa Herdzina, Warszawskich Solistów Concerto Avenna pod dyrekcją Andrzeja Mysińskiego, sopranistkę Olgę Pasiecznik i pianistkę Natalię Pasiecznik, skrzypaczkę Kaję Danczowską i pianistę Krzysztofa Sadłowskiego, barytona Józefa Fraksteina i pianistkę Halinę Promińską, pianistę Tomasza Herbuta (Szwajcaria, Hochschule für Musik Bern), skrzypka Tomasza Tomaszewskiego (Niemcy, HDK Berlin), wiolonczelistę Adama Klocka, pianistkę Elżbietę Stefańską, saksofonistę Pawła Gusnara, Zespół Muzyki Dawnej La Tempesta, klawesynistę i organistę Marka Toporowskiego, klawesynistkę Lilianę Stawarz, altowiolistę Stefana Kamasę, wiolonczelistów Tomasza Strahla oraz Marcina Zdunika, kontrabasistę Andrzeja Mysińskiego, pianistę Waldemara Malickiego.

Główny nurt działalności artystycznej uczelni stanowiły odbywające się w każdy wtorek recitale, koncerty kameralne i symfoniczne. Uczestniczyła w nich nie tylko społeczność akademicka, lecz także – dzięki stałym anonsom w formie afiszów, informacji prasowych i radiowych – liczne grono białostockich melomanów. W myśl koncepcji stworzonej przez Jana Kadłubiskiego kontynuowane po dziś dzień wtorkowe wieczory w akademii muzycznej pozostały „sceną mistrzów”, miejscem spotkań studiującej tu młodzieży oraz szerszej publiczności z osobowościami artystycznymi dużego formatu.

Swoje stałe miejsce w przestrzeni kulturalnej Białegostoku zyskały również projekty artystyczne realizowane poza murami siedziby Wydziału, wśród których wspomnieć należy przygotowaną w 2011 roku przez ówczesny Zakład Wokalistyki premierę opery Wesele Figara W.A. Mozarta (reż. Paweł Aigner, dyr. Paul Kantschieder, opieka wokalna Cezary Szyfman, scenografia Pavel Hubička), która na deskach Białostockiego Teatru Lalek doczekała się aż 17 spektakli. Przykładem doskonałej współpracy Filii w Białymstoku z instytucjami kultury był z pewnością powołany w grudniu 1999 roku Międzynarodowy Konkurs Duetów Fortepianowych. To szeroko zakrojone przedsięwzięcie artystyczne powstało z inicjatywy prof. Barbary Halskiej – znanej pianistki i długoletniego pedagoga związanego z Katedrą Kameralistyki Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina oraz przy wsparciu ówczesnego prorektora do spraw Filii w Białymstoku prof. Witalisa Raczkiewicza. Głównym organizatorem tej pionierskiej inicjatywy było Towarzystwo Przyjaciół Akademii Muzycznej w Białymstoku, zaś współorganizatorem i gospodarzem – białostocka Filia przy współpracy Opery i Filharmonii Podlaskiej. W swym założeniu Konkurs odbywał się cyklicznie co trzy lata, a jego adresatami byli profesjonalnie wykształceni pianiści. Dzięki ambitnym merytorycznym założeniom Konkurs ten bardzo szybko zyskał wysoką renomę i znalazł się w grupie najbardziej znaczących fortepianowych konkursów duetowych – obok Dranoff International Two Piano Competition w Miami oraz Konkursu ARD w Monachium. W jego siedmiu edycjach wzięło łącznie udział 180 wykonawców z 28 krajów – Europy, USA, krajów Bliskiego i Dalekiego Wschodu, jak również Afryki. Grono laureatów tego Konkursu tworzyły wybitne duety fortepianowe, kontynuujące po dziś międzynarodową karierę.

Istotnym dopełnieniem działalności dydaktycznej i artystycznej Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego były przedsięwzięcia o charakterze naukowo-badawczym. W związku ze specyfiką profilu Uczelni zdecydowana większość podejmowanych w tej dziedzinie inicjatyw dotyczyła problematyki wykonawstwa muzycznego oraz metodyki kształcenia instrumentalistów, wokalistów, chórmistrzów oraz przyszłych nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących. Oprócz wspomnianych seminariów w latach poprzedzających jubileusz 40-lecia, tj. na przełomie pierwszej i drugiej dekady obecnego stulecia, zorganizowano kilkanaście konferencji naukowych. Duży rezonans wywołała m.in. Ogólnopolska Konferencja Naukowa pn. Twórczość Stanisława Moniuszki jako dziedzictwo kultury polskiej i europejskiej, która odbyła się w listopadzie 2006 roku. Publikacją naukową podsumowującą to sympozjum zorganizowane przez kierującą wówczas Zakładem Dyrygentury Chóralnej prof. Bożennę Sawicką we współpracy z Białostockim Towarzystwem Śpiewaczym im. Stanisława Moniuszki jest książka pt. Książę muzyki naszej wydana przez Wydawnictwo UMFC w roku 2008, która zawiera 15 artykułów naukowych ukazujących w nowym świetle muzykę twórcy polskiej opery narodowej. Warto na marginesie dodać, że owocem współpracy Uczelni z BTŚ im. Stanisława Moniuszki był także udział studentów – solistów, chóru i orkiestry akademickiej w odbywającym się corocznie od 2001 roku Moniuszkowskim Festiwalu Podlasia. W ramach kolejnych edycji tej imprezy artystycznej miały miejsce wykonania m.in. takich dzieł ojca polskiej opery narodowej, jak Flis (w reżyserii Natalii Babińskiej) i Verbum Nobile, kantata Milda, czy też operetka Loteria. Z kolei w styczniu 2013 roku Uczelnia gościła zacne grono badaczy podczas Międzynarodowej Konferencji Naukowej pn. „Nurt narodowy w twórczości kompozytorów polskich w czasach zaborów (1772-1918) w świetle 150. rocznicy Powstania Styczniowego”. Inicjatorką i autorką koncepcji tego pierwszego sympozjum włączającego białostocki Wydział UMFC w międzynarodowy obieg wymiany doświadczeń badaczy była prof. Wioletta Miłkowska. Owocem Konferencji stała się wydana pod red. prof. W. Miłkowskiej publikacja pt. Narodowa arytmia: „Nurt patriotyczny w twórczości artystów polskich”, która ukazała się w 2016 roku nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

 Praca naukowa pedagogów białostockiej Filii zaowocowała również wydaniem siedmiu zeszytów naukowych, zawierających wiele artykułów poświęconych głównie zagadnieniom współczesnej pedagogiki muzycznej. Redaktorem większości tych publikacji był doświadczony muzykolog Stanisław Olędzki – zasłużony pedagog, związany z Wydziałem niemal od początku jego istnienia. Efektem jego pracy jest także bogata dokumentacja wtorkowych koncertów akademickich, dostępna w formie nagrań CD i DVD w uczelnianej bibliotece.

Spośród innych przedsięwzięć o charakterze naukowo-edukacyjnym ze szczególnym zainteresowaniem spotkało się zorganizowane po raz pierwszy w roku 2006 seminarium pn. „Wychowanie przez sztukę”, adresowane do nauczycieli muzyki na etapie wychowania przedszkolnego i szkolnego nauczania zintegrowanego Białegostoku i województwa podlaskiego. Miało ono formę dwudniowych, sobotnio-niedzielnych zjazdów wypełnionych wykładami i zajęciami warsztatowymi, prowadzonymi przez pedagogów Uczelni i gości – wykładowców z innych ośrodków akademickich. Głównym celem tego forum była aktywizacja środowiska nauczycieli dzieci i młodzieży poprzez promowanie interaktywnych, nowoczesnych metod edukacji artystycznej. Autorką tej cennej inicjatywy, popieranej i współfinansowanej przez władze samorządowe, była dr hab. Joanna Cieślik-Klauza – teoretyk muzyki i absolwentka łódzkiej Wyższej Szkoły Filmowej.

Inicjatywy naukowe Wydziału tamtych lat nie sprowadzały się wyłącznie do działalności kadry, lecz dotyczyły także studentów, którym zaoferowano na tym polu wielorakie możliwości rozwijania zainteresowań i pogłębiania wiedzy. Na Wydziale powołano trzy studenckie koła naukowe, grupujące młodzież pasjonującą się poszczególnymi dziedzinami sztuki muzycznej. Były to: Koło Muzyki Filmowej prowadzone przez dr hab. Joannę Cieślik-Klauzę, Koło Muzyki Kameralnej – kierowane przez dra hab. Włodzimierza Promińskiego, prof. UMFC oraz Koło Muzyki Dawnej – działające od 2011 roku pod opieką dr hab. Lilianny Stawarz przy współpracy dr Anny Moniuszko, zaś od 2015 roku pod opieką dra hab. Piotra Zawistowskiego, przy współpracy dr Anny Krzysztofik-Buczyńskiej oraz dr Karoliny Miki. Działalność kół naukowych, której owocem były liczne prezentacje i koncerty studenckie, stanowiła niewątpliwie cenne uzupełnienie realizowanego na co dzień programu studiów.
            Na przestrzeni ostatnich lat poprzedzających jubileusz 40-lecia białostockiej Uczelni nastąpił wyjątkowo dynamiczny rozwój kadry naukowo-dydaktycznej. W roku akademickim 2013/2014 w liczącej wówczas 39 członków Radzie Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego zasiadało 26 samodzielnych pracowników nauki (od roku 2000 liczba ta wzrosła zatem ponad trzykrotnie), w tym dziewięciu pedagogów z tytułem naukowym profesora. W roku 2014 czterdziestoletnia już białostocka Filia z rozmachem weszła w nowy etap dynamicznego rozwoju. Uroczystej inauguracji czterdziestego pierwszego roku akademickiego na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym przewodniczył ówczesny rektor UMFC, ceniony dyrygent i doświadczony pedagog profesor Ryszard Zimak, przy udziale licznie przybyłych przedstawicieli Senatu Uczelni oraz władz Wydziału – dziekan profesor Bożenny Sawickiej i prodziekan doktor habilitowanej Lilianny Stawarz, prof. UMFC.

Karolina Mika
Tomasz Baranowski
Katarzyna Makal-Żmuda
Przemiany i dorobek ostatniego dziesięciolecia – od Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego do Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki (2014-2024)

Dziesięć ostatnich lat historii Filii UMFC w Białymstoku to okres szczególnie bogaty w wydarzenia we wszystkich sferach jej działalności – organizacyjnej, pedagogicznej, artystycznej, naukowej, wreszcie zaś kulturotwórczej – i to w wymiarze zarówno lokalnym, dotyczącym życia muzycznego Białegostoku, jak i szerszym, obejmującym wpływ białostockiej uczelni na kulturę całego makroregionu północno-wschodniej Polski. Nie sposób przedstawić tu i opisać pełnego kalendarium, wykraczałoby ono bowiem znacznie poza ramy jednego tekstu. Najogólniej rzecz ujmując, należy stwierdzić, że ten najnowszy etap dziejów Wydziału upłynął pod znakiem wielu przemian strukturalnych, dynamicznego rozwoju kadry naukowo-dydaktycznej, poszerzenia treści i form działalności artystycznej i naukowej oraz sukcesów odnoszonych przez studentów. Nie brakowało także problemów i nowych wyzwań, w tym przede wszystkim tych związanych z pandemią COVID-19, która skutkowała między innymi wdrożeniem nauczania w trybie zdalnym.

Przemiany strukturalne Wydziału
Wiosną 2016 roku odbyły się kolejne wybory władz Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina oraz białostockiego Wydziału. Rektorem uczelni został profesor Klaudiusz Baran – akordeonista i bandoneonista koncertujący regularnie w Polsce oraz wielu krajach Europy, Ameryki Południowej i Azji, pedagog klasy akordeonu i kameralistyki, autor i współautor ponad stu nagrań płytowych o szerokim spektrum repertuarowym. Na stanowisko dziekana Filii ponownie wybrano profesor Bożennę Sawicką, funkcje prodziekanów objęli natomiast profesorowie UMFC: flecistka, doktor habilitowana Krystyna Gołaszewska, oraz organista, doktor habilitowany Jan Bokszczanin.

Z inicjatywy rektora wprowadzono pewne istotne zmiany w strukturze Wydziału, które miały na celu przede wszystkim podkreślenie jego pedagogicznego profilu i tym samym uniknięcie dublowania nazw analogicznych jednostek naukowo-dydaktycznych funkcjonujących już w Warszawie. Dotychczasowy Zakład Instrumentów Dętych, Akordeonu, Perkusji i Gitary stał się więc Zakładem Pedagogiki Instrumentów Dętych, Zakład Wokalistyki – Zakładem Pedagogiki Wokalnej, Zakład Fortepianu, Klawesynu i Organów – Zakładem Pedagogiki Fortepianu, Klawesynu i Organów, wreszcie Zakład Instrumentów Smyczkowych przemianowano na Zakład Pedagogiki Instrumentów Smyczkowych. Ponadto Zakład Dyrygentury Chóralnej w połączeniu z Zakładem Edukacji Artystycznej przekształciły się w Katedrę Chóralistyki i Edukacji Artystycznej. Trzy lata później wszystkie zakłady uzyskały status katedr, które funkcjonują do dziś. Katedrą Chóralistyki i Edukacji Artystycznej (wraz z funkcjonującymi w jej strukturze Pracownią Chóralistyki i Pracownią Edukacji Artystycznej) od czasu jej powołania w 2016 roku kierowała profesor Violetta Bielecka, w 2024 roku zaś funkcję tę objęła profesor Wioletta Miłkowska. Na czele Katedry Pedagogiki Instrumentalnej od 2019 roku stoi wciąż kierujący tą jednostką profesor Włodzimierz Promiński. Ze względu na wielkość oraz zróżnicowanie specjalnościowe w ramach tej Katedry działają obecnie: Pracownia Pedagogiki Instrumentów Smyczkowych, kierowana przez profesora Leszka Sokołowskiego, Pracownia Pedagogiki Fortepianu, Klawesynu i Organów, kierowana przez doktor habilitowaną Katarzynę Makal-Żmudę, profesor UMFC, oraz Pracownia Pedagogiki Instrumentów Dętych, kierowana przez doktora Wojciecha Dunaja. Kierownikiem Katedry Pedagogiki Wokalnej w latach 2019–2024 był, kierujący tą jednostką od 2010 roku, profesor Cezary Szyfman, którego wraz z nową kadencją w 2024 roku zastąpił doktor habilitowany Piotr Zawistowski, profesor UMFC. Dynamiczna działalność wszystkich trzech katedr – o czym jeszcze będzie mowa – zaowocowała w ostatnich latach wieloma przedsięwzięciami o charakterze artystyczno-naukowym, jak również licznymi dokonaniami na polu dydaktyki.

Potencjał dydaktyczny w dziedzinie śpiewu solowego białostockiej Filii zaowocował utworzeniem w 2016 roku kierunku wokalistyka, do czego doprowadziły starania rektora Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina, profesora Ryszarda Zimaka, oraz ówczesnej dziekan Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, profesor Bożenny Sawickiej. Od czasu powstania pierwszej klasy śpiewu solowego studia wokalne w ramach zarówno studiów jednolitych magisterskich, jak i pierwszego oraz drugiego stopnia ukończyło w Białymstoku łącznie osiemdziesięcioro czworo młodych i utalentowanych śpiewaków, z których wielu debiutowało na scenach polskich i zagranicznych teatrów operowych, w tym otwartej we wrześniu 2012 roku Opery i Filharmonii Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki im. Stanisława Moniuszki, obecnie największej w regionie instytucji kultury.

Istotne znaczenie w historii Wydziału miało przyznanie jego Radzie przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów Naukowych uprawnień do nadawania stopnia doktora sztuk muzycznych w zakresie instrumentalistyki (czerwiec 2015) oraz dyrygentury (grudzień 2016). W ciągu ponad trzech lat – a zatem do czasu, gdy w myśl nowych przepisów jedynym gremium władnym do przyznawania stopni naukowych stała się Rada Dyscypliny Artystycznej macierzystej uczelni – w Białymstoku przeprowadzono z powodzeniem kilka przewodów doktorskich.

Działalność koncertowa
W ostatnich latach w Filii UMFC w Białymstoku działalność koncertowa prowadzona jest ze szczególną intensywnością. Regularnie organizowane są wtorkowe koncerty z cyklu Scena mistrzów, podczas których występują pedagodzy i zaproszeni goście – często artyści o światowej renomie. Dużą popularnością wśród białostockich melomanów cieszy się cykl koncertowy organizowany pod kierownictwem doktor habilitowanej Katarzyny Makal-Żmudy zatytułowany Środowe poranki muzyczne. Prezentują się w jego ramach studenci poszczególnych katedr, kół naukowych, a także przedstawiciele innych uczelni muzycznych. W czwartki odbywają się Koncerty dla Uniwersytetu Trzeciego Wieku oraz koncerty muzyczno-edukacyjne Smyk w Uniwersytecie Muzycznym skierowane do najmłodszych odbiorców, których pomysłodawczynią jest magister Małgorzata Bielicka. Najnowszą propozycją Wydziału jest cykl koncertowy organizowany we współpracy z Operą i Filharmonią Podlaską w Sali Kameralnej Zespołu Szkół Muzycznych zatytułowany Studencka scena młodych, którym kierują profesor Cezary Szyfman oraz doktor Rafał Dudzik.
            Za szczególnie cenne dla rozwoju kultury muzycznej w Białymstoku przedsięwzięcie należy uznać organizowany przez Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny we współpracy z Towarzystwem Przyjaciół Uniwersytetu Muzycznego i Duszpasterstwem Akademickim Parafii Katedralnej pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny cykl niedzielnych koncertów kameralnych Muzyka w Starym Kościele. Każdego roku podczas czterech niedzielnych wieczorów maja i czerwca w najstarszej, barokowej świątyni stolicy Podlasia miały miejsce występy w wykonaniu studentów i pedagogów uczelni, białostockich chórów i zespołów kameralnych oraz wielu znakomitych artystów zapraszanych z różnych ośrodków akademickich niemal z całej Polski. Kierownictwo artystyczne nad tym projektem – objętym honorowym patronatem Arcybiskupa Metropolity Białostockiego – nieprzerwanie sprawował profesor Leszek Sokołowski. Wypada żałować, że w roku 2023 organizator, z powodów od niego niezależnych, zmuszony był wstrzymać kontynuację tego cyklu, mimo że przez lata udało się zdobyć szerokie grono wiernej publiczności.

Spośród młodszych wydarzeń artystycznych wymienić należy cykl Muzyka mistrzów baroku organizowany regularnie przez profesor Annę Moniuszko, która kieruje zespołem muzyki dawnej Diletto. W ramach tych koncertów odbywających się w pięknej Auli Magna (niegdyś sali balowej) zabytkowego Pałacu Branickich miały miejsce wykonania wielu często nieznanych szerszej publiczności dzieł muzyki instrumentalnej, wokalno-instrumentalnej i scenicznej XVII i XVIII stulecia. Od kilku lat w jedną niedzielę maja w siedzibie Filii odbywa się Noc Chopina – impreza wzorowana na popularnej w wielu polskich miastach Nocy Muzeów. To wyjątkowe święto muzyki wypełnione koncertami, wykładami i konkursami cieszy się nadzwyczajnym i niesłabnącym zainteresowaniem białostockich melomanów. Pomysłodawcą i głównym organizatorem tego oryginalnego wydarzenia jest profesor Jan Bokszczanin. Paletę propozycji artystycznych wzbogacających życie kulturalne regionu i wspierających rozwój Wydziału dopełniają koncerty jego studentów oraz pedagogów, które rozbrzmiewają w zabytkowym wnętrzu białostockiego Ratusza – siedziby Muzeum Podlaskiego – w ramach cyklu Koncert na głos i obraz, a także w Kościele pod wezwaniem świętego Kazimierza w ramach cyklu W kręgu liryki wokalnej, których kierownikiem artystycznym jest profesor Cezary Szyfman.

Zespoły Filii UMFC w Białymstoku
Działalność artystyczną Filii w Białymstoku stale wzbogacają występy funkcjonujących w ramach obowiązkowych zajęć dydaktycznych zespołów wokalnych i instrumentalnych. Chór Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki (obecnie Chopin University Singers) w minionym czasie pracował pod kierunkiem pedagogów: profesor Bożeny Violetty Bieleckiej, profesor Bożenny Sawickiej, profesor Wioletty Miłkowskiej, profesora Cezarego Szyfmana,  profesor Anny Olszewskiej, profesor Anny Moniuszko, doktor habilitowanej Marty Wróblewskiej, doktor habilitowanej Ewy Barbary Rafałko, doktora habilitowanego Piotra Zawistowskiego, magister Agnieszki Dudy-Bieniek, magistra Zbigniewa Szablewskiego, magistra Pawła Szypulskiego, magister Magdaleny Gładkowskiej oraz magistra Jana Krutula. Zespół ten – prócz pełnienia roli chóru warsztatowego dla studentów kierunku edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej – wielokrotnie występował zarówno na scenach miasta Białegostoku, jak i całego regionu. Należy podkreślić rolę współpracy wydziałowego Chóru ze Studencką Orkiestrą Symfoniczną, bez której udziału nie doszłoby do większości cennych pod względem artystycznym i dydaktycznym prezentacji prowadzonych przez uznanych polskich dyrygentów, w tym między innymi Jana Miłosza Zarzyckiego, Janusza Przybylskiego, Kazimierza Dąbrowskiego, Jacka Rogali czy Krzysztofa Kusiel-Moroza. Próbą potencjału wykonawczego studentów białostockiej Filii jest z pewnością szeroki i wymagający repertuar, który wymieniamy tu jedynie wybiórczo: Johann Sebastian Bach – Kantata „In allen meinen Taten” BWV 97, Magnificat D-dur BWV 243, Msza A-dur BWV 234; Antonio Vivaldi – Gloria D-dur RV 589, Magnificat g-moll RV 610; Wolfgang Amadeus Mozart – Requiem d-moll KV 626, Msza C-dur „Koronacyjna” KV 317, Missa solemnis C-dur KV 337, Vesperae solennes de confessore KV 339; Missa brevis D-dur KV 194; Gaetano Donizetti – Don Pasquale; Franz Schubert – Msza G-dur D 167; Józef Elsner – Msza F-dur op. 41; Stanisław Moniuszko – opera Nowy Don Kiszot, czyli sto szaleństw, Sonety krymskie, Msza Des-dur; Feliks Nowowiejski – Missa pro pace; Josef Gabriel Rheinberger – Missa brevis g-moll op. 187 na chór żeński i organy; Jan Maklakiewicz – Msza góralska; Maurice Duruflé – Requiem op. 9 (wersja z organami); John Rutter – Gloria, Magnificat, Mass of the Children. John W. Peterson – Pierwsza kolęda; Yves Castagnet – Messe brève; Marian Sawa – Missa Claromontana; Paweł Łukaszewski – Missa per voci e fiati na chór mieszany i oktet instrumentów dętych drewnianych; Bob Chilcott – A Little Jazz Mass.

Trwałym śladem działalności Chóru Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki są dokonywane nagrania. W 2007 roku nakładem wydawnictwa Edycja Świętego Pawła ukazała się płyta zatytułowana Zaśpiewam Jezuskowi, na której Chór, przygotowany przez Bożenę Violettę Bielecką i Ewę Barbarę Rafałko, wspólnie z Orkiestrą Kameralną „Sinfonia Academica” Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego AMFC w Białymstoku pod dyrekcją Jana Miłosza Zarzyckiego prezentują ekumeniczny program kolęd autorstwa oraz w opracowaniach Stanisława Moryty, Weroniki Ratusińskiej i Marcina Zielińskiego. Dorobek fonograficzny zespołu wzbogaca płyta zatytułowana Waiting for the Light (Chopin University Press, 2023), której nagranie dokonane zostało pod kierunkiem Anny Moniuszko (przy współpracy Piotra Zawistowskiego). W programie – obok dzieła zaliczanego do chóralnego kanonu repertuarowego, A Ceremony of Carols Benjamina Brittena – znalazła się również premierowa rejestracja cyklu Antyfony młodego współczesnego twórcy związanego z białostocką Filią, Jana Krutula, a współwykonawcami byli: realizująca partię fortepianu Elżbieta Uss-Jońska, harfistka Urszula Nowakowska oraz perkusista Mariusz Mocarski. Wysoki poziom wykonawczy stał się przyczynkiem do nadana nowej nazwy zespołowi wokalnemu – odtąd funkcjonującemu jako Chopin University Singers – czego inicjatorem był pełniący funkcję prorektora ds. nauki UMFC, profesor Paweł Łukaszewski.

Studencka Orkiestra Symfoniczna to zespół, którego działalność jest nie tylko niezbędną przestrzenią umożliwiającą zdobywanie doświadczeń estradowych przez studentów kierunku instrumentalnego – zarówno przyszłych wykonawców, jak i pedagogów – lecz także filarem aktywności artystycznej dla dwóch stale współpracujących z nim kierunków: edukacji artystycznej w zakresie sztuki muzycznej oraz wokalistyki. Orkiestra ta ma w swym dorobku udział w realizacjach dzieł operowych, wykonania wielkich form wokalno-instrumentalnych, a także repertuaru symfonicznego pod kierunkiem uznanych dyrygentów polskich i zagranicznych: Łukasza Borowicza, Jerzego Maksymiuka, Jerzego Salwarowskiego, Marcina Nałęcz-Niesiołowskiego, Macieja Sztora, Nikołaja Makarewicza (Białoruś), Zbigniewa Gracy, Pawła Kos-Nowickiego, Stanisława Krawczyńskiego, Jana Miłosza Zarzyckiego, Janusza Przybylskiego, Jacka Rogali, Kazimierza Dąbrowskiego, Krzysztofa Kusiel-Moroza, Paula Kantschiedera (Austria).

Istotną dziedzinę działalności Orkiestry stanowią wykonania dzieł operowych, które odbywają się zarówno w Polsce, jak i za granicą. Godne odnotowania jest zakończone sukcesem letnie tournée po Włoszech, w trakcie którego w międzynarodowej obsadzie wystawiono operę Nabucco Verdiego. Entuzjastyczne recenzje zebrały też inscenizacje opery Don Giovanni Mozarta prezentowanej w sezonie 2006/2007. W wyniku współpracy z pedagogami oraz studentami wokalistyki doszło do wykonania opery Flis Stanisława Moniuszki wystawionej na scenie Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku bod batutą Mai Metelskiej (2008/2009). W 2011 roku zespół wziął także udział w realizacji Wesela Figara Mozarta pod batutą Paula Kantschiedera. Wynikiem współpracy z Wydziałem Wokalno-Aktorskim UMFC w sezonie artystycznym 2013/2014 była realizacja opery Così fan tutte Mozarta w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie oraz podczas występu gościnnego w Niemczech. W 2023 roku Orkiestra brała również udział w wystawieniu Carmen Bizeta w reżyserii wybitnej osobowości świata opery, Wiesława Ochmana.

Działalność zespołu obejmuje zarówno koncerty w ramach przedsięwzięć organizowanych przez Wydział, jak i szeroko zakrojone projekty przygotowywane wspólnie z działającymi w regionie ważnymi podmiotami kultury. Od 2022 roku Orkiestra Symfoniczna UMFC Filii w Białymstoku organizuje koncert Spotkania bohaterek i bohaterów BCO z okazji Światowego Dnia Walki z Rakiem oraz Światowego Dnia Chorego pod patronatem Białostockiego Centrum Onkologii. Od wielu lat zespół gości na estradzie najzdolniejszych absolwentów Zespołu Szkół Muzycznych im. Ignacego Paderewskiego w Białymstoku w ramach dorocznego koncertu dyplomantów tej placówki z udziałem Orkiestry Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina Filii w Białymstoku. Szerokie spektrum działalności Orkiestry dopełniają nagrania zrealizowane dla radia i telewizji.

Orkiestrę Kameralną „Sinfonia Academica” założył w 1998 roku przez profesor Leszek Sokołowski. Od 2003 roku zespół ten współtworzy i prowadzi profesor Włodzimierz Promiński. Orkiestra z dużym powodzeniem występowała na wielu prestiżowych scenach: między innymi w Łazienkach Królewskich w Warszawie podczas zakończenia sezonu artystycznego w Filharmonii Białostockiej, na koncercie finałowym XVIII Conversatorium Organowego w Legnicy i podczas koncertów w warszawskiej siedzibie Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina, a także za granicą, we Francji. Przez dwadzieścia sześć lat swojej działalności zespół współpracował z najznakomitszymi polskimi dyrygentami i solistami, w tym Jerzym Maksymiukiem, Konstantym Andrzejem Kulką, Andrzejem Mysińskim, Katarzyną Dudą, Mirosławem Jackiem Błaszczykiem, Marcinem Nałęcz-Niesiołowskim, Janem Miłoszem Zarzyckim i Elżbietą Pańko, a także chórami: Cantica Cantamus, Schola Cantorum Bialostociensis, Polskim Chórem Pokoju, Chórem Kameralnym „AXION” Politechniki Wrocławskiej. Zespół dokonał sześciu nagrań płytowych z muzyką Wolfganga Amadeusa Mozarta, Stanisława Moniuszki, Johanna Sebastiana Bacha, Domenica Cimarosy, Miłosza Magina, Miłosza  Bembinowa, Stanisława Moryty, Wojciecha Kilara, Romualda Twardowskiego, Henryka Mikołaja Góreckiego oraz repertuarem kolędowym. Szeroką działalność chóru uzupełniają nagrania dla radia i telewizji.

Kwartet Camerata tworzą związani z Uniwersytetem Muzycznym Fryderyka Chopina wykładowcy: profesor Włodzimierz Promiński (I skrzypce), doktor habilitowany Andrzej Kordykiewicz (II skrzypce), profesor Piotr Reichert (altówka) i profesor Rafał Kwiatkowski (wiolonczela), którego poprzednikiem w latach 1984–2017 był doktor habilitowany Roman Hoffmann, profesor UMFC. W 2024 roku kwartet obchodzi czterdziestolecie działalności artystycznej. Jest to jeden z najwybitniejszych polskich zespołów kameralnych, który w czasie wieloletniej działalności, od chwili powstania w kwietniu 1984 roku, zdobył uznanie międzynarodowej publiczności i krytyków. Występował w renomowanych salach koncertowych Europy, Ameryki i Azji, między innymi w Alte Oper we Frankfurcie, Sali Recitalowej Tokyo Bunka Kaikan, Wielkiej Sali Akademii Sibeliusa w Helsinkach, Wielkiej Sali Królewskiego Konserwatorium w Brukseli, Sali Koncertowej De Doelen w Rotterdamie, Sali Koncertowej Radia Luksemburg, Sali Koncertowej Filharmonii Sofijskiej, Wielkiej Sali Konserwatorium w Bernie, Wielkiej Sali Uniwersytetu w Monachium, Sali Silvestre Revueltas del Centro Cultural Ollin Yoliztli w Meksyku, salach Teatru Ermitażu i Konserwatorium w Petersburgu, Sali Koncertowej Zakazanego Miasta w Pekinie oraz w Filharmonii Narodowej. Brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach, takich jak Ludwigsburger Schloßfestspiele, Międzynarodowy Festiwal Muzyczny w Łańcucie, Kuhmo Chamber Music Festival, Festival de Wallonie, Festival van Flandern, Ost Belgien Festival, Plovdiv International Festival, Bodensee Festival, Warszawska Jesień, Festiwal Mozartowski w Warszawie oraz Festival de Sintra.

Kwartet jest laureatem kilku międzynarodowych konkursów muzycznych (Paryż – I nagroda; Tokyo – III nagroda; Monachium – III nagroda; Portsmouth – specjalne wyróżnienie Yehudiego Menuhina za wykonanie III Kwartetu smyczkowego Béli Bartóka). Nagrał trzydzieści albumów CD dla takich wytwórni jak DUX, Koch International, Ricercar, Thorofon, Artrecords i PSCM Records. Były one wielokrotnie wyróżniane i nagradzane, między innymi Diapason d’Or (1994), Sforzandem (1995) czy Pizzicato Supersonic Award (2009). Płytę kwartetu z muzyką Franza Schuberta, nagraną przez firmę DUX, miesięcznik płytowy „Studio” ogłosił Płytą Roku 1995, z kolei płyta firmy Ricercar zawierająca kwartety Stanisława Moniuszki i Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego otrzymała nominację do tej nagrody w 1997 roku. Zespół otrzymał też liczne nominacje do Fryderyka (za nagrania kwartetów Schuberta, Dvořáka, Smetany, Szymanowskiego i Brahmsa), a w 1999 roku został jej laureatem w kategorii muzyki kameralnej za płytę Cztery pory roku Antonia Vivaldiego. W marcu 2004 roku członkowie kwartetu odebrali z rąk Ministra Kultury odznaczenia Zasłużony Działacz Kultury, a w marcu 2009 roku brązowe Medale „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. Kwartet Camerata zajmuje się również pracą pedagogiczną i prowadzi od 1992 roku zimowe kursy dla kwartetów smyczkowych w Gorlicach. W dowód uznania otrzymał w 2003 roku od władz Gorlic symboliczne klucze do bram miasta, a w 2005 roku – doroczną nagrodę starosty gorlickiego Mosty Starosty. W 2003 roku członkowie zespołu powołali do życia Polskie Towarzystwo Muzyki Kameralnej.

Studencka Orkiestra Dęta powstała w 2014 roku dzięki inicjatywie ówczesnego studenta klasy trąbki Cezarego Witkowskiego oraz przy wsparciu dziekan Wydziału, profesor Bożenny Sawickiej. Działalność Orkiestry od lat wpleciona jest w kalendarz wydarzeń związanych z funkcjonowaniem białostockiej Filii UMFC, jak również całego regionu. W styczniu 2015 roku miał miejsce w Filii pierwszy koncert Orkiestry, podczas którego zaprezentowano publiczności szeroki repertuar – od muzyki klasycznej po rozrywkową i taneczną. Kolejna prezentacja, która odbyła się w kwietniu 2015 roku, zatytułowana była Wiosenne medytacje, a poświęcono ją w całości repertuarowi rozrywkowemu. W roku akademickim 2015/2016 Orkiestra uświetniała swoją grą uroczystości Wydziału, między innymi podczas otwarcia nowego budynku dydaktycznego. Kolejny rok akademicki przyniósł ogromne zmiany: zespół zyskał opiekuna i nowego dyrygenta w osobie doktora Sylwestra Soboli, a działalność Orkiestry formalnie uzupełniła program studiów z zakresu praktyk instrumentalnych. Pierwszy występ, którego scenariusz nawiązywał do tradycji koncertów noworocznych i karnawałowych, odbył się pod batutą nowego dyrygenta w styczniu 2017 roku. Wraz z Orkiestrą na scenie pojawili się wówczas wokaliści: Wojciech Urbanowski i Jolanta Ostrowska. Wiosną 2017 roku Studencka Orkiestra Dęta zaprezentowała się między innymi podczas Wieczoru muzyki filmowej w Sali Koncertowej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Białymstoku, parady studentów rozpoczynającej juwenalia, a także z okazji dni otwartych Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego w Białymstoku. Repertuar złożony z muzyki klasycznej, filmowej i rozrywkowej wypełnił program Koncertu jubileuszowego Orkiestry Dętej, który odbył się 15 maja 2024 roku w Sali Koncertowej Zespołu Szkół Muzycznych przy ulicy Podleśnej z okazji dziesięciolecia zespołu, a całość poprowadzili Sylwester Sobola i Cezary Witkowski. Obecnie Studencka Orkiestra Dęta stanowi istotne dopełnienie życia białostockiej Filii oraz całego regionu, jest też doskonałą przestrzenią rozwoju studentów w dziedzinie aktywności scenicznej, umiejętności gry zespołowej i znajomości literatury specjalistycznej, a jednocześnie stanowi spoiwo wzmacniające więzi międzyludzkie.

Big-Band UMFC Filii w Białymstoku prowadzony przez trębacza, magistra Tomasza Witka, to zespół powstały w 2006 roku z inicjatywy ówczesnego dziekana Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, profesora Leszka Sokołowskiego. Zespół tworzą związani w białostocką Filią saksofoniści, trębacze, puzoniści oraz sekcja rytmiczna (piano, drums, gitara i gitara basowa). W jego repertuarze znajdują się zarówno standardy jazzowe, jak i utwory ze światowego repertuaru muzyki popularnej, filmowej i rozrywkowej. W marcu 2007 roku Big-Band Filii UMFC w Białymstoku swoim występem uświetnił Wielką Galę Podlaskiej Marki Roku organizowaną przez Urząd Marszałkowski, która odbyła się na scenie Opery i Filharmonii Podlaskiej oraz była transmitowana przez Telewizję Polską.

Projekty sceniczne Katedry Pedagogiki Wokalnej

Szczególną aktywnością wykazują się ponadto studenci i pedagodzy Katedry Pedagogiki Wokalnej, którzy każdego roku przygotowują wystawienie co najmniej jednego dzieła scenicznego, prezentowanego w różnych salach Białegostoku – Sali Koncertowej Zespołu Szkół Muzycznych przy ulicy Podleśnej, Białostockiego Ośrodka Kultury i Uniwersyteckiego Centrum Kultury Uniwersytetu w Białymstoku, a także w kilku miejscowościach Podlasia. W minionych latach zaprezentowano między innymi następujące dzieła: operę Flis (w reżyserii Natalii Babińskiej) oraz operetki Nocleg w Apeninach i Nowy Don Kiszot (w reżyserii Pawła Chomczyka) Stanisława Moniuszki, operetkę Księżniczka Czardasza Imre Kálmána, operę Aptekarz (w reżyserii Beaty Redo-Dobber) Josepha Haydna, operę Don Pasquale Gaetano Donizettiego (w reżyserii Jitki Stokalskiej), opery Wesele Figara (w reżyerii Pawła Aigner), Così fan tutte oraz singspiel Bastien und Bastienne (w reżyserii Pawła Chomczyka ) Wolfganga Amadeusz Mozarta, operę Carmen Georges’a Bizeta (w reżyserii Wiesława Ochmana), a także musical Romana Czubatego do libretta Krystyny Śląskiej i Barbary Wachowicz według Lucy Maud Montgomery zatytułowany Błękitny Zamek (w reżyserii Beaty Redo-Dobber). Wymienionym projektom towarzyszyły inscenizowane koncerty pieśni, których reżyserii każdorazowo podejmował się doktor habilitowany Paweł Chomczyk: Śpiewnik domowy (opieka wokalna – magister Olga Pasiecznik); Miłość i polityka, Muzyczny świat Gioachino Rossiniego oraz Miłość i śmierć. W role sceniczne wcielali się studenci kierunku wokalistyka, a nad ich przygotowaniem opiekę artystyczną sprawował cały zespół doświadczonych pracowników Katedry Pedagogiki Wokalnej: profesor Cezary Szyfman, profesor Aleksander Teliga, doktor habilitowana Marta Wróblewska, profesor Adam Zdunikowski, profesor Agnieszka Zwierko-Wiercioch, magister Olga Pasiecznik, aktor i reżyser, doktor habilitowany Paweł Chomczyk, klawesynistka i pianistka, doktor Anna Krzysztofik-Buczyńska, a także pianiści: doktor Urszula Iżbicka, magister Halina Teliga, magister Adam Kondratowicz oraz magister Krzysztof Kiercul. Warto dodać, że będący szczególnym wyzwaniem dla młodych adeptów sztuki wokalnej spektakl Carmen reżyserował gościnnie światowej sławy tenor Wiesław Ochman. Każde z przedstawień było dużym wydarzeniem cieszącym się ogromnym zainteresowaniem nie tylko społeczności akademickiej, lecz także licznej publiczności.

Konkursy pod patronem Filii UMFC w Białymstoku
W ciągu ostatniego dziesięciolecia kontynuowano również przedsięwzięcia artystyczne zapoczątkowane jeszcze w latach dziewięćdziesiątych minionego stulecia. Wiele z nich przyczyniło się do promocji Wydziału nie tylko w szeroko rozumianym środowisku lokalnym, lecz także na forum ogólnopolskim i międzynarodowym, pomagając rozsławić Białystok jako ważne centrum kultury muzycznej. Jesienią 2015 roku, a następnie w roku 2018 miały miejsce dwie edycje Międzynarodowego Konkursu Duetów Fortepianowych. Koordynację ostatniego, siódmego konkursu – zadedykowanego pamięci profesora Witalisa Raczkiewicza – profesor Barbara Halska powierzyła pianistce, Katarzynie Makal-Żmudzie. Budzące wielkie emocje zmagania kilkudziesięciorga młodych pianistów-kameralistów z Polski i licznych ośrodków z Europy, Azji i Ameryki Północnej oceniało międzynarodowe jury złożone z uznanych artystów. Na terenie województwa podlaskiego zorganizowano też Festiwal Duetów Fortepianowych pod hasłem Profesor Witalis Raczkiewicz in memoriam. Niestety późniejsza pandemia, nieuzyskanie dotacji, a także brak odpowiednio dużej sali koncertowej w budynku Filii uniemożliwiły organizację kolejnej edycji konkursu oraz podały w wątpliwość kontynuację tego cennego skądinąd wydarzenia artystycznego. Długoletnie funkcjonowanie konkursu stało się jednak inspiracją dla wielu kompozytorów i artystów wywodzących się ze środowiska białostockiego, a za jego muzyczne podsumowanie można uznać wydaną w 2017 roku płytę Poème Piano Duo w składzie: Olga Anikiej, Katarzyna Makal-Żmuda (Acte Préalable, 2017), na której znalazły się utwory Jerzego Maksymiuka i Zbigniewa Popielskiego. Powstałe na gruncie konkursu kompozycje doczekały się także opracowania naukowego, którego dokonała doktor habilitowana Katarzyna Makal-Żmuda, profesor UMFC, w artykule Duet fortepianowy kreślony językiem białostockich twórców, stanowiącym część monografii Duet fortepianowy. Analiza, metodyka, praktyka (Wydawnictwo Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, Gdańsk 2023).

W 2016 roku w Białymstoku udało się zainicjować kolejne istotne wydarzenie artystyczne – Międzynarodowy Konkurs Instrumentów Dętych „Finalis”. Jego pomysłodawcą i głównym organizatorem był – i pozostaje nadal – Przemysław Kosieliński, prezes Fundacji Centrum Kultury i Sztuki Pro Musica, działający we współpracy ze Sławomirem Bielskim, prezesem Białostockiego Stowarzyszenia Artystycznego „Pro Musica”, a także z Wydziałem Instrumentalno-Pedagogicznym, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina – Filii w Białymstoku. Ideą konkursu jest stworzenie formuły oraz przestrzeni umożliwiającej młodym muzykom grającym na instrumentach dętych wymianę doświadczeń na poziomie międzynarodowym, propagowanie gry na instrumentach dętych, a także wyłonienie najbardziej utalentowanych instrumentalistów. W wydarzeniu tym bierze udział co roku (z wyjątkiem wywołanej przez pandemię przerwy w latach 2020–2022) ponad dwieście czterdzieścioro uczestników. W skład jury wchodzą uznane autorytety muzyczne o międzynarodowej renomie: aktywni instrumentaliści, dyrygenci, profesorowie uczelni muzycznych z całej Europy. Ze strony Filii UMFC w Białymstoku konkurs koordynuje doktor Wojciech Dunaj, który od 2024 roku jest też dyrektorem artystycznym tego wydarzenia.

Wyzwania ostatnich lat
Wiosną 2020 roku wybrano nowe władze Wydziału. Funkcję dziekana objęła profesor Wioletta Miłkowska, prodziekanów zaś – doktor habilitowana Katarzyna Makal-Żmuda oraz doktor habilitowana Anna Moniuszko. Pomimo przypadającej na tę kadencję pandemii, związanej z nią recesji, konieczności wdrażania narzędzi pracy zdalnej, jak również planowanych przez macierzystą uczelnię reorganizacji w obszarze dydaktyki oraz ingerencji w wewnętrzną działalność Filii zespołowi dziekanów udało się bezpiecznie przeprowadzić społeczność Wydziału przez niesprzyjające okoliczności, a nawet podjąć cenne inicjatywy. Wśród nich wymienić należy powołanie Wydziałowej Komisji do spraw Jakości Kształcenia, zainicjowanie nowych projektów artystycznych, przede wszystkim zaś stworzenie programów dwóch nowych specjalności w ramach kierunku edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej: muzyka cerkiewna (której program przygotowała profesor Wioletta Miłkowska) oraz rytmika (prace prowadzone przez profesor Annę Olszewską). Z inicjatywy dziekan Miłkowskiej w 2021 roku doszło również do nadania tytułu profesora honorowego wybitnemu pianiście, animatorowi życia muzycznego, wychowawcy kolejnych pokoleń polskich artystów-muzyków, wieloletniemu wykładowcy Filii UMFC w Białymstoku – profesorowi Janowi Kadłubiskiemu, którego osobie uczelnia ta zawdzięcza szczególnie wiele zarówno w obszarze dydaktycznym, organizacyjnym, jak i artystycznym. Tym samym ten wspaniały artysta, nade wszystko zaś człowiek wielkiego serca, który z nieustającą pasją dzielił się wiedzą i doświadczeniem z licznym gronem oddanych mu studentów, dołączył do Ignacego Jana Paderewskiego oraz grona dwadzieściorga profesorów honorowych, których wyróżnił w ten sposób Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina.

W listopadzie 2022 rektor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina podjął decyzję o przekazaniu obowiązków dziekana doktor habilitowanej Katarzynie Makal-Żmudzie, profesor UMFC, która w lutym 2023 otrzymała powołanie na to stanowisko. Funkcje prodziekanów powierzono dyrygentce chóralnej, doktor Karolinie Mice, oraz skrzypkowi, doktorowi Rafałowi Dudzikowi. Z początkiem roku akademickiego 2023/2024 na Wydziale wdrożono wspomniane wyżej dwa nowe projekty poszerzające jego ofertę dydaktyczną. Warto dodać, że specjalność muzyka cerkiewna, na której studia w pierwszym roku funkcjonowania podjęły cztery osoby, to dyscyplina unikatowa w skali całego kraju, mająca na celu kształcenie specjalistów w zakresie znajomości repertuaru i prowadzenia chórów cerkiewnych. W tym samym czasie – z inicjatywy rektora UMFC oraz władz Wydziału – rozpoczęto kształcenie na anglojęzycznych studiach podyplomowych w zakresie instrumentalistyki, wokalistyki i śpiewu ansamblowego, adresowane głównie do kandydatów z zagranicy. Koordynatorami oraz twórcami koncepcji programowej studiów byli doktor habilitowana Katarzyna Makal-Żmuda, profesor UMFC, doktor Karolina Mika, doktor Rafał Dudzik, profesor Cezary Szyfman oraz doktor habilitowany Piotr Zawistowski. Naukę na tym kierunku – wychodzącym naprzeciw coraz powszechniejszej potrzebie umiędzynarodowienia oferty kształcenia akademickiego – podjęło troje studentów z Chin, reprezentujących dwie specjalności: gra na fortepianie i wokalistyka.

Niezwykle cenną inicjatywą okazało się nawiązanie współpracy z Politechniką Białostocką, której efektem była organizacja wernisażu prac malarskich studentów Wydziału Budownictwa i Nauk o Środowisku Politechniki Białostockiej zainaugurowana koncertem studentów Filii UMFC w Białymstoku. Projekt ten był owocem porozumienia trzech instytucji: Politechniki Białostockiej, Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina oraz Opery i Filharmonii Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki im. Stanisława Moniuszki. Wydarzenie odbyło się 6 czerwca 2023 roku w murach Opery i Filharmonii Podlaskiej, budząc zachwyt licznie zgromadzonej publiczności i przedstawicieli mediów. W gronie osób bezpośrednio zaangażowanych w działania organizacyjne znalazły się: ze strony Politechniki Białostockiej – magister inżynier Elżbieta Orzechowska, pomysłodawczyni koncepcji i koordynatorka projektu, prodziekan do spraw rozwoju i współpracy Wydziału Budownictwa i Nauk o Środowisku, doktor inżynier Katarzyna Kalinowska-Wichrowska; ze strony Filii UMFC w Białymstoku – rektor, profesor Klaudiusz Baran, dziekan, doktor habilitowana Katarzyna Makal-Żmuda, profesor UMFC, prodziekan, doktor Rafał Dudzik, kierownik Biura Koncertowego UMFC, Piotr Bocian, oraz koordynująca projekt Małgorzata Bielicka z Biura Koncertowego Filii UMFC w Białymstoku; ze strony Opery i Filharmonii Podlaskiej natomiast – dyrektor, profesor Bożena Wioletta Bielecka oraz Monika Pyzik, koordynatorka projektu.

Działalność naukowa
Nieodzownym dopełnieniem działalności dydaktycznej i artystycznej białostockiej Filii UMFC jest aktywność na polu naukowym, która w ostatnim dziesięcioleciu nabrała szczególnego rozpędu. Każdego roku odbywają się konferencje lub seminaria o charakterze naukowo-artystycznym, o zasięgu ogólnopolskim lub międzynarodowym. Spotkania te, organizowane przez wszystkie trzy katedry, adresowane są przede wszystkim do studentów i pedagogów, służą także poznaniu aktualnego dorobku innych ośrodków akademickich, nawiązywaniu cennych kontaktów oraz wzajemnej wymianie doświadczeń. Próba stworzenia pełnego katalogu seminariów, konferencji i sympozjów wykracza poza ramy tego tekstu, warto jednak wymienić niektóre z nich, zwłaszcza te, które odbywają się cyklicznie i zyskały już trwałe miejsce w kalendarzu wydarzeń uczelni.

Od dwudziestu lat pedagodzy i studenci Wydziału regularnie uczestniczą w Podlaskim Festiwalu Nauki i Sztuki – szerokim forum naukowo-artystycznym służącym promocji i popularyzacji osiągnięć środowiska akademickiego stolicy Podlasia, którego koordynacja z ramienia UMFC powierzana jest doktor habilitowanej Ewie Barbarze Rafałko oraz doktor habilitowanej Joannie Cieślik-Klauzie. W ostatnim dziesięcioleciu regularnie odbywało się – z krótką przerwą, która była skutkiem pandemii – seminarium „Wychowanie przez sztukę”, organizowane przez doktor habilitowaną Joannę Cieślik-Klauzę. Obecnie wydarzenie to, odbywające się często aż dwa razy w roku, ma już dwadzieścia siedem edycji. W wypełnionym wykładami i warsztatami przedsięwzięciu udział wzięło ponad trzy tysiące nauczycieli muzyki różnych specjalności z Białegostoku i całego Podlasia. Tematyka niezmiennie koncentruje się wokół wychowawczej roli muzyki i innych dziedzin sztuki w edukacji dzieci i młodzieży.

Innym organizowanym przez Filię UMFC w Białymstoku przedsięwzięciem, które wśród badaczy z niemal wszystkich ośrodków akademickich kraju rezonowało bodaj najsilniej, jest Ogólnopolska Konferencja Naukowa z cyklu „Ko-respondencje. Na styku sztuk”. Od roku 2015 odbyło już sześć edycji tego forum, a swoimi rozważaniami na temat relacji różnych dziedzin sztuki i nauki z muzyką dzieliło się kilkudziesięcioro prelegentów reprezentujących zarówno młode, jak i starsze pokolenia badaczy. Nad koncepcją programową i organizacją tego cyklu każdorazowo pracował komitet naukowy pod kierownictwem doktor habilitowanej Joanny Cieślik-Klauzy. Pokłosiem „Ko-respondencji” są cztery wydane dotychczas tomy, zawierające artykuły o szerokim spektrum problemowym.

Projekty naukowe oraz działania na rzecz regionu członków Katedry Chóralistyki i Edukacji Artystycznej
Wśród przedsięwzięć realizowanych w minionym dziesięcioleciu przez Katedrę Chóralistyki i Edukacji Artystycznej istotne miejsce zajmują trzy ogólnopolskie konferencje artystyczno-naukowe „Muzyka chóralna – dokonania, perspektywy” (organizowane kolejno w latach 2018, 2019 i 2022) oraz poprzedzające je dwa fora o pokrewnej tematyce, czyli ogólnopolskie konferencje „Wyzwania współczesnej edukacji muzycznej” (2015, 2016). Obok tematów związanych z szeroko pojętą współczesną edukacją muzyczną dominantą rozważań referentów były kwestie dotyczące aktualnego stanu badań nad twórczością chóralną kompozytorów polskich i obcych od XVIII wieku po czasy obecne. Pomysłodawczynią i kierowniczką naukową tych wydarzeń była profesor Anna Olszewska. Dzięki inicjatywom o charakterze naukowo-badawczym podejmowanym przez Katedrę jeszcze w pierwszych latach opisywanego okresu odbyły się sympozja z udziałem artystów i prelegentów z zagranicy, a mianowicie Międzynarodowa Konferencja Naukowa „Między nieznanym a zapomnianym. Muzyka polska w świetle nowych odkryć” (listopad 2014 roku) oraz Międzynarodowa Konferencja Naukowa „Muzyka cerkiewna – tradycje i teraźniejszość” (maj 2015 roku). Już rok później odbyła się Ogólnopolska Konferencja Naukowa „W kręgu chóralistyki polskiej”, której sukces zaowocował kolejną edycją w 2017 roku, ukierunkowaną tym razem na tematykę chórów profesjonalnych. Zainicjowane w 2013 roku forum naukowe „Nurt narodowy w twórczości kompozytorów polskich” znalazło swą kontynuację w listopadzie 2018 roku, kiedy to odbyła się jego druga edycja, zbiegająca się tematycznie z obchodami stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Kierowniczką naukową tych przedsięwzięć, skupiających każdorazowo szerokie gremium ekspertów zarówno polskich, jak i zagranicznych, była profesor Wioletta Miłkowska.

Specyfikę szeroko rozumianej chóralistyki ukazującą niespotykany w innych specjalnościach muzycznych ambitus dziejowy, którego korzenie sięgają do źródeł kultury nowożytnej, a także różnorodność form wyrosłych zarówno na gruncie muzyki sakralnej, jak i świeckiej, dostrzeżono w projektach naukowych poświęconych precyzyjnie wskazywanym przestrzeniom repertuarowym. Uznawanemu za fundament chóralistyki europejskiej śpiewowi gregoriańskiemu w ujęciu semiologii gregoriańskiej (stanowiącej jedyne naukowe odniesienie dla badaczy tego repertuaru) poświęcono trzy kolejne konferencje, które odbyły się w latach 2016–2019. W pierwszej międzynarodowej edycji tego projektu, „Śpiew wieków w służbie współczesnej liturgii – teoria i praktyka śpiewu gregoriańskiego w perspektywie badań spadkobierców myśli Dom Eugène Cardine’a”, udział wzięli wybitni polscy i zagraniczni gregorianiści, w tym niekwestionowany autorytet w dziedzinie semiologii gregoriańskiej, ksiądz profesor Alberto Turco (Werona), a oprócz niego ksiądz profesor Kazimierz Szymonik, doktor habilitowany Michał Sławecki oraz doktor habilitowana Janka Bednáriková (Rużomberk). W 2017 i 2019 roku odbyły się kolejne ogólnopolskie edycje tej konferencji pod szyldem „Musicae sacrae fundamentum”, które każdorazowo zgromadziły szerokie grono naukowców, wykonawców oraz miłośników śpiewu własnego liturgii rzymskiej. Konferencjom tym towarzyszyły warsztaty wykonawstwa śpiewu gregoriańskiego, improwizacji organowej oraz akompaniamentu liturgicznego prowadzone przez uznane autorytety w swych dziedzinach, a ponadto projekty muzyczno-liturgiczne realizowane w białostockich świątyniach oraz koncerty z udziałem licznie zgromadzonych słuchaczy. Najcenniejszym owocem konferencji była wymiana wiedzy i doświadczeń szerokiego grona muzyków kościelnych – zarówno pracowników naukowych, absolwentów, jak i studentów uczelni muzycznych, seminariów duchownych, diecezjalnych studiów muzyki kościelnej, duchowieństwa, a nawet najmłodszych wykonawców śpiewu gregoriańskiego. Opiekę merytoryczną zarówno nad tymi przedsięwzięciami, jak i licznymi projektami muzyczno-liturgicznymi realizowanymi w obrębie Katedry Chóralistyki i Edukacji Artystycznej, pełniła dyrygentka chóralna, muzyk kościelny i organistka, doktor Karolina Mika.

Na uwagę zasługują działania naukowe realizowane przez członków Katedry Chóralistyki i Edukacji Muzycznej koncentrujące się wokół problematyki wykonawstwa muzyki dawnej, które zaowocowały prezentacjami w ramach konferencji naukowych. Należy tu wymienić zorganizowaną w maju 2014 roku Ogólnopolską Konferencję Naukowo-Artystyczną „ Grzegorz Gerwazy Gorczycki i jego epoka. Teoria i praktyka wykonawcza muzyki przełomu XVII i XVIII wieku” oraz zorganizowaną w 2017 roku Ogólnopolską Konferencję Naukową „Słowo w muzyce”, których kierowniczką naukową była doktor Anna Moniuszko. Dzięki dotacji przyznanej przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego na prowadzenie badań służących rozwojowi młodych naukowców w omawianym czasie doktor Moniuszko zrealizowała dwa unikatowe projekty badawcze: rekonstrukcję i dokumentację dźwiękową wszystkich zachowanych utworów Andrzeja Siewińskiego (Andrzej Siewiński: opera omnia, DUX 2013), a także rekonstrukcję partytur oraz dokumentację dźwiękową utworów kompozytorów wywodzących się z kolegium pijarskiego w Podolińcu – Simona Ferdinanda Lechleitnera, Justa Caspara i Jacka Szczurowskiego (Dawni mistrzowie – nowo odkryci, DUX 2014).

Publikacją dokumentującą wymianę myśli czołowych badaczy relacji słowa i dźwięku, bez której nie można dziś odnosić się do interpretacji muzyki wieków minionych, jest książka Muzyczna ars oratoria. Relacje słowno-muzyczne na przestrzeni wieków, która ukazała się nakładem Chopin University Press pod redakcją naukową profesor Anny Moniuszko (2023). Jest to unikatowa pozycja gromadząca prace ekspertów z dziedziny retoryki muzycznej, do którego grona należą również autorzy związani zawodowo z Filią UMFC w Białymstoku: Anna Moniuszko i Piotr Zawistowski.

Tematyka organizowanych w minionym czasie projektów naukowych odnosiła się również do bogactwa repertuarowego sakralnej muzyki chóralnej, w szczególności zaś repertuaru wielkanocnego („Ars Paschalis” – Konferencja Naukowo-Artystyczna z cyklu „W kręgu chóralistyki polskiej”, której kierownictwo naukowe w roku 2017 objęły profesor Bożena Violetta Bielecka i doktor Ewa Barbara Rafałko) oraz literatury chóralnej przeznaczonej na okres Bożego Narodzenia (Ogólnopolska Konferencja Naukowo-Artystyczna „W kręgu chóralistyki polskiej – Boże Narodzenie w muzyce”, której koordynatorką w roku 2021 była doktor habilitowana Ewa Barbara Rafałko).

Osobną dziedziną, której poświęcono liczne projekty naukowe realizowane przez Katedrę Chóralistyki i Edukacji Artystycznej, była edukacja muzyczna. Za organizację seminariów i konferencji o tej tematyce w latach 2014–2016 odpowiedzialna była doktor Maria Twarowska, której starania pozwoliły na organizację licznych przedsięwzięć, w tym seminarium „Koncepcja muzyczno-edukacyjna Zoltána Kodálya – wprowadzenie, zastosowania, materiały” (2014); II Ogólnopolskie Seminarium „Drogi wspierania muzyków i zawodowej edukacji muzycznej. O potrzebie wielospecjalistycznej pomocy w kształtowaniu muzyka wykonawcy” (2015); sesja naukowa „Psychologiczne, pedagogiczne i systemowe aspekty wczesnej edukacji muzycznej w ujęciu metody E.E. Gordona – teoria i praktyka” (2015); seminarium „Koncepcja muzyczno-edukacyjna Zoltána Kodálya – inspiracje dla współczesnej pedagogiki muzyki” (2016) oraz sesja naukowa „Psychologiczne, pedagogiczne i systemowe aspekty wczesnej edukacji muzycznej w świetle koncepcji Kodályowskiej” (2016).

Odnosząc się w tym miejscu do działalności naukowej członków Katedry na gruncie szeroko rozumianej chóralistyki, konieczne wydaje się przytoczenie naukowej próby ujęcia tego obszaru dokonanej profesor Wiolettę Miłkowską – doświadczoną na forum ogólnopolskim chórmistrzynię, autorkę artykułu zatytułowanego Białostocka chóralistyka w perspektywie wielokulturowości, który ukazał się w tomie drugim „Białostockich Studiów Pedagogiczno-Muzycznych” (2019). Przy okazji należy wspomnieć, że w publikacji tej ukazało się wiele cennych tekstów poświęconych zagadnieniom pedagogiki i wykonawstwa instrumentalnego, wokalnego oraz chóralnego, które przygotowali autorzy związani z Filią: Włodzimierz Promiński, Jan Bokszczanin, Katarzyna Makal-Żmuda, Marta Wróblewska, Piotr Zawistowski, Anna Moniuszko, Karolina Mika i Radosław Koper. Wszystkie te teksty są źródłem specjalistycznej wiedzy, w którą białostocka uczelnia wyposaża studentów – przyszłych artystów i pedagogów. Seria wydawnicza „Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne” jak dotąd liczy pięć tomów – w tym dwa wydane w roku 2024. Zawierają one łącznie kilkadziesiąt artykułów naukowych autorstwa pedagogów Wydziału oraz wywodzących się z innych ośrodków muzycznych w kraju i za granicą. Poświęcone są głównie twórczości kompozytorskiej i problemom wykonawstwa muzycznego. Redaktorami naukowymi publikacji są: profesor Wioletta Miłkowska, profesor Anna Olszewska, profesor Anna Moniuszko oraz doktor habilitowana Katarzyna Makal-Żmuda, profesor UMFC.

Działalność Katedry Chóralistyki i Edukacji Artystycznej związana jest również z redakcją naukową cennych publikacji nutowych. Z pewnością trzeba tu wymienić kompozycje doktora habilitowanego Tomasza Jakuba Opałki – autora wydanych w latach 2012–2018 nakładem Chopin University Press utworów: …Lips to Kiss… na sekstet wokalny; Fil d’araignée na skrzypce solo; Five CloudScapes na akordeon solo; x-Pose na gitarę elektryczną, klarnet, akordeon i wiolonczelę oraz The Glitch na wiolonczelę i fortepian. Młodym i cenionym twórcą związanym z Katedrą jest Jan Krutul – autor opublikowanych przez Chopin University Press Missa brevis; Oj chmielu, chmielu; Dwóch utworów sakralnych (Ave verum corpus i Sancta Dei Genitrix) oraz Proverboj – czterech przysłów w języku esperanto na chór mieszany a cappella. Wartościową pozycją przeznaczoną na chór dziecięcy (żeński) i organy jest Msza dziecięca Stanisława Moryty – kompozycja dedykowana Karolinie Mice, która była także redaktorką naukową wydania. Publikacji tej towarzyszy wydana nakładem Chopin University Press w 2022 roku płyta Stanisław Moryto: Msza dziecięca, Litania, Ave Maria, Cantio Polonica, Veni Creator, w nagraniu której doktor Karolina Mika wystąpiła w podwójnej roli: dyrygentki Kameralnego Zespołu Wokalnego „Mimesis” oraz organistki. Płytę tę w 2023 roku nominowano do Fryderyka w kategorii Album roku – muzyka chóralna, otrzymała również brązowy dyplom Międzynarodowego Konkursu „Muzyczne Orły” w kategorii „Płyta fonograficzna”.

Zarysowany powyżej obraz działalności naukowej, dydaktycznej i artystycznej członków Katedry Chóralistyki i Edukacji Artystycznej należy uzupełnić działaniami wchodzących w jej skład profesorów, które wykraczają poza mury białostockiej uczelni i mają na celu utworzenie stabilnego gruntu pod jej dalszy rozwój. Nie można pominąć w tym miejscu dokonań profesor Bożeny Violetty Bieleckiej, dyrygentki i pedagoga, którą nazwać trzeba jedną z czołowych osobowości współczesnej chóralistyki polskiej. Jej działalność artystyczna i dydaktyczna związana jest nieprzerwanie z Białymstokiem, gdzie wykształciła wielu chórmistrzów, wokalistów chóralnych i śpiewaków solowych. Od 2006 roku profesor Bielecka odnosi liczne sukcesy jako dyrygentka i kierowniczka artystyczna Chóru Opery i Filharmonii Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki w Białymstoku, z którym bierze udział w prestiżowych festiwalach międzynarodowych, podczas których wykonuje dzieła światowej literatury muzycznej w najbardziej renomowanych salach koncertowych. Zespół pod jej kierownictwem kilkakrotnie otrzymał Fryderyka (2009, 2016, 2017, 2023, 2024), a także jedną z najbardziej prestiżowych nagród płytowych – International Classical Music Award (2018). W 2021 roku profesor Bielecka objęła funkcję dyrektora Opery i Filharmonii Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki w Białymstoku, która od lat jest cennym partnerem działań artystycznych i dydaktycznych Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki. Obecnie Opera i Filharmonia Podlaska gości studentów Filii UMFC w Białymstoku nie tylko podczas stworzonego z myślą o nich cyklu koncertów Studencka scena młodych czy koncertów współorganizowanych przez UMFC, ZSM, Białostockie Centrum Onkologiczne, Politechnikę Białostocką i Uniwersytet w Białymstoku, lecz umożliwia im także odbywanie nieocenionych pod względem dydaktycznym praktyk, które realizowane są w ramach prac orkiestry i chóru tej renomowanej instytucji kultury.

Równie istotne jest przywołanie profesor Bożenny Sawickiej, wychowawczyni uznanych polskich chórmistrzów, której dokonania stanowią podwaliny dydaktyki realizowanej na kierunku edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej. W 1979 roku artystka podjęła współpracę z Chórem Akademii Medycznej w Białymstoku, z którym zdobyła później liczne nagrody w konkursach zarówno w Polsce, jak i za granicą, a także brała udział w  renomowanych festiwalach we Francji, Danii, Grecji i Izraelu. W repertuarze prowadzonych przez nią zespołów obecne są pozycje uznawane za niekwestionowany kanon literatury chóralnej. Jako dziekan Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego w Białymstoku w latach 2012–2020 profesor Sawicka była inicjatorką wielu cennych przedsięwzięć naukowych, dydaktycznych i artystycznych, które szeroko oddziaływały na życie kulturalne regionu, zasiadała również w jury ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów chóralnych, w tym kolejnych edycjach Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Cerkiewnej „Hajnówka”.

Panoramę dokonań członków Katedry Chóralistyki i Edukacji Artystycznej w dziedzinie rozwoju chóralistyki w regionie uzupełniają działania podejmowane przez profesor Wiolettę Miłkowską – cenioną na forum ogólnopolskim chórmistrzynię, jurorkę krajowych i międzynarodowych konkursów, dyrygentkę Chóru Politechniki Białostockiej oraz Chóru Komendy Wojewódzkiej Policji w Białymstoku. Realizowane przez nią działania, których od lat podejmuje się równolegle z wcześniej opisanymi przedsięwzięciami na gruncie naukowym, imponują skalą oddziaływania. Profesor Miłkowska od trzydziestu lat jest animatorką młodzieżowego ruchu chóralnego na Podlasiu. W latach 2006–2014 pełniła funkcję koordynatorki regionalnej Ogólnopolskiego Programu rozwoju chórów szkolnych „Śpiewająca Polska”, którego cele obejmowały organizację przeglądów chóralnych, spotkań merytorycznych oraz warsztatów chórmistrzowskich gromadzących od trzystu pięćdziesięciorga do nawet tysiąca uczestników. Od roku 2015 profesor Miłkowska kontynuuje swą misję rozwoju chóralistyki w regionie jako kierowniczka autorskiego projektu edukacyjno-artystycznego „Rozśpiewany Białystok”. Obecnie pełni także funkcję prezesa podlaskiego oddziału organizacji, która od stu lat oddziałuje na rodzimą kulturę – Polskiego Związku Chórów i Orkiestr.

Wysoki poziom działań artystycznych w obszarze upowszechniania kultury w Białymstoku jest wizytówką licznych inicjatyw podejmowanych przez profesor Annę Moniuszko – dyrygentkę i kierowniczkę artystyczną Zespołu Muzyki Dawnej „Diletto”, dyrektor artystyczną Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Dawnych im. Izabeli Branickiej oraz koordynatorkę białostockiego cyklu koncertów Muzyka mistrzów baroku. Na uwagę zasługuje także organizowany przez nią od 2016 roku Międzynarodowy Konkurs Chóralny „Cantu Gaudeamus”, którego eliminacje odbywają się w Auli Magna Pałacu Branickich w Białymstoku. Grono jurorów każdorazowo tworzą chórmistrzowie o międzynarodowej renomie, dzięki czemu Białystok od siedmiu lat jest miejscem spotkań chórów z całego świata, a studenci Filii mają niepowtarzalną możliwość konfrontowania swych doświadczeń muzycznych z wykonaniami konkursowymi oraz wiedzą nabywaną podczas towarzyszących przesłuchaniom warsztatów chórmistrzowskich.

Na uznanie zasługuje działalność profesor Anny Olszewskiej, założycielki i dyrygentki Międzyszkolnego Chóru Żeńskiego przy III Liceum Ogólnokształcącym w Białymstoku oraz dyrygentki Chóru Żeńskiego Zespołu Szkół Muzycznych im. Ignacego Paderewskiego w Białymstoku „Schola Cantorum Bialostociensis”. Z uwagi na imponującą liczbę trofeów przyznawanych prowadzonym przez nią zespołom w tym tak krótkim tekście wymienić można tylko te najwyższej wagi: Grand Prix Chóralistyki Polskiej w 2022 oraz 2023 roku. Profesor Olszewska od 2015 roku pełni funkcje kuratorki Ogólnopolskiego Programu Akademia Chóralna – Śpiewająca Polska. Jest także pomysłodawczynią i dyrektor artystyczną Ogólnopolskiego Konkursu Muzyki Sakralnej „Nadzieja w chórze” w Tykocinie i Łomży.

Dowodem uznania dla działalności członków Katedry Chóralistyki i Edukacji Artystycznej jest Certyfikat Doskonałości Kształcenia w kategorii Partner dla rozwoju – doskonałość we współpracy z otoczeniem społeczno-gospodarczym przyznany w 2023 roku kierunkowi edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki – Filii UMFC w Białymstoku przez Prezydium Polskiej Komisji Akredytacyjnej. To szczególne wyróżnienie stanowi efekt pracy całego zespołu Katedry pracujących pod kierunkiem kolejnych dziekanów: Bożenny Sawickiej, Wioletty Miłkowskiej oraz Bożeny Violetty Bieleckiej.

Projekty naukowe i dydaktyczne Katedry Pedagogiki Wokalnej
Rezultatem inicjatyw naukowo-badawczych realizowanych równolegle z szeroką działalnością artystyczną przez Katedrę Pedagogiki Wokalnej jest pięć edycji Ogólnopolskiej Konferencji Naukowo-Artystycznej „Wyzwania współczesnej pedagogiki wokalnej”, które odbyły się w latach 2015, 2017–2019 i 2022. Konferencje te każdorazowo gromadziły liczne grono śpiewaków i ekspertów w dziedzinie pedagogiki wokalnej z kilku uczelni muzycznych kraju. Kierownictwo naukowe nad pierwszą, trzecią, czwartą i piątą sprawował profesor Cezary Szyfman, nad organizacją drugiej konferencji czuwała zaś doktor habilitowana Marta Wróblewska. Projektom naukowym towarzyszyły działania mające na calu wzbogacanie oferty dydaktycznej kierunku wokalistyka w formie seminariów i warsztatów wokalnych, które prowadzili wybitni artyści-śpiewacy: profesorowie Kazimierz Pustelak, Jerzy Artysz, Krystyna Szostek-Radkowa, Jadwiga Rappé, Ryszard Karczykowski, Leonard Andrzej Mróz i Urszula Kryger, doktor habilitowana Jolanta Janucik, profesorowie Włodzimierz Zalewski, Piotr Kusiewicz i Ewa Iżykowska-Lipińska, a także Olga Pasiecznik, Jóżef Frakstein oraz Jacek Laszczykowski. Cenną inicjatywą podjętą w 2017 roku przez ówczesny Zakład Pedagogiki Wokalnej był współorganizowany z Białostockim Towarzystwem Śpiewaczym im. Stanisława Moniuszki Ogólnopolski Konkurs Moniuszkowski „Aria i pieśń wieczorna” w ramach XIV Moniuszkowskiego Festiwalu „Cztery pory roku 2017”.

W roku 2016 profesor Wioletta Miłkowska wraz z profesorem Cezarym Szyfmanem, doktor Olgą Anikiej i doktorem Radosławem Koperem weszli w skład komitetu organizacyjnego Ogólnopolskiej Konferencji Naukowo-Artystycznej „Kształcenie przyszłych dyrygentów, instrumentalistów i wokalistów w aspekcie pracy pianisty-korepetytora”, której nazwa potwierdza wielowymiarowy charakter forum. Problematyka konferencji – zorganizowanej przez trzy katedry Filii pod kierownictwem naukowym doktor habilitowanej Katarzyny Makal-Żmudy – dotyczyła środków dydaktycznych wykorzystywanych w różnych obszarach pracy pianisty.
Projekty naukowe i dydaktyczne Katedry Pedagogiki Instrumentalnej
Wśród przedsięwzięć realizowanych przez pracowników Katedry Pedagogiki Instrumentalnej znalazły się konferencje naukowe, które ukazują szerokie spektrum problemów badawczych: Konferencja Naukowa „Instrumenty dęte w twórczości Benedykta Konowalskiego” (2016) pod kierownictwem doktor habilitowanej Krystyny Gołaszewskiej, profesor UMFC; Konferencja Naukowa „W kręgu muzyki hiszpańskiej i iberoamerykańskiej od XVII do XX wieku – Muzyka fortepianowa Alberto Ginastery – idiomy, faktura, forma i ekspresja” (2017) pod kierownictwem doktora habilitowanego Mariusza Ciołki; Międzynarodowa Konferencja Naukowa „Interpretacyjne aspekty związane z wykonawstwem francuskiej i niemieckiej symfonicznej muzyki organowej. Olivier Messiaen in memoriam – w 25 rocznicę śmierci” (2017) pod kierownictwem doktora habilitowanego Jana Bokszczanina; Konferencja Naukowo-Artystyczna „Kierunki rozwoju współczesnej pedagogiki gry na instrumentach smyczkowych” (2018 r.) pod kierownictwem doktora habilitowanego Stanisława Kuka, profesora UMFC. Szeroki rezonans miała Ogólnopolska Konferencja Naukowo-Artystyczna „Między nieznanym a zapomnianym”, której trzy ostatnie edycje (2017, 2019 i 2021) koordynowała uznana polska flecistka i ceniona pedagog, doktor habilitowana Krystyna Gołaszewska, profesor UMFC. Forum to zaowocowało – w wymiarze zarówno naukowym, jak i artystycznym – odkryciem wielu nieznanych szerzej dzieł kompozytorów polskich ostatnich stuleci. Troska Krystyny Gołaszewskiej o udokumentowanie twórczości kompozytorów związanych z Uniwersytetem Muzycznym Fryderyka Chopina doprowadziła do wydania albumu muzycznego Polish Modern Brass Music (Chopin University Press 2019) – jest to płyta prezentująca zapoznane utwory kameralne przeznaczone na instrumenty dęte blaszane, które skomponowali Benedykt Konowalski, Bartosz Kowalski, Witold Lutosławski, Kazimierz Machała, Edward Sielicki i Piotr Wróbel, w wykonaniu Kwintetu Instrumentów Dętych Blaszanych Filharmonii Narodowej w składzie: Krzysztof Bednarczyk, Mariusz Niepiekło – trąbki; Aleksander Szebeszczyk – róg, Andrzej Sienkiewicz – puzon; Arkadiusz Więdlak – tuba.

 Z ostatnich wydarzeń warto wymienić zorganizowaną przez doktor habilitowaną Katarzynę Makal-Żmudę, profesor UMFC, I Międzynarodową Konferencję Naukową „Fortepian. Historia – doświadczenia – perspektywy”, która odbyła się w listopadzie 2023 roku. Wydarzenie to było efektem współpracy białostockiego Wydziału z Południowoukraińskim Państwowym Uniwersytetem Pedagogicznym im. Konstantina Dmitrijewicza Uszyńskiego w Odessie, a udział w nim wzięli prelegenci z kilku polskich oraz ukraińskich uczelni muzycznych. Głównym celem konferencji było zbadanie funkcjonowania współczesnego pianisty w perspektywie działalności solistycznej, kameralnej i pedagogicznej.

W ramach działalności Katedry Pedagogiki Instrumentalnej każdego roku odbywają się też seminaria poświęcone doskonaleniu gry na poszczególnych instrumentach, obejmujące w zasadzie wszystkie wprowadzone na Wydziale specjalności. Warto wspomnieć, że za sprawą programu Erasmus+ Katedra coraz częściej gości profesorów reprezentujących uczelnie muzyczne Litwy i Hiszpanii. Ponadto pedagodzy związani z Katedrą kierują wieloma projektami artystycznymi, których częścią – oprócz warsztatów instrumentalnych – są wykłady oraz koncerty z udziałem polskich i zagranicznych gości – autorytetów w dziedzinie wykonawstwa instrumentalnego. Rozpiętość tematyczna tych wydarzeń jest znaczna: sesja naukowa „Kameralistyka smyczkowa – wielkie dzieła i możliwości ich percepcji przez współczesnego słuchacza” (2015) pod kierownictwem profesora Leszka Sokołowskiego; sesja naukowa „Trio na dwa akordeony i organy – unikatowe dzieło kompozytorów polskich” (2015) pod kierownictwem doktora habilitowanego Zbigniewa Koźlika, profesora UMFC; seminarium bachowskie  Zakładu Fortepianu, Klawesynu i Organów (2016) pod kierownictwem profesora Pawła Skrzypka; seminarium organowe „Elementy improwizacji w grze liturgicznej”(2016) pod kierownictwem doktora habilitowanego Marka Stefańskiego z Krakowa; konferencja „Instrumenty Dęte w twórczości Benedykta Konowalskiego” (2016) pod kierownictwem doktor habilitowanej Krystyny Gołaszewskiej, profesor UMFC, seminarium dla altowiolistów prowadzone przez profesora Paula Cortese i koordynowane przez magistra Jakuba Grabe-Zerembę (2016); sesja naukowa „Kameralistyka smyczkowa – wielkie dzieła i możliwości ich percepcji przez współczesnego słuchacza” (2016) prowadzona przez profesora Miroslava Jelinka i koordynowana przez profesora Leszka Sokołowskiego; seminarium „Instrumenty dęte w twórczości Erica Ewazena” (2016) koordynowane przez Krystynę Gołaszewską; seminarium muzyki kościelnej prowadzone przez doktora habilitowanego Józefa Kotowicza (2016); seminarium dla pianistów prowadzone przez Jarret Dunn i koordynowane przez doktora habilitowanego Stanisława Kuka, profesora UMFC (2017); seminarium dla skrzypków, altowiolistów i wiolonczelistów, „Krótka historia smyczka i charakterystyka jego użycia w XVII i XVIII wieku” (2017) prowadzone przez Martynę Pastuszkę i koordynowane przez doktor habilitowaną Annę Moniuszko; seminarium dla wiolonczelistów i kameralistów prowadzone przez Cristiana Floreę i koordynowane przez doktor habilitowaną Annę Wróbel oraz doktora habilitowanego Jana Bokszczanina, profesora UMFC (2017); wykład i warsztaty „Korekcja stroików klarnetowych i jej wpływ na poziom wykonawczy profesjonalnego muzyka” (2017) prowadzone przez Krzysztofa Grzybowskiego; , prowadzenie Krzysztof Grzybowski; sesja naukowo-artystyczna „Wpływ włoskiego stilus fantasticus na angielską, niemiecką, hiszpańską i niderlandzką muzykę organową epoki baroku” (2017) prowadzona przez profesora Daniela Zaretskyego i doktora Tomasza Głuchowskiego, koordynowane przez Jana Bokszczanina; . Prowadzenie prof. Daniela  i dr Tomasz Głuchowski, koordynator: dr hab. Jan Bokszczanin. prof. UMFC; sesja naukowa „Wykonawstwo współczesne a wykonawstwo historyczne – próba dialogu” (2017) koordynowana przez doktora habilitowanego Włodzimierza Promińśkiego, profesora UMFC; seminarium „W kręgu muzyki hiszpańskiej i iberoamerykańskiej od XVII do XX wieku. Muzyka fortepianowa Alberto Ginastery – idiomy, faktura, forma i ekspresja” (2017); warsztaty dla altowiolistów z repertuaru solowego, technicznego i orkiestrowego prowadzone przez doktor Katarzynę Budnicką-Gałązkę i koordynowane przez doktora Radosława Kopera (2017); mistrzowskie kursy klarnetowe prowadzone przez profesora Karla Leistera i koordynowane przez Krystynę Gołaszewską (2018); sesja naukowo-artystyczna „Organowe miscellaneous” prowadzona przez profesora Aleksieja Szmitowa z Moskwy i koordynowana przez Jana Bokszczanina (2018); sesja naukowa „Kameralistyka smyczkowa – wielkie dzieła i możliwości ich percepcji przez współczesnego słuchacza” koordynowana przez profesora Leszka Sokołowskiego; warsztaty mistrzowskie „Zagadnienia twórcze i interpretacyjne w wybranej literaturze saksofonowej” prowadzone przez Davida Pitucha i koordynowane przez doktor Alinę Mleczko (2018); sesja naukowa „Wykonawstwo współczesne a wykonawstwo historyczne – próba dialogu. Muzyka włoska XVII wieku – droga do poszukiwań wykonawczych w utworach barokowych” koordynowane przez Włodzimierza Promińskiego (2018); Konferencja Naukowo-Artystyczna „ Kierunki rozwoju współczesnej pedagogiki gry na instrumentach smyczkowych” prowadzona przez Wiesława Rekuckiego i koordynowana przez Wiesława Kuka; sesja naukowa „W kręgu muzyki hiszpańskiej i iberoamerykańskiej od XVII do XX wieku” prowadzona przez doktora Mariusza Drzewickiego i koordynowana przez doktora habilitowanego Mariusza Ciołkę (2018); mistrzowski kurs fletowy prowadzony przez profesora Jánosa Bálinta z Detmold koncert studentów klasy fletu Krystyny Gołaszewskiej (2019); wykład „Jak prawidłowo trzymać skrzypce bez szyny” zrealizowany w ramach Funduszu Wsparcia Kultury Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2020); spotkanie metodyczne „Edukacja pianistyczna w sieci” (2023); kursy mistrzowskie prowadzone przez trębacza, doktora habilitowanego Macieja Fortunę, profesora Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu, i perkusistę, profesora Piotra Biskupskiego (2024).

 W 2019 roku dzięki programowi Erasmus+ Katedra Pedagogiki Instrumentalnej podjęła współpracę z Akademią Sztuk w Bańskiej Bystrzycy. W ramach tej współpracy klasę mistrzowską dla kontrabasistów poprowadził profesor Leszek Sokołowski. Ponadto w 2021 roku Katedra rozpoczęła kooperację z Litewską Akademią Muzyki i Teatru w Wilnie. Filia UMFC w Białymstoku dwukrotnie gościła profesor Rusnė Mataitytė, która prowadziła lekcje mistrzowskie dla skrzypków. Na mocy zaplanowanej wymiany w 2024 roku master class dla zespołów kameralnych poprowadzi w Wilnie profesor Włodzimierz Promiński.

Nowym i niezwykle cennym programem, który stanowi część oferty edukacyjnej dla studentów instrumentalistyki, są praktyki orkiestrowe w Operze i Filharmonii Podlaskiej. Porozumienie w tej sprawie pomiędzy Uniwersytetem Muzycznym Fryderyka Chopina a Operą i Filharmonią Podlaską zostało podpisane w 2023 roku. Dało ono wytypowanym w drodze konkursu studentom możliwość nabywania doświadczenia wykonawczego ze znakomitym zespołem orkiestrowym. Opiekunem praktyk został magister Jakub Grabe-Zaremba, a koordynatorem całego projektu – doktor Rafał Dudzik. Pierwszy nabór studentów odbył się w lutym 2024, komisji konkursowej przewodniczył zaś maestro Mirosław Jacek Błaszczyk. W tym miejscu warto dodać, że jako członkowie Kwartetu im. Aleksandra Tansmana Rafał Dudzik i Jakub Grabe-Zaremba, wspólnie ze Stanisławem Gadziną i Joanną Dudzik, nagrali płytę z utworami Aleksandra Tansmana (Chopin University Press 2023).

Wykaz projektów badawczych i dydaktycznych realizowanych przez Katedrę Pedagogiki Instrumentalnej dopełniają liczne publikacje nutowe. W 2017 roku nakładem Chopin University Press ukazało się kilka zbiorów kompozycji Zbigniewa Popielskiego – twórcy związanego z białostocką uczelnią od jej powstania. Redaktorem naukowym była doktor habilitowana Katarzyna Makal-Żmuda, która w latach 2015 i 2016 organizowała również konkurs im. Zbigniewa Popielskiego, pomyślany z zamiarem popularyzowania twórczości kameralnej tego kompozytora. Dorobek wydawniczy Katedry wzbogacają także opracowane przez doktor habilitowaną Makal-Żmudę utwory fortepianowe Antoniego Rutkowskiego, które w latach 2022–2023 ukazały się nakładem wydawnictwa Eufonium. Druk kolejnych pozycji w dorobku tego kompozytora przygotowuje Chopin University Press. Prace redakcyjne na gruncie publikacji nutowych prowadzi także profesor Jan Bokszczanin: w latach 2020–2023 nakładem wydawnictwa Polihymnia ukazały się kompozycje organowe Mariana Sawy oraz jedenaście zeszytów ukazujących bogactwo literatury organowej ośrodków wyrosłych na gruncie muzyki niderlandzkiej, włoskiej, hiszpańskiej, portugalskiej, południowoniemieckiej, północnoniemieckiej, francuskiej i polskiej. Z kolei o spuściznę Aleksandra Kulikowskiego dba doktor habilitowana Anna Wróbel.

Działalność studenckich kół naukowych
W kontekście wszystkich wymienionych tu działań nie sposób nie zauważyć, że studenci białostockiego Wydziału mogą rozwijać swoje pasje i zainteresowania oraz pogłębiać wiedzę nie tylko podczas obligatoryjnych zajęć kursowych, lecz także za sprawą spontanicznie podejmowanych i inicjowanych często przez samą młodzież dodatkowych spotkań o charakterze artystyczno-edukacyjnym. Obecnie na Wydziale działa aż dziewięć studenckich kół naukowych pracujących pod kierunkiem doświadczonych pedagogów. Są to: Koło Instrumentalistyki Smyczkowej pod opieką magistra Jakuba Grabe-Zaremby, Koło Naukowe Pianistów pod opieką doktor habilitowanej Olgi Anikiej, Koło Naukowe Muzyki Organowej por opieką profesora Jana Bokszczanina, Wydziałowe Koło Instrumentalistyki Perkusyjnej pod opieką doktora Mariusza Mocarskiego, Koło Naukowo-Artystyczne Muzyki Dawnej pod opieką Piotra Zawistowskiego, profesora UMFC, który sprawuje również opiekę artystyczną nad działającym przy kole Ansamblu Wokalnym, Koło Naukowo-Artystyczne Muzyki Sakralnej wraz z działającą w jej ramach Scholą Gregoriańską pod opieką doktor Karoliny Miki, Koło Muzyki Filmowej pod opieką doktor habilitowanej Joanny Cieslik-Klauzy, Koło Edukacji Muzycznej pod opieką doktor Anny Stankiewicz oraz Koło Muzyki Jazzowej i Rozrywkowej działające pod opieką doktora Marcina Nagnajewicza. Wszystkie te inicjatywy cieszą się dużym zainteresowaniem studentów i stanowią dla nich przestrzeń pogłębiania wiedzy, poszerzania repertuaru muzycznego, wymiany myśli oraz nabywania doświadczeń scenicznych.

W ostatnich latach szczególną popularność zdobyły Wieczory pianistyczne organizowane regularnie przez Koło Naukowe Pianistów, a także Dawne poniedziałki stanowiące regularny cykl spotkań koordynowanych przez doktor Annę Krzysztofik-Buczyńską, które odbywają się w ramach Koła Naukowo-Artystycznego Muzyki Dawnej. Ponadto na uwagę zasługuje działalność koncertowa Ansamblu Wokalnego oraz Scholi Gregoriańskiej. Do stałych projektów muzycznych obydwu zespołów zaliczyć należy koncerty o tematyce adwentowej i pasyjnej (w tym realizowany od 2018 roku cykl koncerów Via Crucis), których program wypełnia wykonywany zgodnie z założeniami semiologii gregoriańskiej repertuar monodii liturgicznej oraz polifonii wokalnej dawnych mistrzów.

Biblioteka Filii UMFC w Białymstoku

Podsumowanie ostatnich lat na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina nie mogłoby być kompletne bez kilku słów na temat wydziałowej biblioteki, która jest sercem działalności dydaktycznej i naukowej białostockiej uczelni. Przez wiele lat biblioteka kierowała kustosz, magister Hanna Trzeszczkowska. Od roku 2018 w funkcję kierowniczki pełni kustosz, magister Ewa Mystkowska. Wypożyczalnią od lat zajmuje się kustosz, magister Małgorzata Bogusz. Jako ważne zaplecze działalności dydaktycznej Wydziału, komórka ta stanowi oddział Biblioteki UMFC i obejmuje wypożyczalnię, czytelnię, fonotekę oraz pracownię biblioteczną. Zbiory biblioteki to ogółem blisko czterdzieści tysięcy pozycji. Składają się na nie: licząca ponad dwadzieścia tysięcy woluminów kolekcja muzykaliów – nut i książek o tematyce muzycznej; półtora tysiąca czasopism, trzydzieści rękopisów muzycznych oraz niemal siedem tysięcy wydawnictw fonograficznych i audiowizualnych. Najcenniejsze zasoby w liczbie około trzystu muzykaliów dostępne są na stronach internetowych Podlaskiej Biblioteki Cyfrowej. Biblioteka Wydziału w ostatnich latach zorganizowała kilka edycji Podlaskiego Forum Bibliotekarzy, skupiającego pracowników wielu instytucji o podobnym profilu, które działają w Białymstoku oraz kilku mniejszych miastach regionu. Biblioteka umożliwia swoim użytkownikom dostęp do elektronicznych baz danych i zasobów online o tematyce muzycznej.

Pięćdziesiąt lat historii złożyło się na współczesny wizerunek Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina – Filii w Białymstoku, ukazujący jednostkę prężnie się rozwijającą, posiadającą coraz większe możliwości oraz znaczny potencjał zawarty w zdolnościach i zaangażowaniu studiującej tu młodzieży, nauczycieli akademickich i wszystkich pracowników. Wielu studentów odnosi sukcesy w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach muzycznych, co niewątpliwie przyczynia się do niesłabnącego zainteresowania kandydatów na studia w Białymstoku, którzy przybywają tu z wielu, często bardzo odległych zakątków kraju, jak również z zagranicy. W roku akademickim 2023/2024 na wszystkich kierunkach prowadzonych przez Wydział kształci się łącznie sto trzydzieścioro troje studentów. W liczącej trzydzieścioro czworo członków Radzie Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki zasiada dwadzieścioro pięcioro samodzielnych pracowników naukowo-badawczych, w tym dziewięć osób z tytułem naukowym profesora. Na przestrzeni mijających pięćdziesięciu lat dyplomy ukończenia jednolitych studiów magisterskich oraz studiów pierwszego i drugiego stopnia Filii UMFC w Białymstoku otrzymało w sumie tysiąc siedemset osiemdziesięcioro dziewięcioro absolwentów. Bogaty dorobek w kształceniu profesjonalnych artystów muzyków – często koncertujących instrumentalistów, wokalistów i dyrygentów – oraz wysoko wykwalifikowanych nauczycieli szkolnictwa artystycznego i ogólnokształcącego w połączeniu z ugruntowaną pozycją Wydziału w życiu kulturalnym Białegostoku i całego regionu Podlasia pozwalają patrzeć w przyszłość z optymizmem.
 

W Białymstoku na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym, Edukacji muzycznej i Wokalistyki swoją działalność artystyczną prowadzi siedem zespołów: Studencka Orkiestra Dęta, Studencka Orkiestra Symfoniczna, Sinfonia Academica, Big Band, Chór oraz Kwartet Camerata. Dużym zainteresowaniem cieszy się cykl koncertów kameralnych pod nazwą „Muzyka w Starym Kościele”, skierowanych do środowiska akademickiego i ogółu mieszkańców Białegostoku jako istotne uzupełnienie życia koncertowego miasta. 

ZOBACZ NASZE ZESPOŁY

Halina Krzyżanowska Chamber Music

9 lipca 2020

DUX 7647
Total time: [56:43]
Halina Krzyżanowska (1867-1937)
Chamber music
Sonata f-moll na fortepian i wiolonczelę op. 47/ Sonata in F minor for piano and cello, Op. 47
1. Allegro con fuoco [7:49]
2. Intermezzo. Andantino [4:28]
3. Finale. Allegro vivace [6:09]

Sonata e-moll na skrzypce i fortepian op. 28/Sonata in E minor for violin and piano, Op. 28
4. Allegro con fuoco [7:26]
5. Andante [4:25]
6. Allegro non troppo [6:03]

Kwartet smyczkowy A-dur op. 44/String Quartet in A major, Op. 44
7. Allegro commodo [7:19]
8. Andante [5:38]
9. Allegro vivace [7:06]

Wykonawcy:
Camerata Vistula
Andrzej Gębski /skrzypce/
Anna Wróbel /wiolonczela/
Grzegorz Skrobiński /fortepian/
Małgorzata Marczyk /fortepian/

Pieśni na trio

9 lipca 2020

Pieśni na sopran, wiolonczelę i fortepian
Płyta zrealizowana w ramach Stypendium Artystycznego Prezydenta Miasta Białegostoku
Studio Rembrant Polskiego Radia Białystok, 2018

Wykonawcy:
Marta Wróblewska – sopran
Anna Wróbel – wiolonczela
Małgorzata Marczyk – fortepian

1. Józef Nowakowski (1800-1865)
– Ave Maria
– Boleść serca
– Łza tęsknoty

2. Ignacy Marceli Komorowski (1824-1857)
– Drzym sobie duszo

3. Stanisław Moniuszko (1819-1872)
– Le Rěve

4. Kazimierz Lubomirski (1813-1871)
– La Consolazione, romance op. 49

5. Ignacy Feliks Dobrzyński (1807-1867)
– La Partenza op. 29

6. Władysław Rzepko (1854-1932)
– Rok w pieśni (wybór):
• Wstęp – Żebyż to słonko
• Styczeń
• Luty
• Marzec
• Kwiecień
• Maj
• Czerwiec

Organy kościoła św. Kazimierza w Białymstoku The organ of St. Kazimierz Church in Bialystok

2 kwietnia 2016

Józef Kotowicz – organy
Stefan Lindblad (ur.1958) „Espanordica” – Rhapsodia, Nocturno, Letanias
Felix Mendelssohn Bartholdy (1809-1847) – VI Sonata d-moll op.65 – Chorał Andante sostenuto, Allegro molto, Fuga Sostenuto e legato, Finale Andante
Mieczysław Surzyński (1866-1924) – Capriccio op. 36
Jan Sebastian Bach (1685-1750) – Preludium i fuga e-moll BWV 548 – Preludium, Fuga
Franz Liszt (1811-1886) – Preludium i fuga nt. B-A-C-H
Parafia św. Kazimierza Królewicza
Józef Kotowicz

Organy Kościoła p. w. NMP Matki Kościoła w Białymstoku

2 kwietnia 2016

Nagrania dokonano w maju 2015 roku
Nicolaus Bruhns (1665 – 1697) – Preludium e-moll (wielkie)
Dietrich Buxtehude (1637 – 1707) -Preludium i fuga fis-moll BuxWV 146
Johann Sebastian Bach (1685 – 1750) – II Sonata c-moll BWV 526
J.S.Bach – opracowanie chorałowe „Allein Gott in der Höh’sei Ehr” BWV 664
J.S.Bach – opracowanie chorałowe „Vater unser im Himmelreih” BWV 682

Sinfonia Academica

2 kwietnia 2016

Stanisław Moryto – Cztery utwory w polskim stylu (Worl Premiere Recording)
I Moderato affettuoso, II Andante mesto, III Larghetto drammatico, IV Presto, veloce
Henryk Mikołaj Górecki – Trzy utwory w dawnym stylu
Romuald Twardowski – Tryptyk mariacki
I Stajenka betlejemska, II Taniec I, III Złożenie do grobu, IV Taniec II, V Zmartwychwstanie
Witold Lutosławski – Pięć melodii ludowych
I Ach, mój Jasieńko, II Hej, od Karakowa jadę, III Gaik, IV Gąsior, V Rektor
Wojciech Kilar – Orawa

Sinfonia Academica
Włodzimierz Promiński
Leszek Sokołowski

2012 DUX Recording Producers

Polish Violin Sonatas

2 kwietnia 2016

Władysław Żeleński
Sonata F-dur na fortepian i skrzypce/ in F major for piano and violin op. 30
1. Allegro ma non troppo
2. Allegretto
3. Molto sostenuto. Allegro
Zygmunt Noskowski
Sonata a-moll na skrzypce i fortepian/in A minor for violin and piano
4. Allegro con brio
5. Molto andante con variazioni
6. Prestissimo

Włodzimierz Promiński – skrzypce/violin
Katarzyna Makal-Żmuda – fortepian/piano

Żeleński, Noskowski – Sonaty skrzypcowe okładka płyty
MUZA Polskie Nagrania PNCD 1403 EAN: 5907783424038

Lilianna Stawarz – J. S. Bach Inwencje i Sinfonie

2 kwietnia 2016

Lista utworów:
Inwencja C-dur – BWV 772, Inwencja C-dur – BWV 772A, Inwencja c-moll – BWV 773, Inwencja D-dur – BWV 774, Inwencja d-moll – BWV 775, Inwencja Es-dur – BWV 776, Inwencja E-dur B – WV 777, Inwencja e-moll B – WV 778, Inwencja F-dur B – WV 779, Inwencja f-moll – BWV 780, Inwencja G-dur – BWV 781, Inwencja g-moll – BWV 782, Inwencja A-dur – BWV 783, Inwencja a-moll – BWV 784, Inwencja B-dur – BWV 785, Inwencja h-moll – BWV 786, Sinfonia C-dur B – WV 787, Sinfonia c-moll – BWV 788, Sinfonia D-dur – BWV 789, Sinfonia d-moll – BWV 790, Sinfonia Es-dur – BWV 791, Sinfonia E-dur – BWV 792, Sinfonia e-moll – BWV 793, Sinfonia F-dur – BWV 794, Sinfonia f-moll – BWV 795, Sinfonia G-dur – BWV 796, Sinfonia g-moll – BWV 797, Sinfonia A-dur – BWV 798, Sinfonia a-moll – BWV 799, Sinfonia B-dur – BWV 800, Sinfonia h-moll – BWV 80
Producent: Polskie Radio S.A.
EAN: 5907812244118

Kaspar Förster jr – Mistrzowie i uczeń

2 kwietnia 2016

1. Giacomo Carissimi – Vanitas vanitatum
2. Marco Scacchi – Omnes gentes, plaudite manibus
3. Marco Scacchi – Beatus Laurentius
4. Marco Scacchi – Cantate Domino
5. Kaspar Förster Jr. – Congregantes Philistei (Dialogi Davidis cum Philisteo)
6. Kaspar Förster Jr. – O quam dulcis
7. Kaspar Förster Jr. – Jesu dulcis memoria
8. Kaspar Förster Jr. – Sonata La Sidon
9. Kaspar Förster Jr. – Quid faciam misera?
10. Kaspar Förster Jr. – Sonata in c
11. Kaspar Förster Jr. – Ah, peccatores graves

Wykonawcy:
Olga Pasiecznik – sopran, Marta Boberska – sopran, Kai Wessel – alt, Krzysztof Szmyt – tenor, Jacek Wisłocki – tenor, Dirk Snellings – bas, Agata Sapiecha – skrzypce, Maria Dudzik – skrzypce, Marcin Zalewski – viola da gamba basowa, Liliana Stawarz – pozytyw, Anna Śliwa – altówka, Marta Balicka – altówka, Wim Maeseele – teorba, Rafał Saweryniak – violone, Tomarz Dobrzański, Czesław Pałkowski, Marcin Skotnicki, Szymon Józefowski – flety proste.
Kierownictwo artystyczne – Agata Sapiecha.
Producent: Polskie Radio S.A.

G. Fr. Handel – Suity Klawesynowe HWV 426 – 433

2 kwietnia 2016

CD1: Suita A-dur, Suita F-dur, Suita d-moll, Suita e-moll.
CD2: Suita E-dur, Suita fis-moll, Suita g-moll, Suita f-moll.

Lilianna Stawarz – klawesyn
Dyrektor artstyczny – Stefan Sutkowski
Wydawca: Fundacja Pro Musica Camerata

Oblivion – Tytus Wojnowicz & Jan Bokszczanin

2 kwietnia 2016

Tytus Wojnowicz – obój , obój d’amore
Jan Bokszczanin – organy.

Nagranie zostało dokonane w Kościele Podwyższenia Świętego w Sulechowie na wspaniałych organach firmy Gustav Heinze z Sorau (Żary), op. 100 z 1922 roku.
01. J.S. Bach – Sinfonia
02. A. Marcello – Adagio
03. J.S. Bach – Bist du bei mir *
04. G.F. Händel – Lascia ch’io pianga
05. L. Boëllmann – Prière a Notre Dame
06. M. Ravel – Pavane*
07. G. Fauré – Après un rêve*
08. S. Rachmaninow – Vocalise*
09. K. Szymanowski – Etiuda b-moll
10. E. Satie – Gymnopédie nr 1
11. H. Villa-Lobos – Bachianas Brasileiras nr 5
12. S. Barber – Adagio**
13. A. Piazzola – Tanti anni prima
14. M. Colombier – Emmanuel
15. J. Martinson – Aria on a Chaccone**
16. A. Piazzola – Oblivion
17. E. Morricone (1928) – Gabriel’s Oboe
TT: 69.07

Tytus Wojnowicz – obój [1,2,4,10,11,13,14,16,17], *oboe d’amore [3,6,7,8,]
Jan Bokszczanin – organy, **organy solo [5,9,12,15]
rok: 2011
wytwórnia: Pro Musicae Artis – PMA 002

Jan Bokszczanin – „Komeda – Inspirations”

2 kwietnia 2016

Wykonawcy i spis utworów

Wykonawcy: Jan Bokszczanin, Paweł Gusnar, Grażyna Auguścik,
Ryszard Borowski, Robert Majewski, Tomasz Szukalski

Jan Bokszczanin – organy (1-13)
Paweł Gusnar – saksofony: altowy i tenorowy (2, 4, 5, 6, 7, 8, 11)
Grażyna Auguścik – śpiew (1, 3, 9, 12)
Ryszard Borowski – flet (3, 9)
Robert Majewski – trąbka, flugelhorn (2, 6, 11)
Tomasz Szukalski – saksofon tenorowy (13)

Krzysztof Komeda, arr. Michał Lamża – Nim wstanie dzień 5’23”
Wojciech Majewski / Krzysztof Komeda – Zamyślenie / Niekochana 6’10”
Krzysztof Komeda, arr. Michał Lamża – Ja nie chcę spać 3’38”
Krzysztof Komeda, arr. Krzysztof Herdzin – Ballad for Bernt 6’16”
Miłosz Bembinow – KOMEDitAtion 8’14”
Krzysztof Komeda, arr. Ryszard Borowski – Kattorna 5’52”
Włodek Pawlik – Tribute to Komeda 3’51”
Dariusz Przybylski – Dreaming Tiffany Before The Breakfast 7’57”
Krzysztof Komeda, arr. Michał Lamża – Kołysanka Rosemary 5’34”
Adam Sławiński – Komeda 4’10”
Krzysztof Komeda, arr. Krzysztof Herdzin – Litania 7’38”
Krzysztof Komeda, arr. Ryszard Borowski – Nie jest źle 3’26”
Krzysztof Komeda, arr. Marcin Zieliński – Szara kolęda 4’41”

Nagrano w Kościele Ewangelicko – Reformowanym w Warszawie
(organy Schlag&Sohne) – maj/czerwiec 2010
Reżyser dźwięku – Ars Sonora (Jakub Garbacz)
Mastering – Maciej Stryjecki, Jakub Garbacz
Projekt graficzny – Vladimir Tsesler, prepress – Joanna Mościska

rok: 2010
wytwórnia: ARMS Records

Poulenc – Organ Concerto/Saint-Saëns – Organ Symphony

2 kwietnia 2016

Jan Bokszczanin – organ
State Academic Symphony Orchestra of the Republic of Belarus
Alexander Anissimov – conductor
Alexander Novikov – timpani
* Francis Poulenc – Concerto in G minor, for Organ, Strings and Timpani
* Camille Saint-Saëns – Symphony No. 3, Op. 78 – Organ Symphony
Recorded live in the National Philharmonic Hall in Minsk, Belarus (Rieger-Kloss organ, opus 3295, 1962) on 22th of November 2009
Sound engineering: Antoni Grzymała, Viktor Kisten, Joanna Popowicz
Editing: Viktor Kisten
Mastering: Antoni Grzymała, Viktor Kisten
Design: Vladimir Tsesler
rok: 2010
wytwórnia: ARMS Records

Jan Bokszczanin – „Z muzyką organową przez wieki”

2 kwietnia 2016

1. Dietrich Buxtehude – Preludium fis-moll
2. Johann Pachelbel – Aria Sebaldina

Johann Sebastian Bach / Antonio Vivaldi – Koncert organowy d-moll
3. Introduction et fugue
4. Largo e spiccato
5. Finale
6. Johannes Brahms – Preludium chorałowe nt. Herzlich tut mich verlangen, op. 122 nr 9
7. Johannes Brahms – Preludium chorałowe nt. Herzlich tut mich verlangen, op. 122 nr 10
8. Karol Szymanowski – Etiuda b-moll (trans. Alistair Wightman)
9. Samuel Barber – Adagio (trans. William Strickland)
Aleksander Tansman – Deux pieces hebraique
10. Invention
11. Berceuse juive
Mauricio Kagel – pięć utworów z cyklu Rrrrrr…
12. Raga
13. Ragtime-Waltz
14. Rondena
15. Rosalie
16. Rossignols enrhumes

rok: 2012
wytwórnia: MAGNUS

Nieznane dzieła S. Ziemianowskiego

2 kwietnia 2016

1. S. Ziemianowski – Msza C-dur
2. S. Ziemianowski – Vesperae D-dur
3. S. Ziemianowski – Vesperae C-dur

wykonawcy:
Marta Wróblewska – sopran,
Małgorzata Trojanowska – sopran,
Krzysztof Szyfman – baryton,

Chór Kameralny Wyższej Szkoły Administracji Publicznej im. Stanisława Staszica w Białymstoku
Orkiestra Kameralna, Anna Olszewska – dyrygent
wydawca – MEGAVOX
nr katalogowy MX 070
rok wydania 2012

Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne, tom III

Publikacja pod redakcją naukową Anny Olszewskiej, Joanny Cieślik-Klauzy
Chopin University Press, Warszawa 2020
ISBN: 978-83-65990-38-9

Trzeci tom serii wydawniczej pt. Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne obejmuje piętnaście artykułów i jest skoncentrowany wokół szeroko rozumianej edukacji muzycznej dzieci, młodzieży szkolnej, studentów oraz osób dorosłych. Autorzy przedstawili diagnozę kondycji edukacji muzycznej w warunkach dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości oraz wskazali drogi rozwoju kształcenia w kontekście świadomego i twórczego zgłębiania dóbr kultury. Przeprowadzili również próbę analizy jakości owego kształcenia z punktu widzenia: współczesnych badań, teoretyczno-badawczej refleksji pedagogicznej, popartej analizą tak realiów szkolnych, jak i pozaszkolnych, edukacji muzycznej jako przyszłości wychowania estetycznego dzieci i młodzieży, problemów kształcenia profesjonalnej kadry, preferencji i zainteresowań muzycznych dzieci, młodzieży i dorosłych.

Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne

15 grudnia 2020

Publikacja zbiorowa pod redakcją naukową Wioletty Miłkowskiej.
Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, Warszawa 2019
ISBN 978-83-65990-18-8

Zawarte prace naukowe w II tomie Białostockich Studiów Pedagogiczno-Muzycznych są rezultatem poszukiwań i rozważań pedagogów różnych specjalności oraz efektem konferencji, sesji i spotkań, w które obfitowały ostatnie lata działalności naukowej Filii UMFC Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki. Wielokierunkowa struktura białostockiej Filii znajduje odzwierciedlenie w zakresie tematycznym poszczególnych tekstów, skoncentrowanych wokół szeroko pojętej edukacji artystycznej. Prezentowany tom obejmuje osiemnaście artykułów. Odnoszą się one do tematyki związanej z techniką gry na wybranych instrumentach oraz wykonawstwem muzyki dawnej. Znaczna ich część dotyczy chóralistyki-dziedziny muzyki przeżywającej obecnie swój renesans.

Narodowa arytmia

15 grudnia 2020

Praca zbiorowa pod redakcją naukową Wioletty Miłkowskiej.
Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, Warszawa 2016
ISBN 978-83-61489-78-8

Praca jest pokłosiem Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Nurt narodowy w twórczości kompozytorów polskich w czasach zaborów (1772-1918) w świetle 150.rocznicy Powstania Styczniowego”. Mimo wielkiego zaangażowania i początkowych sukcesów powstanie zakończyło się klęską, a serca Polaków pogrążyły się w żałobie. Od czasów pierwszego rozbioru Polski przez cały wiek XIX aż do roku 1918 dążenie do odzyskania niepodległości było priorytetem narodu. Walka o zachowanie polskości toczyła się nie tylko na polach bitew. Znalazła odbicie także w działalności politycznej, społecznej i kulturalnej. Artykuły naukowe zamieszczone w niniejszej publikacji świadczą o tym, jak wielką siłę w budowaniu tożsamości Polaków miała twórczość ówczesnych artystów.

Fascynacje i inspiracje

14 października 2020

Piotr Sutt – Fascynacje i inspiracje. Wielcy artyści

Fascynacje kulturą, muzyką, ludźmi oraz inspiracje przekazywane przez wielkich artystów to wartości zawarte w publikacji dedykowanej zarówno doświadczonym pedagogom, jak i adeptom sztuki muzycznej – nie tylko perkusyjnej.
Książka stanowi barwny opis koncertów, wykładów, warsztatów i spotkań, które składają się na historię Ogólnopolskich Warsztatów Perkusyjnych w Gdańsku.
Publikacja wzbogacona jest licznymi fotografiami, które oddają niepowtarzalną atmosferę i twórczy charakter międzypokoleniowych spotkań perkusyjnych, gromadzących dziesiątki światowej sławy artystów i setki uczestników seminariów z całej Polski.
Niezaprzeczalnym atutem wydania są biografie wielkich artystów goszczących w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I i II st. w Gdańsku oraz ich przesłania i rady, przygotowane na prośbę autora książki, dla wykonawców i miłośników sztuki pragnących spełnienia i sukcesu.
Wydanie pierwsze, wydane razem z OSM I i II st. im. F. Nowowiejskiego 2020, s.14

Ars inter disciplinis. Korespondencja na styku sztuk  

11 lutego 2020

Praca zbiorowa pod redakcją Joanny Cieślik-Klauzy, Magdaleny Gajl i Tomasza Baranowskiego
Format: B5
Ilość stron: 475
Białystok 2018 r. ISBN 978-83-7847-484-5
Publikacja powstała po III Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ko-respondencja. Na styku sztuk, która odbyła się na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku w 2018 roku. Zawiera interdyscyplinarne referaty dotyczące zagadnień muzycznych, filmowych, omówienia dzieł malarskich, sztuki intermediów i multimediów. Rozdziały publikacji: Ko-respondencja w twórczości kompozytorów XX wieku, Ko-respondencja idei i formy w kulturze, Ko-respondencja między dziełem a odbiorcą, Ko-respondencja sztuki i nauki, Ko-respondencja muzyki i sztuk wizualnych, Ko-respondencja muzyki i słowa.

Książę Muzyki Naszej

3 kwietnia 2016

Twórczość Stanisława Moniuszki jako dziedzictwo kultury polskiej i europejskiej
Studia pod redakcją Tomasza Baranowskiego
W ostatnich latach daje się zauważyć znaczący wzrost zainteresowania muzyką Stanisława Moniuszki. Na mapie miprez kulturalnych Polski pojawiły się nowe, organizowane regularnie festiwale, poświęcone tówrczością kompozytora; niemal wszystkie polskie sceny muzyczne przypomniał wiele oper, często w bardzo współczesnych inscenizacjach. Owo nowe odczytanie dzieła twórcy Strasznego dworu, jakie obserwujemy w życiu muzycznym, przenika w sferę naukowej refleksji badaczy, przede wszystkim muzykologów i historyków kultury.
Niniejszy tom zawiera najnowsze prace o tematyce moniuszkowskiej, z których wyłania się nowy obraz tego wielkiego dziedzictwa, niekiedy podważający dotychczasowe stereotypy. Układ zamieszczonych w książce rozrpraw odpowiada systematyce gatunkowej twórczosci Moniuszki, uzpuełnionej problematyką jej recepcji. Autorzy skoncetrowali się głównie na aspektach analitycznych i historycznych poszczególnych dzieł lub dziedzin moniuszkowskiej spuścizny, a także na zagadnieniach dwudziestowiecznych jej loswó w Polsce i za granicą

Miedzy dziełem a interpretacją

2 kwietnia 2016

Pod redakcją Małgorzaty Waszak
Wydanie pierwsze
Seria: Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne
Format: B5
Ilość stron: 276
Warszawa 2010 r.
ISBN 978-83-61489-08-5
30 zł
Między zapisem dzieła muzycznego a jego dźwiękową konkretyzacją rozciąga się ogromna przestrzeń refleksji, działań, doświadczeń, badań muzyków, wykonawców i pedagogów.
Pierwszy tom „Białostockich Studiów Pedagogiczno-Muzycznych” zbliża Czytelnika do owej jeszcze w niedostatecznym stopniu zbadanej przestrzeni; zapoznaje z doświadczaniami wybitnych artystów i nauczycieli takich jak Wiktor Mierżanow czy Bronisława Kawalla; rzuca światło na niezwykle ważne problemy kształcenia muzyków.

Requiem w twórczości kompozytorów polskich

3 kwietnia 2016

Wioletta Miłkowska

Wydanie pierwsze
Format: B5
Ilość stron: 270
2008 r.
ISBN 978-83-61489-16-0
40 zł
Książka przedstawia bogactwo mszy żałobnych polskich twórców. Autorka analizuje na tle powszechnej i polskiej spuścizny muzycznej trzy msze żałobne powstałe w różnych epokach i ukazuje kontinuum twórczości w tym gatunku. Są to: Missa Requiem Damiana Stachowicza, Msza żałobna g-moll Stanisława Moniuszki oraz Missa brevis pro Defunctis Stanisława Moryty. Autorka ukazuje jak na przestrzeni wieków ulegały przemianom nurty artystyczne, zmieniała się filozofia i sytuacja społeczno-polityczna, a modlitwa pozostawała ta sama – wyrażana tylko innym językiem muzycznym.
Dodatkiem do książki jest płyta z nagranymi mszami żałobnymi, które zostały zanalizowane i omówione w publikacji.

Suity klawesynowe HWV 426-433 G. F. Handla

3 kwietnia 2016

Liliana Stawarz
Wydanie pierwsze
Format: B5
Ilość stron: 126
Warszawa 2007 r. ISBN 978-83-89444-70-7 nakład wyczerpany
Z recenzji wydawniczej Barbary Przybyszewskiej-Jarmińskiej:
„Tematem tej książki są Suity klawesynowe HWV 426-433 przedstawione na tle historycznym, w tym – z jednej strony – w kontekście repertuaru klawesynowego epoki, a z drugiej – doświadczeń Handla jako klawesynisty oraz związków jego twórczości klawesynowej z utworami należącymi to innych gatunków muzycznych. (…) Fakty i opinie (…) oraz podane w pracy informacje pochodzące z traktatów teoretyczno-muzycznych z XVI-XVIII wieku nie są jedynie popisem erudycyjnym. Zostały one wykorzystane jako podstawa, inspiracja lub wyjaśnienie rozwiązań, zaproponowanych w partiach poświęconych problemom wykonawczym. Praca Lilianny Stawarz to dokonanie ważne z punktu widzenia nauki”.

Dobrzyński, Moniuszko, Szymanowski Kwartety smyczkowe Zagadnienia wykonawcze

3 kwietnia 2016

Włodzimierz Promiński

Wydanie pierwsze
Format: B5
Ilość stron: 134
Warszawa 2007 r. ISBN 978-83-89444-72-1 nakład wyczerpany
Arcycenna, a zarazem mozolna praca praca Włodzimierza Promińskiego, wypełnia niedostatek informacji o polskich kwartetach smyczkowych. Wspaniała encyklopedia osiągnięć kompozytorów polskich w muzyce kwartetowej, na tle literatury światowej, od czasów klasyków wiedeńskich, przez dzieła Bartoka i Szostakowicza, po dzieła najnowsze. Wybrane przez autora kwartety smyczkowe Dobrzyńskiego, Moniuszki i Szymanowskiego stanowią doskonały przykład pięknych stron polskiej muzyki kameralnej. Długoletnie doświadczenie Prymariusza cenionego KWARTETU CAMERATA pozwala nam zgłębić tajniki mrówczej pracy w kwartecie smyczkowym. Przykłady nutowe, wypunktowane z precyzją szwajcarskiego zegarka i wnikliwe instrukcje wykonawcze, są doskonałym przekazem bogatej wiedzy i ogromnego doświadczenia Autora i z pewnością będą służyć młodym pokoleniom kameralistów. Stefan Kamasa

Polska sonata skrzypcowa końca XIX wieku: pianistyczne zagadnienia w sonatach skrzypcowych Władysława Żeleńskiego i Zygmunta Noskowskiego / Katarzyna Makal-Żmuda.

2 kwietnia 2016

Warszawa: Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, cop. 2012.
Opis fiz. 147 s., il. (w tym kolor); 24 cm.
ISBN    978-83-67489-38-2
UKD    78.071.1(438)
Książka powstała jako efekt studiów nad interpretacją sonat skrzypcowych dwóch wybitnych kompozytorów polskich drugiej połowy XIX wieku – Władysława Żeleńskiego i Zygmunta Noskowskiego. Na podstawie dostępnych wydań utworów, skonfrontowanych z materiałami źródłowymi, autorka dokonuje analizy problemów pianistycznych oraz proponuje rozwiązania interpretacyjne wynikające z próby starannego odczytania zamysłów kompozytorskich. Dowodzi, że zawarte w sonatach bogactwo zagadnień wykonawczych w połączeniu ze zróżnicowaniem treści wyrazowych, czyni z nich utwory efektowne, a także niepospolite i ambitne.

Pulchritudo delectans. Korespondencja na styku sztuk

7 lutego 2017

Praca zbiorowa pod redakcją prof. Karola Klauzy i Joanny Cieślik-Klauzy
Format: B5
Ilość stron: 416
Białystok 2017 r. ISBN 978-83-7847-415-9
Publikacja powstała po II Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ko-respondencja. Na styku sztuk, która odbyła się na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku w dniach 3-4 grudnia 2016 roku. Zawiera interdyscyplinarne referaty dotyczące zagadnień muzycznych, filmowych, omówienia dzieł malarskich, sztuki intermediów i multimediów. Rozdziały publikacji: Prolegomena, Ko-respondencja idei i formy, Ko-respondencja muzyki i sztuk wizualnych, Ko-respondencja muzyki i słowa, Perspektywy.

Piękno zespolić ze sobą. Korespondencja na styku sztuk

7 lutego 2017

Praca zbiorowa pod redakcją prof. Karola Klauzy i Joanny Cieślik-Klauzy
Format: B5
Ilość stron: 454
Białystok 2015 r. ISBN 978-83-7847-319-0
Publikacja powstała po I Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ko-respondencja. Na styku sztuk, która odbyła się na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku w listopadzie 2015 roku. Zawiera interdyscyplinarne referaty dotyczące zagadnień muzycznych, filmowych, omówienia dzieł malarskich, sztuki intermediów i multimediów. Rozdziały publikacji: Prolegomena korespondencji sztuk, Ko-respondencja idei i formy w kulturze, Ko-respondencja muzyki iu sztuk wizualnych, Ko-respondencja muzyki i poezji, Ko-respondencja wrażliwości, aktywności i techniki, Perspektywy korespondencji sztuk.

Studia Pedagogiczno-Muzyczne t. 1 „Między dziełem a interpretacją”

2 kwietnia 2016

Ligia Hnidec – Nauczanie muzyki w Białymstoku w okresie międzywojennym – rys historyczny.

Tomasz Baranowski – „Technische Studien” Ferenca Liszta

Iwona Felińska – Zastosowanie koncepcji podstawowych formuł technicznych Gyorgy Sandora w analizie wykonawczej dwunastu wybranych preludiów op. 28 Fryderyka Chopina

Jan Kadłubiski – Z zagadnień podstawowych w nauczaniu gry na fortepianie

2 kwietnia 2016

FA 10-2015 Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie

2 kwietnia 2016

Jerzy Maciejewski – Próba realizacji poetyki chopinowskiej w Jego op. 10 – nieobowiązujący poradnik praktyka

Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne nr 1 „Między dziełem a interpretacją”, red. Waszak M., UMFC Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny w Białymstoku, 2010

2 kwietnia 2016

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Żyjące wspomnienia o prof. Witalisie Raczkiewiczu zmarłym 16 III 2007 roku

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Spotkanie z prof. Bronisławą Kawallą w Zespole Szkół Muzycznych im. I. J. Paderewskiego w Białymstoku (wykład, recital, kurs pianistyczny)

prof. Wiktor Karpowicz Mierżanow – Muzyka powinna rozmawiać (tłum. Bożena Maciejowska-Banaszkiewicz)

Jerzy Marchwiński – Kameralistyka fortepianowa. Geneza i perspektywy.

Beniamin Przeździęk – Aparat wykonawczy i technika wydawania dźwięków

Anna Kozera – Dziecięca literatura fortepianowa Janiny Garści – analiza wybranych utworów

Maria Twarowska – Wczesna edukacja muzyczna w realiach systemowych polskiego szkolnictwa muzycznego

Jarosław Mirkiewicz – Środowisko i motywacja, jako determinanty rozwoju muzycznego.

Anna Kucharska – Fenomen stylus phantasticus w myśli i praktyce muzycznej baroku – przestrzeń krystalizacji form i rozwoju idiomu muzyki klawesynowej XVII wieku.

Leszek Kot – Bachowskie reminiscencje w utworach Fryderyka Chopina

Wojciech Dunaj – Louis Spohr i Johann Simon Hermstedt – owocna przyjaźń kompozytora i wykonawcy

Jan Gałecki – Jascha Horenstein – Abschied

Jan Kadłubiski – Kilka uwag o muzyce w kościołach polskich

Zeszyt Naukowy Nr 6 Filii AMFC (2006) „Spotkania z mistrzami fortepianu i pedagogiki fortepianowej” (cz. II)

2 kwietnia 2016

Tomasz Baranowski – Motywy mozartowskie w twórczości Adama Mickiewicza

Jan Kadłubiski – O niektórych właściwościach stylu fortepianowego Fryderyka Chopina

Leszek Kot – Richter zagadkowy

Bożena Maciejowska – Pianiści i pedagodzy (część II)

Stanisław Olędzki – Spotkanie z pedagogiką Krystiana Zimermana (dokończenie)

Zeszyt Naukowy Nr 5 Filii AMFC (2005) pt. „Spotkania z mistrzami fortepianu i pedagogiki fortepianowej”

2 kwietnia 2016

Katarzyna Makal – Żmuda – Fryderyk Chopin – Cykl 24 Preludiów op. 28 Analiza i interpretacja

Jan Kadłubiski – Mazurki – dziennik intymny Chopina, inspiracja muzyką podhala – Szymanowskiego

Leszek Kot – Henryka Neuhausa pedagogika dialektyczna

Tomasz Baranowski – Z kart historii pianistyki polskiej – Stanisław Leopold Szpinalski

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Spotkanie z pianistyką Claudia Arraua

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Spotkanie z pedagogiką Profesora Andrzeja Jasińskiego

Stanisław Olędzki – Spotkanie z pedagogiką Krystiana Zimermana, cz. I

Zeszyt Naukowy Nr 4 Filii AMFC (2004) – „Z badań nad praktyką wykonawczą i problematyką pedagogiki muzycznej”

2 kwietnia 2016

Leszek Kot – Wybrane zagadnienia fortepianowej interpretacji klawesynowych dzieł Jana Sebastiana Bacha

Stanisław Olędzki – Fakturalne współczynniki w gatunkach i formach chopinowskich

Izabela Pietrukaniec – Franciszka Liszta – Dwie Legendy: Św. Franciszek z Asyżu – Kazanie do ptaków i Św. Franciszek a Paulo kroczący po falach jako dwa odmienne problemy interpretacyjno – pianistyczne

Zbigniew Koźlik – Środki wyrazu a problemy wykonawcze w twórczości akordeonowej Zbigniewa Bargielskiego

Jan Kadłubiski – Heinricha Neuhausa „Rozmyślania, wspomnienia, dzienniki”(prezentacja książki)

Jan Marcin Gałecki – Henryk Palulis – w trosce o przyszłość pokolenia

Beniamin Przeździęk – Ogólna charakterystyka gry na instrumentach dętych

Iwona Musialik – „Chi respira bene canta bene” czyli podstawowe zasady rozwijania kontroli oddychania w śpiewie w procesie kształcenia wokalnego

Ligia Hnidec – Aktywne słuchanie muzyki

Zeszyt Naukowy Nr 3 Filii AMFC – „Z badań nad polską muzyką ludową, twórczością Chopina i problematyką pedagogiki muzycznej”

2 kwietnia 2016

Anna Natalia Kozera – Z badań nad folklorem muzycznym Podlasia. Portrety muzyków ludowych. aneks 1; aneks 2

Stanisław Olędzki – Fakturalne współczynniki w gatunkach i formach chopinowskich

Jan Marcin Gałecki – Oskar Fried – sztuka relatywna

Beniamin Przeździęk – O rozwoju pięknego dźwięku na instrumentach dętych

Leszek Sokołowski – Szkoły na kontrabas a aparat gry

Ligia Hnidec – Kształcenie nauczycieli w specjalności edukacji artystycznej szkolnej. Projekt praktyk pedagogicznych

Zeszyt Naukowy Nr 2 Filii AMFC (2003) – „Z praktycznych zagadnień pedagogiki muzycznej”

2 kwietnia 2016

Stanisław Olędzki – Do zagadnienia rozumienia muzyki

Piotr Zawistowski – Rozważania na temat retoryki w muzyce baroku

Jan Andrzej Boruszewski – Wibracja w grze na skrzypcach

Jan Kadłubiski – O stosowaniu pedału w grze na fortepianie

Beniamin Przeżdzięk – Z zagadnień nauczania gry na instrumentach dętych (ze szczególnym uwzględnieniem czystości gry)

Leszek Sokołowski – Dwa wieki dydaktyki kontrabasowej

Tomasz Baranowski – Z zagadnień nauczania literatury muzycznej na wydziałach instrumentalnych akademii muzycznych. Refleksje wykładowcy.

Elżbieta Błaszczuk – Fortepian obowiązkowy w opiniach studentów Białostockiej Filii AMFC

Iwona M. Musialik – Technika głosowa – próba retrospekcji i aktualne poglądy na zagadnienie w obszarze kształcenia i terapii głosu profesjonalnego

Jan Gałecki – Wilhelm Furtwängler – sztuka przetrwania

Instrumentalistyka
Regulamin praktyk - Instrumentalistyka
Program praktyk - Instrumentalistyka
Instrumentalistyka - ramowe plany godzinowe
Dziennik praktyk - Instrumentalistyka 

Dzienniczki należy drukować dwustronnie w orientacji poziomej.

Wokalistyka
Regulamin praktyk - Wokalistyka
Program praktyk - Wokalistyka
Wokalistyka - ramowe plany godzinowe
Dziennik praktyk - Wokalistyka

Dzienniczki należy drukować dwustronnie w orientacji poziomej.

Edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej
Regulamin praktyk - Edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej 
Program praktyk - Edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej
Dziennik praktyk - Edukacja artystyczna studia I st.
Dziennik praktyk - Edukacja artystyczna studia II st.

Dzienniczki należy drukować dwustronnie w orientacji poziomej.