Profesorowie honorowi

Ignacy Jan Paderewski urodził się w Kuryłówce na Podolu 6 listopada 1860 r., w rodzinie kultywującej tradycje patriotyczne polskich powstań narodowych: listopadowego i styczniowego. Ojciec przyszłego pianisty i kompozytora był szlachcicem, ród Paderewskich, pieczętujący się herbem Jelita, wywodził się z miejscowości Padarewo na Podlasiu. Pierwszych 12 lat życia przyszły artysta spędził właśnie na Kresach, w domu, w którym nie brakowało problemów i trudności dnia codziennego. W kilka miesięcy po narodzeniu Ignacego zmarła jego matka. Ojciec za pomoc powstańcom styczniowym został aresztowany.

Ojciec przyszłego pianisty i kompozytora zajmował się zarządzaniem dóbr ziemskich posiadaczy kresowych, stąd częste zmiany pobytu rodziny. Dużą wagę przywiązywano do domowego kształcenia, w tym również muzycznego. Chłopiec miał zatem swoich nauczycieli, a jednym z nich był weteran powstania listopadowego, były kapitan wojsk polskich Michał Bobiński. Jak wspominał Paderewski: "Dzięki niemu zdobyłem gruntowną znajomość historii Polski, on też podsycał i utwierdzał mój gorący patriotyzm". Ojcu zaś zawdzięczał "staranne wychowanie domowe pod kierunkiem guwernantek i nauczycieli". Atmosfera domu pobudzała ów "pęd do działalności patriotycznej bardziej niż jakiejkolwiek innej". Z kolei postępy, jakie czynił w grze na fortepianie, dostrzeżone również przez "znaczniejsze osoby z okolicy", wpłynęły na to, że jesienią 1872 r. ojciec Ignacego postanowił wysłać syna na dalszą naukę muzyki do Warszawy.

Paderewski miał 12 lat, gdy po raz pierwszy przybył do Warszawy. Tu w latach 1872-1878 od podstaw uczył się gry na fortepianie oraz kompozycji. W czerwcu 1872 r. zdał ostatnie egzaminy. Na koncercie dyplomowym zagrał pierwszą część Koncertu a-moll Edwarda Griega, a na popisie kompozytorskim zaprezentował pieśń Dola swojego autorstwa (do słów Władysława Syrokomli). W ten sposób został mu przyznany "patent" ukończenia Instytutu Muzycznego, dzięki któremu, a także dzięki przychylności dyrektora Apolinarego Kątskiego, mógł podjąć pracę w tymże Instytucie jako nauczyciel fortepianu w klasie "niższej". W wieku 20 lat poślubił Antoninę Korsakównę, która w niespełna rok, tuż po narodzinach ich syna Alfreda, zmarła. (niepełnosprawnemu Alfredowi, poruszającemu się na wózku, dane było przeżyć tylko 20 lat).

Choć życie nie szczędziło Paderewskiemu trudności, czuł, że jego powołaniem pozostaje muzyka. W 1882 r. po raz pierwszy wyjechał do Berlina na studia kompozytorskie. Drugi wyjazd, również do Berlina, miał miejsce dwa lata później. Wówczas też uznał, że właśnie kompozycja jest tą dziedziną, której może oddać się w pełni. W jego zdolności kompozytorskie wierzyły osoby z bliskiego mu kręgu, m.in. zaprzyjaźniony skrzypek Władysław Górski. Paderewski miał już wówczas swojego berlińskiego wydawcę: Bote und G. Bock, a kompozytorski koncert zorganizowany w tym mieście został dobrze oceniony przez takie autorytety, jak Joseph Joachim czy Anton Rubinstein.

W kraju podczas koncertów, m.in. z Władysławem Górskim, wykonywał własne utwory. Pojawiło się pytanie: być pianistą czy kompozytorem? Władysław Żeleński uznał, że jako pianista ma Paderewski "przyszłość wielką", jako kompozytor natomiast - "jeszcze większą".

Latem 1884 r. w Zakopanem, gdzie spotykała się polska artystyczna i naukowa elita, Paderewski poznał Helenę Modrzejewską, cieszącą się sławą światową artystkę dramatyczną. Ich wspólny koncert w Hotelu Saskim w Krakowie, który odbył się 3 października 1884 r., przyniósł dochód na tyle pokaźny, że Paderewski mógł zrealizować swoje marzenie: wyjechać do Wiednia na studia pianistyczne u sławnego Teodora Leszetyckiego. W Wiedniu Leszetycki z nadspodziewaną serdecznością przyjął przybysza z Warszawy, ułatwiając mu nawiązanie kontaktów z tamtejszym środowiskiem. Paderewski w Wiedniu kształcił się właściwie od podstaw, najpierw pracując nad korektą dotychczasowych złych nawyków pianistycznych, a następnie nad rozwojem właściwej techniki. Była to doprawdy praca tytaniczna - znakomita ilustracja tego, co Paderewski zwykł później powtarzać: że droga do sukcesu to 10 proc. talentu i 90 proc. pracy. […]

Studia u Leszetyckiego nad techniką i repertuarem wkrótce miały przynieść wspaniałe efekty. Ów pedagog swoim nazwiskiem firmował kariery wielu wielkich pianistów epoki romantycznej, takich jak Anetta Jesipowa, Ignacy Friedman, Mieczysław Horszowski, Józef Śliwiński, Aleksander Braiłowski, Artur Schnabel, Benno Mojsiejewicz, Ernest Schelling, Ossip Gabryłowicz czy Mark Hambourg. […]

Decydującym zwrotem w karierze artystycznej Paderewskiego i - jak się okazało - w ogóle w jego życiu był debiut paryski, który miał miejsce w paryskiej Sali Erarda 3 marca 1888 r. Był to debiut prawdziwie "europejski", który okrzyknięto "sensacją sezonu". Po nim to Paderewskiego zaczęto nazywać "lwem Paryża", okrzyknięto go też "drugim Chopinem". W ślad za tym sukcesem kilka dni później Paderewski dał w Paryżu jeszcze trzy koncerty, w tym jeden ze słynną orkiestrą Charles’a Lamoureux. Sukcesy te, co również było nie bez znaczenia dla przyszłej kariery politycznej Paderewskiego, otworzyły przed budzącym powszechny zachwyt wirtuozem paryskie salony. "Przyjmowałem udział w kilku innych koncertach, grywałem na prywatnych wieczorach, jako i u ks. Radziwiłłów w obecności królowej hiszpańskiej, której byłem przedstawiony, i powodzenie nie tylko mnie nie opuszczało, ale nawet rosło. Wizyty, śniadania i obiady, zaproszenia od rozmaitych artystów i bankierów spadały jak deszcz z nieba [od wicehrabiego de Travern, barona Rothschilda, hrabiny Ansac i innych" - wspomniał artysta. […]

Po Paryżu przyszły koncerty w innych centrach europejskich. W maju 1890 r. w Londynie, i w ogóle w Anglii, Paderewski zyskał uznanie nie tylko środowiska muzycznego, ale też świata finansjery, arystokratów, dyplomatów, a nawet koronowanych głów. […]

Wielbicielką talentu Paderewskiego została sama królowa Wiktoria oraz jej córka, księżna Luiza. Stary Kontynent został przez Paderewskiego zdobyty. "Przybył, zagrał i… zwyciężył!" - takie oto echo najczęściej pozostawało po jego koncertach. Wielką karierę jednak, jak powszechnie wówczas sądzono, należało robić nie w Europie, a w Ameryce. Impresariowie szybko się zorientowali, jaką żyłą złota mogą być koncerty za oceanem.

Paderewski miał 31 lat, gdy stanął u progu wielkiej kariery w Ameryce. Znany był już w Europie. Poza sukcesami pianistycznymi miał też pewien dorobek kompozytorski. Ponadto ciągle pracował nad swoim wykształceniem humanistycznym. Nawiązywał coraz szersze kontakty z czołowymi politykami i mężami stanu. Mając wspomnienia z dzieciństwa niewolne od trosk, włączał się w działania o charakterze filantropijnym. Wspierał młodzież. Jesienią 1891 r. udał się za ocean, po sławę, jak to wcześniej czynili inni wybitni artyści: Anton Rubinstein, bracia Wieniawscy, Marcelina Sembrich-Kochańska, Helena Modrzejewska czy Józef Hofman. 17 listopada 1891 r. zagrał tam po raz pierwszy, od razu w Carnegie Hall - nowej, dopiero co otwartej sali w Nowym Jorku, która po dziś dzień pozostaje jedną z kilku najważniejszych (jeśli nie najważniejszą) i najbardziej prestiżowych sal koncertowych świata. […]

W Nowym Jorku spotkał się również z Heleną Modrzejewską, która w jednym z listów napisała: "Paderewski gra tu z olbrzymim sukcesem. Kobiety szaleją za nim. Krytycy chwalą go bez granic. Jedyne, co krytykują, to jego wykonanie Beethovena i zbyt wielką szopę włosów. Ktoś z moich przyjaciół nazywa go chryzantemą, co bardzo trafnie określa jego głowę. Byłam na jednym z jego koncertów, naprawdę gra jak anioł. Prosto, wyraziście". […]

Po trzecim tournée Paderewski został idolem Ameryki, równocześnie stawał się duchowym przywódcą zniewolonego narodu. Uprawiał sztukę powszechnie podziwianą, która okazała się skutecznym orężem walki o Polskę, o jej niepodległość. Nadszedł dramatyczny rok 1914. Z chwilą wybuchu I wojny światowej najważniejsza dla Paderewskiego stała się działalność patriotyczna i niepodległościowa. Przebywając w Stanach Zjednoczonych, prawie co drugi dzień dawał koncerty, muzyką oraz słowem apelując o pomoc dla walczących Polaków. W ten sposób sprawą Polski zainteresował administrację Stanów Zjednoczonych. Nawiązał bezpośredni, przyjacielski kontakt z prezydentem Thomasem Woodrowem Wilsonem. W styczniu 1917 r. przygotował memoriał dotyczący Polski i jej historii, z uzasadnieniem odbudowy jej niepodległości. Występował z przemówieniami, m.in. w kręgu Polonii amerykańskiej, apelując o pomoc dla kraju i utworzenie polskiej armii walczącej po stronie aliantów.

W wyniku wielu starań, również osobistych kontaktów Paderewskiego, prezydent Wilson 8 stycznia 1918 r. w swoim orędziu pokojowym uznał kwestię niepodległości Polski za jeden z warunków przyszłego pokoju w Europie (punkt trzynasty orędzia). Kilka miesięcy później Paderewski przystąpił do tworzenia Polskiego Białego Krzyża, na czele którego stanęła jego żona.

11 listopada 1918 r. Paderewski podjął decyzję o powrocie do Polski, by po otrzymaniu poparcia prezydenta Stanów Zjednoczonych i przywódców europejskich - dzięki rozmowom w Paryżu (wraz z Romanem Dmowskim i członkami Komitetu Narodowego Polskiego), a także w Londynie - utworzyć rząd polski. Poprzez Gdańsk i Poznań (co w Wielkopolsce stało się impulsem do wybuchu powstania) 1 stycznia 1919 r. przybył do Warszawy. Witany przez 300 tysięcy osób, w przemówieniu podkreślił, że nie należy do żadnego stronnictwa: "Stronnictwo powinno być jedno - Polska, i temu jedynemu służyć będę do śmierci. Żadne stronnictwo z osobna nie odbuduje ojczyzny - odbudują ją wszyscy, a podstawa główna to robotnik i lud".

25 stycznia 1919 r., jako premier (tytułowany prezydentem Rady Ministrów), poprowadził pierwsze posiedzenie swojego gabinetu, w którym pełnił również funkcję ministra spraw zagranicznych. Wobec coraz bardziej brutalnych ataków opozycji Paderewski ostatecznie zgłosił dymisję gabinetu i z początkiem 1920 r. na zawsze opuścił Polskę. Dwa lata później powrócił do koncertowania, ale tylko na estradach światowych. Przybywając do wolnej Polski w 1918 r., należał do najbogatszych ludzi świata. Dwie dekady wcześniej wyjeżdżał z długiem wynoszącym 740 tys. dolarów. […]

Nadszedł tragiczny rok 1939. 1 września, w chwili wybuchu II wojny światowej, Paderewski rozpoczął po raz kolejny działalność polityczną i patriotyczną, organizując pomoc dla ofiar wojny w Polsce. Słał memoriały do polityków, apelował za pośrednictwem radia. Spotykał się z polskimi politykami. 23 stycznia 1940 r. przemawiał na inauguracyjnym posiedzeniu Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej na emigracji, kończąc swoje przemówienie słowami: "Nie zginie Polska, Bracia nasi umęczeni, nie zginie, lecz żyć będzie po wieki wieków w potędze i chwale dla Was, dla nas i dla całej ludzkości".

We wrześniu 1940 r., ze Szwajcarii przez Hiszpanię i Portugalię, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W 1941 r. odbyły się tam "Dni Paderewskiego" z okazji złotego jubileuszu jego debiutu amerykańskiego. W ich ramach zorganizowano około sześć tys. koncertów na cześć artysty, z których dochód został przeznaczony przede wszystkim na pomoc dla Polski. Paderewski, pomimo sędziwego wieku, cały czas był aktywny politycznie. Wygłaszał przemówienia, wspierając na duchu rodaków. Zwracał się do świata o pomoc dla Polski. Po raz ostatni przemawiał 22 czerwca 1941 r. w Oak Ridge (New Jersey). Czuł się wówczas już źle i po tygodniowej chorobie (zapalenie płuc) zmarł 29 czerwca 1941 r. Pogrzeb z najwyższymi honorami wojskowymi odbył się na Narodowym Cmentarzu w Arlington. Tam, w 1963 r., prezydent Stanów Zjednoczonych John F. Kennedy ufundował i odsłonił tablicę informującą, że szczątki polskiego męża stanu i muzyka spoczęły w tym miejscu czasowo. Czasowo - zgodnie z wolą Paderewskiego, w oczekiwaniu na powrót do wolnej Polski, co mogło nastąpić dopiero po 1989 r.

Autor: Jan Popis, krytyk muzyczny, muzykolog 
Żródło: Łazienki-królewskie.pl
 

Stanisław Wisłocki, urodzony 7 VII 1921 w Rzeszowie, zmarł 31 V 1998 w Warszawie, polski dyrygent, pianista, pedagog i kompozytor. Uczył się gry na fortepianie w Instytucie Muzycznym im. F. Chopina w Przemyślu u W. Cyrbesowej i prowadził chór męski w tamtejszym gimnazjum im. K. Morawskiego. Naukę kontynuował w konserwatorium we Lwowie u S. Barbaga.

1939–1945 przebywał w Rumunii, gdzie studiował kompozycję i dyrygenturę u G. Simonisa i grę na fortepianie u E. Michaila w konserwatorium w Temeszwarze (obecnie Timişoara). W czasie studiów występował jako pianista i dyrygował polskimi chórami, m.in. 1942 na festiwalu muzyki polskiej w Temeszwarze. 1942–1945 pozostawał pod opieką artystyczną G. Enescu w Bukareszcie. W 1945 powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie, gdzie był współorganizatorem i pierwszym dyrygentem Polskiej Orkiestry Ludowej (od 1946 p.n. Polska Orkiestra Kameralna), którą założył z Bogdanem Chodyną, dyrektorem Towarzystwa Krzewienia Polskiej Muzyki Ludowej.

W latach 1947–1958 działał w Poznaniu, gdzie w XI 1947 zorganizował orkiestrę Filharmonii Poznańskiej; był jej kierownikiem artystycznym do 1957 i pierwszym dyrygentem do 1958. W latach 1952–53 współpracował z WOSPR w Katowicach. 1961–67 był dyrygentem Filharmonii Narodowej, 1978–1981 dyrektorem i kierownikiem artystycznym WOSPR. Z zespołem tym wykonał w VIII 1979 w Filharmonii Poznańskiej na festiwalu „Beethoven Nasz Współczesny” 9 symfonii i 2 uwertury, zaś w VIII 1980 na festiwalu „Brahms — Nowy Romantyzm” m.in. 4 symfonie, koncerty fortepianowe i koncert skrzypcowy.

Wisłocki często dyrygował gościnnie w kraju i za granicą. 1947–1990 występował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii, 1962–1989 w Ameryce Południowej (głównie w Argentynie i Wenezueli), 1975 odbył wielkie tournée artystyczne z orkiestrą Teatro Colón z Buenos Aires, której 1981 był dyrektorem muzycznym, w XI 1981 wystawił Króla Rogera K. Szymanowskiego, a w VI 1982 zorganizował festiwal Beethovenowski. 1987 był współtwórcą i dyrygentem Orquesta Filarmónica Nacional w Caracas. Działalność dyrygencką przerwał 1991 z powodów zdrowotnych. W l. 1948–1951 Wisłocki był zastępcą profesora w Państwowej Wyższej Szkole Operowej, 1951–57 wykładowcą w poznańskiej PWSM (czytanie partytur i dyrygowanie), od 1955 uczył dyrygentury także w PWSM w Warszawie. Tamże od 1 X 1958 był kierownikiem katedry dyrygentury na stanowisku docenta (1966 profesor nadzwyczajny, 1976 prof. zwyczajny). 1991 przeszedł na emeryturę, ale pracę na uczelni zakończył w III 1997. W latach 1984–90 był przewodniczącym sekcji muzycznej Narodowej Rady Kultury, 1987 wiceprzewodniczącym Rady Muzycznej Ministerstwa Kultury i Sztuki, członkiem Sekcji Muzycznej Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego i przewodniczącym Rady Fundacji Kultury Polskiej. 1997 został członkiem honorowym ZKP.

Wisłocki został uhonorowany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1952), Krzyżem Kawalerskim (1954), Oficerskim (1960) i Komandorskim z Gwiazdą (1991) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964) i I klasy (1985) Orderem „Andrés Bello” (Wenezuela) II klasy (1973) i I klasy (1988), komandorią Orderu „Libertador San Martin” (Argentyna, 1983). Otrzymał Grand Prix du Disque de L’Académie Charles-Cros w Paryżu (1960), nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1965) i I stopnia (1973, 1981, 1983), nagrodę Polskiego Radia i Telewizji I stopnia (1977) i nagrodę specjalną za całokształt działalności muzycznej (1987). W III 1997 Polskie Radio zorganizowało koncert na 60-lecie pracy artystycznej Wisłockiego i przyznało mu Diamentową Batutę.

Źródło: pwm.com.pl
 

Regina Smendzianka – laureatka XI nagrody IV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1949). Regina Smendzianka przyszła na świat w rodzinie muzyków amatorów. Muzyki zaczęła się uczyć w czwartym roku życia. Mając sześć lat pobierała już regularne lekcje gry na fortepianie u Marii Drzewieckiej: początkowo prywatnie, a po dwóch latach pod jej kierunkiem w toruńskim Konserwatorium Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego. W wieku ośmiu lat rozpoczęła występy publiczne. Zimą 1934 r. uczestniczyła w Konkursie Muzycznym Młodocianych Talentów w Warszawie, uzyskując nagrodę i dyplom uznania.

W wieku 12 lat (1936) została uczennicą prof. Henryka Sztompki we wspomnianym Konserwatorium toruńskim. Dwa lata później (1938) wystąpiła po raz pierwszy z orkiestrą, wykonując Koncert fortepianowy C-dur Beethovena. Wybuch II wojny światowej przerwał naukę w Toruniu.

W końcu 1939 r. rodzina młodej pianistki przeniosła się do Krakowa, gdzie Regina Smendzianka na tajnych kompletach uzupełniała wykształcenie ogólne oraz podejmowała różne prace zarobkowe.

Po kapitulacji Niemców, w 1945 r. Smendzianka została studentką Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie u prof. Henryka Sztompki. Dyplom z najwyższym odznaczeniem otrzymała w 1848 r. Wkrótce rozpoczęła rozwijać intensywną działalność koncertową, występując z orkiestrami filharmonicznymi Krakowa, Katowic i Warszawy. W czerwcu 1948 r. otrzymała I nagrodę na Ogólnopolskim Eliminacyjnym Konkursie Chopinowskim, a rok później została laureatką XI nagrody IV Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie. W okresie kolejnych pięciu lat (1950-1955), doskonaliła swe umiejętności pianistyczne pod kierunkiem prof. Zbigniewa Drzewieckiego.

Na przestrzeni ponad półwiecznej działalności wirtuozowskiej, Regina Smendzianka wystąpiła poza Polską w 33 krajach Europy, obu Ameryk, Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Koncertowała jako solistka ze wszystkimi orkiestrami krajowymi oraz zespołami symfonicznymi w Berlinie, Lipsku, Petersburgu, Kolonii, Tokio, Helsinkach, miasta Meksyk, Caracas, Hawanie, Teheranie, Milwaukee i in. Partnerowali jej tacy dyrygenci, jak: Zecchi, Kondraszyn, Kegel, Conta, Sanderling, Martinon, Mata, Rowicki, Krenz, Wisłocki, Czyż, Kord, Wit, Katlewicz, Fitelberg, Skrowaczewski i in. Z niektórymi orkiestrami odbyła kilka tournées artystycznych po Belgii, Szwajcarii, Anglii, Kanadzie, USA, Bułgarii i Holandii. Uczetniczyła w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych w Anglii, Bułgarii, Austrii (Wiener Festwochen), Jugosławii, Rumunii, Japonii, Niemczech i Polsce (Warszawa, Kraków, Słupsk, Duszniki, Antonin, Bydgoszcz i in.).

Obszerny repertuar pianistki obejmuje muzykę fortepianową wszystkich stylów i epok, od baroku po współczesność. Szczególne miejsce w jej programach koncertowych zajmują dzieła Chopina (w dużym wyborze) oraz kompozycje twórców polskich (m.in. Lessla, Janiewicza, Ogińskiego, Krogulskiego, Moniuszki, Zarębskiego, Paderewskiego, Pankiewicza, Melcera, Szymanowskiego, Lutosławskiego, Malawskiego, Bacewiczówny, Łuciuka, Meyera, Palestra i Bairda).

Dyskografia Reginy Smendzianki, obejmująca kilkanaście płyt opublikowanych przez firmy polskie i zagraniczne (Polskie Nagrania „Muza”, Deutsche Grammophon, Camden, RCA Italiana, CNR Holland, Pony Canyon, Bellwood, Koch), zawiera kompozycje Chopina (Koncert f-mll, komplet walców, polonezy, nokturny, Fantazję f-moll, Barkarolę Fis-dur, Berceuse, Tarantellę, Ecossaises, mazurki, etiudy), Moniuszki, Schuberta (Sonata A-dur op.120, Moments Musicaux op.94), Łuciuka (Lirica di timbri), Bacewiczówny (II Sonata, 10 Etiud, Mały tryptyk), Paderewskiego (Fantazja polska), Francka (Wariacje symfoniczne), Bacha (Koncert A-dur), Mozarta (Koncert c-moll), Malawskiego (Etiudy symfoniczne) i Françaix’a (Concertino).

W 1964 r. pianistka rozpoczęła działalność pedagogiczną – początkowo w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (do 1968 r.), a następnie w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1968-1996). W latach 1972-1973, pełniła funkcję rektora uczelni warszawskiej. Prowadziła międzynarodowe kursy mistrzowskie w Niemczech, Francji, Danii, Finlandii, Japonii, Meksyku, Wenezueli i in. Była jurorem międzynarodowych konkursów muzycznych w Warszawie (Konkurs Chopinowski – 1970, 1980, 1995, 2000), Salerno, Tokio, Moskwa, Helsinki i in. Ponadto jest autorką książki pt. „Jak grać Chopina – próba odpowiedzi” (2000) oraz wielu artykułów problemowych z zakresu wykonawstwa muzycznego.

W 1988 r. artystka powołała do życia własną fundację (Fundacja Reginy Smendzianki), której statutowym celem jest wspieranie polskiej kultury muzycznej (m.in. poprzez fundowanie nagród w postaci nowych instrumentów utalentowanym młodym pianistom polskim, uzyskującym najwyższe lokaty w konkursach pianistycznych).

Autor: Stanisław Dybowski
Źródło: chopin.nifc.pl
 

Bogusław Madey, urodzony 31 V 1932 w Sosnowcu, zmarł 9 sierpnia 2004 roku w Warszawie, polski dyrygent, kompozytor, pianista i pedagog. W latach 1950–1958 odbył studia w PWSM w Poznaniu pod kierunkiem S.B. Poradowskiego (kompozycja), W. Lewandowskiego (fortepian), S. Wisłockiego i B. Wodiczki (dyrygentura), uzyskując trzy dyplomy z odznaczeniem; 1959–1960 uzupełniał studia w Guildhall School of Music and Drama w Londynie.

W latach 1960–1972 był dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie, 1972–1977 kierownikiem artystycznym i dyrygentem Tetru Wielkiego w Łodzi, 1981–1983 kierownikiem artystycznym Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej. 1973–76 współpracował z Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie, 1983–1987 z Badische Staatsoper w Karlsruhe. Madey występował w wielu krajach europejskich, w Egipcie, Stanach Zjednoczonych i na Kubie, gdzie 1971 wystawił Halkę Moniuszki. Dokonał licznych nagrań radiowych i płyt. Od 1960 uczył dyrygowania w PWSM (obecnie Akademia Muzyczna) w Warszawie (od 1989 prof. zwyczajny); tamże 1975–1978 był dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, 1978–81 rektorem. 1995 i 1998 wykładał w Keimyung University w Taegu (Korea). Do jego uczniów należą m.in. J. Maksymiuk, W. Rajski, T. Kozłowski, K. Wiencek, T. Wicherek, P. Borkowski, J. Boniecki, K. Lewandowski, M. Nałęcz-Niesiołowski. Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979); 1982 otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia.

Źródło: Ludwik Erhardt, Encyklopedia muzyczna PWM
 

Jerzy Marchwiński ukończył studia muzyczne w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie u prof. Marii Wiłkomirskiej (klasa fortepianu) i u prof. Kiejstuta Bacewicza (kameralistyka). Sztukę swą doskonalił w Salzburgu i Taorminie (u Carlo Zecchi’ego).

Do niedawna prowadził intensywną działalność koncertową, głównie w zakresie kameralistyki fortepianowej. Jego partnerami byli m.in. Konstanty Andrzej Kulka, Rita Streich, Teresa Żylis-Gara, Régine Crespin, Andrzej Hiolski, Stefan Kamasa, Maureen Forrester i żona, Ewa Podleś. Jako pianista partnerujący uczestnikom był angażowany przez szereg międzynarodowych konkursów muzycznych (np. Monachium, Tuluza, Rio de Janeiro). 

Działalność koncertową łączył z prowadzoną do dziś aktywnością pedagogiczną.  Jest profesorem zwyczajnym. Był założycielem i przez wiele lat kierownikiem Katedry Kameralistyki Fortepianowej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Wykładał również w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 

Główną ideą jego działalności pedagogicznej jest partnerstwo w muzyce. Tej tematyce poświęcił trzy książki: „O partnerstwie w muzyce" (wyd. Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina w Warszawie, 2001), „Partnerstwo w muzyce" (wyd. PWM, 2010), „Kameralistyka fortepianowa" (wyd. Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie, 2014) oraz szereg artykułów i esejów w „Ruchu Muzycznym”.

Nagrał ponad 25 płyt. Za nagranie wszystkich utworów Karola Szymanowskiego na skrzypce i fortepian otrzymał razem z Konstantym Andrzejem Kulką, wieloletnim partnerem artystycznym, Nagrodę I Stopnia Polskiego Radia. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, laureat Nagrody I Stopnia Ministra Kultury i Sztuki za całokształt działalności artystycznej, uhonorowany z rąk Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Polonia Restituta za całokształt działalności artystycznej.

Źródło: teatrwielki.pl
 

Krzysztof Szlifirski - reżyser i realizator dźwięku, akustyk i pedagog. Współtwórca Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia w Warszawie, w latach 1958-1985 był zastępcą kierownika SEPR, a od 1998 do 2004 pełnił funkcję jego kierownika. Urodzony 13 lutego 1934 roku w Warszawie.

Ukończył studia z zakresu elektroniki na Politechnice Warszawskiej. W latach 1957-58 studiował filmoznawstwo w Państwowym Instytucie Sztuki w Warszawie. Jest jednym ze współtwórców Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia w Warszawie, gdzie pracował od 1958 roku (SEPR powstało w listopadzie 1957 roku). Zajmował się technologią i realizacją dźwięku. W latach 1998–2004, czyli do momentu zamknięcia placówki, był kierownikiem Studia Eksperymentalnego.

O Studiu dowiedział się dzięki Andrzejowi Markowskiemu, którego poznał w trakcie odbywania praktyk w Wytwórni Filmów Dokumentalnych. Markowski pracował wtedy nad muzyką do filmu "Historia jednego myśliwca" (1958, reż. Hubert Drapella) – szukał kogoś, kto pomoże mu zrealizować muzykę elektroniczną do jednej ze scen (scena "boi ratunkowej" – było to jego pierwsze doświadczenie z muzyką filmową, nie jest jednak wymieniony w napisach końcowych). Szlifirski już wcześniej słyszał o muzyce elektronicznej – swoją wiedzę czerpał z książki "Klangstruktur der Musik" (pol. "Dźwiękowe struktury muzyczne") Fritza Winckela, którą znalazł na półce w Empiku. Był to zbiór artykułów poświęconych technologii i estetyce muzyki elektronicznej i konkretnej – wiedza, którą posiadł Szlifirski była w ówczesnej Polsce prawdziwie unikatowa i bardzo cenna dla Józefa Patkowskiego, założyciela SEPR. Szlifirski szybko zaprzyjaźnił się z Patkowskim. [...]

Początki SEPR były czasem karkołomnych rozwiązań. Aparatura używana w Studiu ściągana była z innych działów radia; często pozyskiwano urządzenia laboratoryjne, które trzeba było przystosować do używania jako instrumenty muzyczne. Najważniejszym sprzętem, którym dysponowali pionierzy muzycy elektronicznej w Polsce były wysokiej klasy magnetofony marki Telefunken. Według Krzysztofa Szlifirskiego SEPR został przyzwoicie wyposażonym studiem muzyki elektronicznej w połowie lat 60. Wiele z instrumentów używanych w Studiu stanowiły autorskie wynalazki jego pracowników. Szlifirski samodzielnie konstruował wiele z nich, realizacje niektórych z nich zlecał zatrudnionym technikom i inżynierom. Czasami udawało się pozyskiwać sprzęt zachodni – jednym z rzadkich wydarzeń, które pozwalały na takie zakupy były Międzynarodowe Targi Poznańskie – wystawcom bardziej opłacało się sprzedać sprzęt po zaniżonej cenie, niż opłacać transport powrotny.

Jako realizator współpracował z Krzysztofem Pendereckim, Włodzimierzem Kotońskim, Andrzejem Dobrowolskim, Bohdanem Mazurkiem, François-Bernardem Mâche’em i innymi kompozytorami i kompozytorkami ze Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. Wraz z Józefem Patkowskim zrealizował i skomponował muzykę do wielu spektakli teatralnych i filmów.[...]

Przez wiele lat SEPR było jedyną instytucją w Polsce, w której można było realizować muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Pracownicy Studia byli jedynymi specjalistami w tym obszarze, Patkowski i Szlifirski zostali zatrudnieni w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w 1962 roku (uczelnia w 1979 roku zmieniła nazwę na Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina, w 2008 roku została przekształcona w Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina).

Był dziekanem Wydziału Reżyserii Dźwięku w latach (1981–1985, 1990–1996 i 1999–2004). Wykładał również w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego (1977–1978), na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego (1978–1981), Southwest Texas State University (1998). Jest współtwórcą "solfeżu barwy" – autorskiego programu nauczania mającego na celu rozwijanie wrażliwości barwowej słuchu. W filmie "Szlif" w reżyserii Andrzeja Artymowicza opowiadał:

Moja rodzina zawsze podkreślała, że mam zapędy belferskie; zawsze miałem skłonność do tłumaczenia wszystkiego – dzieciom, później jak się okazało, studentom. 

Jest autorem publikacji "Pro-audio: angielsko-polski słownik terminologii nagrań dźwiękowych" (Warszawa, 1966).

Krzysztof Szlifirski odznaczony jest Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. Otrzymał trzykrotnie Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za działalność dydaktyczno-wychowawczą i artystyczną.

Autor: Filip Lech, Culture.pl
 

Krzysztof Jakowicz - skrzypek, kameralista i pedagog, urodzony 30 września 1939 w Palmirach. Po ukończeniu Liceum Muzycznego we Wrocławiu, studiował w latach 1958-63 grę na skrzypcach u Tadeusza Wrońskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (dyplom z wyróżnieniem). W latach 1965-66 kontynuował studia na Indiana University w Bloomington w Stanach Zjednoczonych pod kierunkiem Josefa Gingolda i Janosa Starkera.

Jeszcze w czasie nauki odniósł swe pierwsze sukcesy artystyczne: w 1959 zajął I miejsce w Konkursie im. Eugène Ysaÿe'a w Warszawie oraz III miejsce na Konkursie Muzycznym w ramach Światowego Festiwalu Młodzieży w Wiedniu. W 1962 zdobył III nagrodę i nagrodę specjalną Henryka Szerynga na IV Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. W 1970 otrzymał nagrodę specjalną Konkursu im. George Enescu w Bukareszcie.

Krzysztof Jakowicz prowadzi bardzo aktywne życie koncertowe - występował w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii, Japonii i Izraelu, jako solista i z orkiestrami: English Chamber Orchestra, Filharmonia Izraelska, BBC Scottish Symphony Orchestra, Orkiestra Filharmoniczna z Oslo, Orquesta Nacional de España, Orquesta Ciutat de Barcelona, Wiener Symphoniker, ORTF z Wiednia, Bamberger Symphoniker, Berliner Sinfonie Orchester, Westdeutsche Rundfunk z Kolonii, Accademia di Santa Cecilia w Rzymie, Orchestre de Bordeaux-Aquitaine, Sinfonia Varsovia, Orkiestra Filharmonii Narodowej, Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, pod batutą takich dyrygentów, jak m.in. Jiří Bělohlávek, Riccardo Chailly, Leopold Hager, Pinchas Steinberg, Michael Tabachnik, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jerzy Maksymiuk, Krzysztof Penderecki, Jerzy Semkow, Antoni Wit, Marek Pijarowski. Wielokrotnie zapraszany był do udziału w renomowanych festiwalach, takich jak: "Warszawska Jesień", Festiwal Dwóch Światów w Spoleto, Berliner Festspiele, Festival de Paris, Festival Vlaanderen, Wiener Festwochen oraz w festiwalach w Edynburgu, Londynie i Bregenz. W 1995 z okazji 50-lecia ONZ wystąpił na uroczystym koncercie w Paryżu, podczas którego wraz z Orchestre National de France pod dyrekcją Jerzego Semkowa wykonał I Koncert skrzypcowy Karola Szymanowskiego.

Krzysztof Jakowicz zajmuje się także kameralistyką. Grał z takimi artystami, jak Krzysztof Jabłoński, Stefan Kamasa, Tsuyoshi Tsutsumi, Tomasz Strahl, Waldemar Malicki, Krystyna Borucińska, Konstanty Andrzej Kulka, Vadim Brodski, Jakub Jakowicz. W latach 1966-68 współpracował z Warszawskim Kwintetem Fortepianowym, najpierw jako drugi, a następnie - po odejściu Bronisława Gimpla - jako pierwszy skrzypek.
W 1986 otrzymał statuetkę "Orfeusza" - nagrodę krytyków Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM za najlepsze wykonanie utworu polskiego kompozytora podczas Festiwalu "Warszawska Jesień" - Łańcuch II na skrzypce i orkiestrę Witolda Lutosławskiego, w 1989 za płytę z tym utworem został uhonorowany nagrodą krytyków francuskich Diapason d'Or, w 1997 nagrodę fonograficzną Fryderyk za nagranie Partity na skrzypce i orkiestrę Lutosławskiego.

Jest pierwszym w Polsce skrzypkiem, który nagrał dla Polskiego Radia wszystkie sonaty i partity Johanna Sebastiana Bacha. Dokonał także wielu nagrań telewizyjnych oraz płytowych dla polskich (DUX, Polskie Nagrania) i zagranicznych (EMI, Angel, Le Chant du Monde i Riikskonsert) firm płytowych.

Krzysztof Jakowicz od 1966 prowadzi klasę skrzypiec w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Jest również gościnnym profesorem na SOAI University w Osace w Japonii. Ponadto wykładał na międzynarodowych kursach mistrzowskich we Francji, w Austrii (Salzburg) i Japonii (Tokio, Osaka). Zasiada w jury prestiżowych konkursów skrzypcowych (im. Niccolò Paganiniego w Genui, im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, im. Carla Nielsena w Odense, im. Tadeusza Wrońskiego w Warszawie, im. Yehudi Menuhina w Folkestone).

Jest laureatem Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I i II stopnia, Nagrody Ministra Spraw Zagranicznych za upowszechnianie kultury polskiej za granicą oraz Nagrody Związku Kompozytorów Polskich za wielokrotne wykonania polskiej muzyki współczesnej. Odznaczony został również Złotym Krzyżem Zasługi.

Artysta gra na skrzypcach włoskiego lutnika Paolo Albaniego z 1698.

Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich
 

Stefan Kamasa - altowiolista, kameralista i pedagog, urodzony 18 lipca 1930 w Bielsku Podlaskim. W latach 1948-53 studiował w klasie Jana Rakowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, którą ukończył z wyróżnieniem. Studia kontynuował w latach 1953-56 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Tadeusza Wrońskiego, zaś w latach 1957-58 w Paryżu u Pierre'a Pasquiera.

Koncertuje jako solista i kameralista w krajach Europy, w Ameryce i Azji. Był członkiem znanych polskich zespołów kameralnych: Kwartetu Warszawskiego (od 1962), Kwartetu Polskiego Radia i Telewizji, zwanego Kwartetem Mistrzów (od 1975 wraz z Konstantym Andrzejem Kulką - skrzypce, Romanem Jabłońskim - wiolonczela i Jerzym Marchwińskim - fortepian). Występował z Dresdner Philharmonie, Royal Philharmonic Orchestra, Orchestre Philharmonique de Radio France, Mozarteum Salzburg, Orchestre National de France, RSO Berlin pod batutą m.in. Sir Charlesa Grovesa, Stanisława Skrowaczewskiego, Jana Krenza, Moshe Atzmona, Jerzego Maksymiuka, Eliaha Inbala, Hiryoki Iwaki, Manuela Rosenthala, Witolda Rowickiego, Antoniego Wita.

Rozległy repertuar Stefana Kamasy obejmuje większość zasługujących na uwagę dzieł na altówkę, poczynając od muzyki baroku po współczesną. Jego gra była inspiracją do powstania 10 koncertów na altówkę: Grażyny Bacewicz ("Orfeusz" za najlepsze wykonanie na Festiwalu "Warszawska Jesień" w 1970), Tadeusza Bairda (nagroda płytowa Diapason d'Or 1989), Tadeusza Natansona, Romana Palestra, Krzysztofa Pendereckiego, Marka Stachowskiego, Tadeusza Wieczorka, Carla Böhma, Françoisa Rose'a, Marca Carlesa, których był pierwszym wykonawcą.

Występował na wielu festiwalach, m.in. w Alicane, Berlinie, Moskwie, Pradze, Salzburgu, Warszawie, Wersalu i Zurychu.

Od 1958 Stefan Kamasa wykłada w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie w 1980 uzyskał stopień profesora nadzwyczajnego. Od 1984 jest profesorem klasy altówki w konserwatorium w Tarbes we Francji. Ponadto jest gościnnym profesorem Konserwatorium im. Witolda Lutosławskiego w Krakowie. Prowadził kursy mistrzowskie w Żaganiu, Łańcucie, Sankt Petersburgu, Sztokholmie, Karlsruhe, Düsseldorfie, Bordeaux, Tuluzie i na Louisiana University w Stanach Zjednoczonych. Był jurorem konkursów w Monachium, Evian, Kassel, Markneukirchen, Budapeszcie, Mittenwald, Pörtschach i Zakopanem.

Jako solista i kameralista dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia, a także dla firm fonograficznych (Polskie Nagrania, Olympia). W 1975 otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia, zaś w 1977 - Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich. Został też odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich
 

Ryszard Karczykowski, śpiewak – tenor, dyrektor teatru. Pochodzi z Tczewa. Śpiewał w szkolnych chórach. Głos kształcił w Gdańsku i Szczecinie pod kierunkiem Haliny Mickiewiczówny (solistki Opery Warszawskiej w pierwszej powojennej dekadzie) i pozostał wiernym jej uczniem. W Chórze Opery Bałtyckiej, gdzie przyjęto go do drugich tenorów, owładnął nim żywioł sceny.

Służbę wojskową odbył w Centralnym Zespole Artystycznym Wojska Polskiego, w kwartecie rewelersów. Pierwsze kroki w karierze teatralnej robił jako solista Teatru Muzycznego w Szczecinie (1965–1969). Później uzyskał angaż w Landestheater w Dessau (1969–1974) i rolą Carewicza Gwidona w Bajce o carze Sałtanie Rimskiego-Korsakowa (1970) rozpoczął karierę operową. Doprowadził nawet do wystawienia tam Strasznego dworu Moniuszki, w którym wykonał partię Stefana. Z Dessau dojeżdżał na studia reżyserskie w Musikhochschule im. Hansa Eislera w Berlinie, gdzie zdążył zetknąć się ze sławnym Walterem Felsensteinem i miał zajęcia z uznanym, choć kontrowersyjnym, Harrym Kupferem (dyplom uzyskał w 1977 r.). Na jego role Księcia Mantui w Rigoletcie Verdiego i Kamila de Rossillon w operetce Wesoła wdówka Lehára zwróciły uwagę opiniotwórcze magazyny „Die Bühne” i „Opernwelt”, pisząc o smukłym i szarmanckim Polaku z tenorem o wyjątkowo miękkim brzmieniu w najwyższym rejestrze.

Będąc solistą Opery w Lipsku (1974–1976), wystąpił na prestiżowym Festiwalu w Aix-en-Provence w roli Alfreda w Traviacie Verdiego (1975), a w sylwestrowy wieczór 1976 r. odniósł ogromny sukces: zadebiutował w Covent Garden jako Alfred w Zemście nietoperza Straussa pod dyrekcją Zubina Mehty, obok Kiri te Kanawa (Rosalinda) i Hermanna Preya (Eisenstein). Telewizja BBC transmitowała przedstawienie do ośmiu krajów Europy oraz Ameryki, a on w londyńskiej Zemście pozostał przez sześć sezonów. Występował tam także do 1980 r. w operach Verdiego i Mozarta, mając za partnerów najznakomitszych śpiewaków świata. Gościł na scenach Frankfurtu nad Menem i Wiednia (Volksoper, Theater an der Wien i od 1979 r. Staatsoper). Uznany za tenora mozartowskiego, rolę Tamina w Czarodziejskim flecie ponawiał w Linzu, Leningradzie, Monachium i na Festiwalu Mozartowskim w Salzburgu. Potem sezonowe kontrakty wiązały go z teatrem we Frankfurcie, berlińską Deutsche Oper, drezdeńską Semperoper. Wykonywał tam w otoczeniu śpiewaków najwyższej rangi liczne i rozmaite tenorowe role w dziełach od Donizettiego po Szostakowicza, od Smetany i Pucciniego po Richarda Straussa, Busoniego i Schönberga. Zapraszano go do Francji (Marsylia) i USA (Boston, Houston), Hiszpanii i Skandynawii. Często swój osobisty wdzięk oddawał operetce, a jednocześnie nie lękał się nieznanych i współczesnych partytur oratoriów i oper. Zasłynął jako odtwórca postaci Alwy w Lulu Berga. W 1992 r. londyński instytut zrzeszający pięć uczelni muzycznych (The London Institute for Applied Research) nadał mu tytuł doktora honoris causa za całokształt osiągnięć artystycznych.

Najbardziej różnorodne i spektakularne były jego występy wiedeńskie. Poza trzema tamtejszymi scenami operowymi pojawiał się tam również w obsadach spektakli i koncertów Wiener Festspiele i Wiener Festwochen, wieczorach sylwestrowych i noworocznych, które w Wiedniu mają specjalny smak; występował w słynnej sali Musikverein i odbył tournée z orkiestrą Wienermusikverein. W 1982 r. posiadł prestiżowy tytuł „Kammersängera”, a w 1998 r. zaśpiewał na Balu w Operze Wiedeńskiej. Nie zaniedbywał wykonań muzyki polskiej ani występów w kraju. Nagrał dla firmy Decca z Detroit Symphony Orchestra III Symfonię Szymanowskiego (1980) – fonograficzną premierę dzieła w wersji z tenorem. W Zurychu uczestniczył, jako Góral i... Jontek w koncertowym, pierwszym w tym mieście wykonaniu Halki Moniuszki, a także w prawykonaniach Polskiego Requiem Pendereckiego w Stuttgarcie, w Wiedniu pod dyrekcją Mścisława Roztropowicza (1984) i Rzymie pod batutą kompozytora (1985). Dawał koncerty arii operowych i operetkowych, występował z chórami w różnych miastach Polski. W Warszawie w ramach Festiwalu Polskiego Radia „Chopin 1999 – Źródła i konteksty” wystąpił w programowej replice ostatniego koncertu Chopina w Paryżu, śpiewając arię z Roberta Diabła Meyerbeera, co zostało utrwalone na płycie wytwórni Opus 111.

W latach 2004–2006 sprawował dyrekcję artystyczną Opery w Krakowie. Prowadzi kursy wokalne w Krakowie, Wrocławiu i Radziejowicach oraz w różnych ośrodkach Niemiec, Japonii i Finlandii. Uzyskał tytuł profesora, wykłada na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina.

W warszawskim Teatrze Wielkim występował kilkanaście razy w swej popisowej roli Alfreda w Traviacie Verdiego (1976, 1979, 1980, 1983, 1984). Krytyk Józef Kański twierdził, że był jednym z najlepszych widzianych tu Alfredów. Od września 2006 r. do kwietnia 2008 r. był dyrektorem artystycznym Teatru. Zabiegał wówczas o przyciągnięcie do Teatru Wielkiego młodzieżowej widowni, spotykał się z dyrektorami liceów ogólnokształcących. Zależało mu na propagowaniu sztuki operowej wśród dzieci. Z jego inicjatywy na Scenie Młynarskiego wystawiono na podstawie opery Mozarta spektakl dla dzieci W krainie czarodziejskiego fletu (2007). Doprowadził do prapremiery opery Marty Ptaszyńskiej Magiczny Doremik (2008). Pracował nad zorganizowaniem przy Teatrze Wielkim Studia Operowego dla młodych wokalistów, które współpracowałoby z innymi krajowymi scenami. Za jego sprawą, jedyny raz w Polsce, przygotował operową premierę słynny Niemiec Harry Kupfer, jego profesor ze studiów reżyserskich w Berlinie; w warszawskim Teatrze Wielkim zrealizował, wraz ze swymi współpracownikami, bardzo interesujące Opowieści Hoffmanna Offenbacha (2007).

Autor: M. Komorowska, Złote głosy, „Ruch Muzyczny”, portal www.maestro.net.pl
 

Kazimierz Michalik - urodzony 29 kwietnia 1933, zmarł 18 lutego 2024. Polski wiolonczelista i pedagog. Kształcił się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach w klasie wiolonczeli pod kierunkiem Józefa Drohomireckiego, jak również w Akademii Sztuk Muzycznych w Pradze pod okiem Karela P. Sádlo i Miloša Sádlo.

W 1951 r. pełnił obowiązki koncertmistrza wiolonczel w Wielkiej Orkiestrze Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, następnie od 1965 r. w Orkiestrze Symfonicznej Filharmonii Narodowej w Warszawie. Ponadto występował w zespołach kameralnych, m.in. w Trio Śląskim i Solistach Filharmonii Narodowej, wyjeżdżając z ostatnim z nich w wiele międzynarodowych tras koncertowych oraz realizując liczne nagrania. Podczas solowej kariery grywał m.in. z Janem Krenzem, Zygmuntem Latoszewskim, Václavem Neumannem, Markiem Pijarowskim i Bogusławem Madeyem. W 1974 r. rozpoczął kształcenie przyszłych muzyków jako profesor w Akademii Muzycznej w Poznaniu, później zaś przeniósł się na Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W warszawskiej uczelni był prorektorem do spraw artystycznych i kierownikiem Katedry Instrumentów Smyczkowych. Nauczał w Akademii Sibeliusa w Helsinkach i Keimyumg University w Daegu w charakterze profesora wizytującego. Prowadził wykłady na kursach mistrzowskich w Polsce, Hiszpanii, Korei, Jugosławii, Finlandii i Niemczech. Wychował liczne grono znaczących wiolonczelistów, wśród których należy wymienić: Andrzeja Bauera, Pawła Frejdlicha, Michała Dmochowskiego, Aleksandra Geberta, Piotra Hausenplasa, Bartosza Koziaka, Piotra Janosika, Stanisława Pokorskiego, Tomasza Strahla i Karola Marianowskiego.

Kazimierz Michalik był współpomysłodawcą Międzynarodowego Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie, przez wiele lat zasiadał w składzie sędziowskim tego turnieju. Muzyków oceniał również podczas konkursów muzycznych im. Johanna Sebastiana Bacha w Lipsku, im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, Praskiego Jara w Pradze, im. Gaspara Cassadó w Hachioji i w zawodach w Markneukirchen.

W 2007 r. otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2013 r. został uhonorowany Medalem 100-lecia urodzin Witolda Lutosławskiego, aktywnie działając na rzecz upowszechnienia twórczości i wiedzy o kompozytorze. Uroczystość odbyła się w czasie koncertu laureatów IX Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego w Filharmonii Narodowej.

Jerzy Artysz - śpiewak - baryton, urodzony 18 listopada 1930 w Sochaczewie. Zmarł 22 lipca 2024 roku w wieku 93 lat. Studiował śpiew pod kierunkiem Marii Halfter i grę na skrzypcach w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Klasę śpiewu ukończył z wyróżnieniem w 1959. Studia wokalne kontynuował w Mediolanie u Marii Carbone-Rossini.

Jest laureatem międzynarodowych konkursów wokalnych w Moskwie (1957), Tuluzie (1959) i Genewie (1960). Debiutował już jako student na łódzkiej scenie operowej, z którą związał się następnie na okres od 1958 do 1963 r. W roku 1964 został solistą Teatru Wielkiego w Warszawie. Po 26 latach rozluźnił swoje kontakty ze sceną warszawską, skupiając się na pracy pedagogicznej za granicą. W tym czasie wystąpił na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie gościnnie jako Jakub w Manekinach Zbigniewa Rudzińskiego. Współpracował także jako śpiewak i reżyser z Warszawską Operą Kameralną. W 1986 r. kreował partię Edypa w prapremierze opery "Edyp i Jokasta" Josepa Solera w Teatro Liceu w Barcelonie.

Jerzy Artysz miał w repertuarze najważniejsze partie barytonowe w dziełach muzyczno-scenicznych począwszy od wczesnego baroku, poprzez okres klasyczno-romantyczny aż po współczesność: Claudio Monteverdi – "Koronacja Poppei" (Otton), "Orfeusz" (rola tytułowa); Georg Friedrich Haendel – "Arianna" (Minos); Giovanni Paisiello – "La Serva Padrona" (Umberto); Giovanni Battista Pergolesi – "Il maestro di musica" (Impresario); Domenico Scarlatti – "Narciso" (rola tytułowa); Georg Philipp Telemann – "Pimpinone" (rola tytułowa); Wolfgang Amadeus Mozart – "Don Giovanni" (rola tytułowa), "Wesele Figara" (Almaviva); Gioacchino Rossini – "Cyrulik sewilski" (Figaro), "Kopciuszek" (Dandini); Jacques Offenbach – "Opowieści Hoffmanna" (cztery role); Giuseppe Verdi – "Aida" (Amonastro), "Don Carlos" (Posa), "Falstaff" (rola tytułowa), "Macbeth" (rola tytułowa), "Traviata" (Germont); Giacomo Puccini – "Cyganeria" (Marceli), "Madama Butterfly" (Sharpless), "Tosca" (Scarpia); Charles Gounod – "Faust" (Walenty); Piotr Czajkowski – "Dama Pikowa" (Jelecki), "Eugeniusz Oniegin" (rola tytułowa); Stanisław Moniuszko – "Halka" (Janusz), "Paria" (Dżares); Ruggero Leoncavallo – "Pajace" (Silvio); Bedřich Smetana – "Sprzedana narzeczona" (Kruszyna); Richard Wagner – "Holender tułacz" (rola tytułowa), "Tannhäuser" (Wolfram), "Złoto Renu" (Wotan), "Zmierzch bogów" (Gunther); Claude Debussy – "Peleas i Melizanda" (Golaud); Maurice Ravel – "Dziecko i czary" (cztery role); Ludomir Różycki – "Casanova" (Branicki); Karol Szymanowski – "Król Roger" (rola tytułowa); George Enescu – "Edyp" (rola tytułowa); Alban Berg – "Wozzeck" (rola tytułowa); Tadeusz Baird – "Jutro" (Jozue); Zbigniew Rudziński – "Manekiny" (Jakub); Joanna Bruzdowicz – "Bramy raju" (Mnich), "Trojanki" (Taltybios); Rainer Kunad – "Mistrz i Małgorzata" (Piłat); Gian Carlo Menotti – "Telefon" (Ben); Krzysztof Penderecki – "Czarna maska" (Perl). W maju 2001 w Teatrze Wielkim w Warszawie zaśpiewał partię Ojca w prapremierowym przedstawieniu opery "Ignorant i szaleniec" Pawła Mykietyna.

Jerzy Artysz koncertował niemal w całej Europie. Śpiewał na scenach Austrii, Belgii, Czechosłowacji, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Norwegii, Portugalii, Szwajcarii, Szwecji, Włoch, ZSRR, a także w Izraelu, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Współpracował z wybitnymi dyrygentami, występował z wieloma znakomitymi śpiewakami. Wielokrotnie był gościem Festiwalu Warszawska Jesień oraz wielu innych festiwali muzycznych. Ma w dorobku wiele nagrań. W 1994 nagrał dla wytwórni Harmonia Mundi oratorium "Los Improperios" Federica Mompou.

Od lat 70. poświęcał się również pracy pedagogicznej. W latach 1990-94 był dyrektorem artystycznym szkoły operowej w Barcelonie. Był również profesorem Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej w Warszawie i dyrektorem artystycznym Letniej Szkoły Operowej przy Teatrze Fortuny w Reus, prowadził zajęcia pedagogiczne podczas Międzynarodowego Kursu Muzyki Oratoryjnej we Wrocławiu, Kursu Interpretacji Wokalnej w Konserwatorium Muzycznym w Tarragonie, a także w ramach Polsko-Niemieckiej Akademii Oratoryjnej (Gdańsk-Brema). Zapraszano go jako jurora do wielu międzynarodowych konkursów wokalnych: w Barcelonie, Bussetto, Genewie i Tuluzie. W 1995 przewodniczył jury II Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki w Warszawie.

Jerzy Artysz jest laureatem Nagrody Związku Kompozytorów Polskich za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wykonawstwa i propagowania polskiej muzyki współczesnej (1980) oraz Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1981). W 2004 otrzymał Nagrodę "Orfeusz", przyznawaną przez Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków za najlepsze wykonanie dzieła polskiego kompozytora podczas Warszawskiej Jesieni – za "przejmującą i wysoce indywidualną kreację" utworu "Ładnienie" Pawła Mykietyna. W 2005 r. został uhonorowany dyplomem uznania Ministra Kultury z okazji Dnia Artysty Śpiewaka, w roku 2006 – Nagrodą Związku Artystów Scen Polskich.

Na uroczystym koncercie zorganizowanym przez Akademię Muzyczną w Warszawie z okazji siedemdziesiątych urodzin Jerzego Artysza jubilat śpiewał brawurowo arię z opery "Orfeusz" Claudia Monteverdiego i jeszcze raz zadziwił publiczność znakomitą formą wokalną. Ten doświadczony śpiewak stwarzał słuchaczowi wyjątkowe poczucie bezpieczeństwa, zachowując najwyższy poziom w każdym aspekcie wokalnego kunsztu. Działał zawsze w szerokim zakresie repertuaru. Śpiewał w operach staropolskich i klasycznych dziełach operowych, brał udział w premierach utworów współczesnych. Zawsze występował też na estradach koncertowych, w utworach kantatowo-oratoryjnych i w pieśniach z różnych epok. Wielokrotnie był gościem Festiwalu Warszawska Jesień, gdzie prezentował najnowsze dzieła polskich kompozytorów współczesnych. A w każdym muzycznym rodzaju poruszał się równie swobodnie, z mistrzostwem wokalnym i subtelnym wyczuciem stylu. Jego interpretacje były klasycznie doskonałe, zachowują właściwe proporcje elementu intelektualnego i emocji. Nie stronił jednak od eksperymentu; do swojego repertuaru włączył np. słynny cykl pieśni Franza Schuberta "Winterreise". Ściśle rzecz biorąc śpiewał te pieśni od dawna z oryginalnym tekstem romantycznego poety niemieckiego Wilhelma Müllera. Następnie wykonywał je również ze współczesnym tekstem Stanisława Barańczaka, który nie jest tłumaczeniem tekstu Müllera, lecz cyklem nowych wierszy napisanych do muzyki Schuberta.

Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, www.culture.pl

Piotr Paleczny - jeden z najwybitniejszych polskich pianistów, pedagog, profesor belwederski i Profesor Honorowy UMFC (2017), laureat i juror prestiżowych międzynarodowych konkursów pianistycznych, ceniony autorytet muzyczny, charyzmatyczny organizator życia muzycznego, ambasador polskiej kultury w świecie.

Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w klasie prof. Jana Ekiera. Laureat pięciu międzynarodowych konkursów pianistycznych: w Sofii (1968), Monachium (1969), Warszawie (1970), Pleven (1971) i Bordeaux (1972). Wyróżniony prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”, meksykańskim orderem Águila Azteca, japońskim Orderem Wschodzącego Słońca, Złote Promienie ze Wstęgą, Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Złotym Fryderykiem i Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii „Dzieło życia”.

Sukces odniesiony w VIII Konkursie Chopinowskim (1970, III nagroda i nagroda za najlepsze wykonanie poloneza) zapoczątkował międzynarodową karierę artysty. Występował w najważniejszych salach koncertowych Europy, Azji, obu Ameryk i Australii (m.in. Carnegie Hall w Nowym Jorku, Orchestra Hall w Chicago, Teatro Colón w Buenos Aires, Suntory Hall w Tokio, Royal Festival Hall w Londynie, Gewandhaus w Lipsku, Berliner Philharmonie, Concertgebouw w Amsterdamie, Musikverein w Wiedniu). Współpracował z wybitnymi dyrygentami i renomowanymi orkiestrami. Bogata dyskografia pianisty (firmowana m.in. przez Polskie Nagrania, EMI, BBC, CD Accord, Olimpia Records, Wifon, Naxos, DUX, BeArTon, Pony Canyon) znalazła uznanie melomanów i krytyków. Jest szczególnym promotorem polskich koncertów fortepianowych: Fryderyka Chopina, Ignacego Jana Paderewskiego, Karola Szymanowskiego i Witolda Lutosławskiego.

Od 1997 roku prowadzi w UMFC klasę fortepianu; jego studenci odnoszą sukcesy w międzynarodowych konkursach, m.in. w Konkursie Chopinowskim (Takashi Yamamoto – IV nagroda w XV Konkursie, 2005 r., Kyōhei Sorita – II nagroda w XVIII Konkursie, 2021 r.). Jest także profesorem Talent Music Academy w Brescii (Włochy) oraz prowadzi kursy mistrzowskie na wszystkich kontynentach. Zyskał uznanie jako juror prestiżowych światowych konkursów pianistycznych, m.in. w Warszawie, Paryżu, Londynie, Genewie, Leeds, Pradze, Moskwie, Tokio, Hamamtsu, Taipei, Cleveland, Toronto i Tel Awiwie, Montrealu, Los Angeles, Rio de Janerio. Od 1993 roku jest dyrektorem artystycznym renomowanego Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju, a od 2004 roku – Międzynarodowego Konkursu im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy. W życiu i na scenie hołduje najważniejszym i najbardziej wzniosłym wartościom.

Kazimierz Pustelak - jeden z najwybitniejszych artystów powojennej polskiej sceny operowej, wieloletni solista opery warszawskiej. Był laureatem międzynarodowych konkursów wokalnych, twórcą niezliczonych kreacji tenorowych w repertuarze operowym i oratoryjno-kantatowym, uczestnikiem wielu nagrań radiowych i płytowych, zasłużonym pedagogiem wokalistyki.

Kazimierz Pustelak urodził się w Nowej Wsi niedaleko Rzeszowa. Studia wokalne zapoczątkował pod kierunkiem prof. Marii Świerzawskiej w Rzeszowie, a kontynuował je w Krakowie u prof. Czesława Zaremby. Równocześnie studiował na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Do swoich profesorów śpiewu zaliczał również Józefa Gaczyńskiego.

Karierę rozpoczynał w Krakowie, współpracował z tamtejszą sceną operową i rozgłośnią radiową. Śpiewał m.in. Leńskiego w „Eugeniuszu Onieginie” Czajkowskiego, Pinkertona w „Madame Butterfly Pucciniego, Księcia Mantui w „Rigoletcie” Verdiego, Hrabiego Almavivę w Cyruliku sewilskim” Rossiniego, Rudolfa w „Cyganerii” Pucciniego i partię tytułową w „Opowieściach Hoffmanna” Offenbacha. Dokonywał licznych nagrań w repertuarze operowym, oratoryjnym i operetkowym. Rozwijał ożywioną działalność koncertową na estradach filharmonicznych całego kraju. Ukoronowaniem tego okresu stały się dwie nagrody, które artysta zdobył na międzynarodowych konkursach wokalnych: Srebrny Medal w Moskwie (1957) i Złoty Medal w Tuluzie (1960). W 1960 r. otrzymał stypendium w centrum doskonalenia śpiewaków operowych przy mediolańskiej La Scali, gdzie przygotował sześć partii operowych i uczestniczył w wykonaniach fragmentów oper Rossiniego na scenie Małej Scali.

Po powrocie do kraju zaangażował się do Opery Warszawskiej, z którą przeniósł się do Teatru Wielkiego, stając się jednym z głównych wykonawców partii tenorowych w całym repertuarze operowym naszej sceny. Występował niemal we wszystkich krajach Europy, a także na scenach amerykańskich i azjatyckich. Nie przerywając kariery wokalnej, w 1971 r. rozpoczął również pracę pedagogiczną jako wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. W latach 1972-1982 pełnił tam funkcję dziekana Wydziału Wokalnego. W warszawskiej Akademii Muzycznej wykładał potem jako profesor nadzwyczajny. Wychował kilkunastu bardzo dobrych śpiewaków, którzy zajęli już znaczące pozycje w teatrach operowych w kraju i za granicą. Są wśród nich również laureaci międzynarodowych konkursów wokalnych. Za swój dorobek artystyczny i pedagogiczny Kazimierz Pustelak wyróżniony został m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964) oraz Nagrodami Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1977) i I stopnia (1992). Czterdziestolecie swej pracy artystycznej obchodził uroczyście 11 czerwca 1995 r. w Teatrze Wielkim w Warszawie, śpiewając partię Stefana w „Strasznym dworze” Moniuszki.

Źródło: www.teatrwielki.pl

Krystyna Szostek-Radkowa - śpiewaczka (mezzosopran) i pedagog, urodzona 14 marca 1933 w Katowicach. Naukę muzyki rozpoczęła we wczesnym dzieciństwie pod kierunkiem swego ojca. Po ukończeniu w 1953 klasy śpiewu Ireny Faryaszewskiej w katowickim Liceum Muzycznym, rozpoczęła studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach pod kierunkiem Adrianny Faryaszewskiej i Ireny Lenczewskiej. Katowicką uczelnię ukończyła w 1959 z najwyższym wyróżnieniem. Jeszcze w trakcie studiów rozpoczęła aktywną działalność artystyczną. W 1957 została zaangażowana do Opery Śląskiej w Bytomiu, gdzie przez 5 lat była solistką (debiutowała tu rolą Ulryki w Balu maskowym Giuseppe Verdiego). W 1962 została zatrudniona w Operze Warszawskiej.

Jest laureatką wielu konkursów śpiewaczych, m.in. w 1958 zdobyła złoty medal na międzynarodowym konkursie w Tuluzie, w 1959 - II nagrodę na Konkursie im. Giovanniego Battisty Viottiego w Vercelli (pierwszej nie przyznano), w 1960 - III nagrodę na konkursie w Sofii. Zwycięstwa konkursowe oraz walory pięknego głosu artystki, wielka muzykalność, znakomita aparycja i talent aktorski szybko zwróciły uwagę zagranicznych impresariów. Efektem był triumfalny debiut w Operze Wiedeńskiej (w roli Eboli w Don Carlosie Verdiego), a później 10-letnia współpraca artystyczna z Théâtre de La Monnaie w Brukseli (partie Eboli, Ortrudy w Lohengrinie Richarda Wagnera, Dalili w Samsonie i Dalili Camille'a Saint-Saënsa, Amneris w Aidzie Verdiego). Artystka śpiewała też w Teatrze Operowym w Lyonie (m.in. role Kundry w Parsifalu Wagnera i Preziosilla w Mocy przeznaczenia Verdiego), Deutsche Staatsoper w Berlinie (Matka Joanna w Diabłach z Loudun Krzysztofa Pendereckiego, która to rola należała do najlepszych jej kreacji), Operze Paryskiej (partia Ulryki w Balu maskowym), w Genewie (jako Herodiada w Salome Richarda Straussa w inscenizacji Maurice'a Béjarta). Występowała również gościnnie na scenach operowych Madrytu, Hamburga, Düsseldorfu, Berlina, Lubeki, Leningradu, Kijowa, Rygi, Budapesztu, Bukaresztu, Moskwy (Teatr Bolszoj) i Buenos Aires (Teatro Colón). Wielkim wydarzeniem był także udział artystki w realizacji Pierścienia Nibelungów Wagnera (Fryka), wystawianego w międzynarodowej obsadzie w Teatrze Wielkim w Warszawie w latach 1988-89.

Rozległy repertuar oratoryjny Krystyny Szostek-Radkowej obejmuje dzieła Claudio Monteverdiego, Johanna Sebastiana Bacha, Georga Friedricha Haendla, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Gustawa Mahlera, Karola Szymanowskiego, jak również muzykę współczesną: Tadeusza Bairda, Witolda Lutosławskiego, Henryka Mikołaja Góreckiego, Krzysztofa Pendereckiego.

Była uczestniczką wielu prestiżowych międzynarodowych festiwali muzycznych (Montreux, Besançon, Lyon, Linz, Lucerna, Rzym, Zagrzeb), w tym również "Warszawskiej Jesieni" (w Królu Edypie Igora Strawińskiego - 1960, Requiem Romana Maciejewskiego - 1960, Pięciu pieśniach do słów Kazimiery Iłłakowiczówny Lutosławskiego - 1960, a przede wszystkim kreacja Jessiki w prawykonaniu Jutra - 1966 oraz udział w prawykonaniu Pięciu pieśni do słów Haliny Poświatowskiej - 1968 Bairda). Z koncertami oratoryjnymi i recitalami objechała całą Europę, jak również Afrykę i obie Ameryki (m.in. w sezonie 1993/94 odbyła tournée po Puerto Rico, gdzie pod dyrekcją Krzysztofa Pendereckiego wykonywała jego kompozycje oraz klasyczne dzieła oratoryjne).

Krystyna Szostek-Radkowa od 1985 prowadziła klasę śpiewu na Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej w Warszawie. W 1993 otrzymała tytuł profesora.

Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, www.culture.pl

Henryk Wojnarowski - jeden z najwybitniejszych polskich chórmistrzów, twórca sukcesów Chóru Filharmonii Narodowej w Warszawie. Laureat Nagrody Grammy, dwukrotny laureat nagrody Fryderyka. W latach 1962–2002 był nauczycielem akademickim UMFC. Posiada tytuł profesora. Uchwałą Senatu UMFC z dnia 28 lutego 2017 roku otrzymał tytuł Profesora Honorowego Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

Dyrygenturę symfoniczno-operową ukończył w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w klasie Stanisława Wisłockiego. W latach 1960-1978 był dyrygentem i kierownikiem Chóru Teatru Wielkiego w Warszawie – przygotował tam około 80 premier i kilka prapremier operowych. Z Chórem Filharmonii Narodowej, którym kieruje od 1978 roku, odnosi liczne sukcesy w ośrodkach filharmonicznych w kraju i za granicą, koncertując z renomowanymi orkiestrami symfonicznymi m.in. w mediolańskiej La Scali w latach 1985, 1989 i 1990, w Berlinie, Mediolanie, Monachium, Paryżu, Rzymie, Madrycie, Jerozolimie.

Współpracował z najwybitniejszymi współczesnymi dyrygentami, takimi jak Gary Bertini, Sergiu Comissiona, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Lorin Maazel, Jerzy Maksymiuk, Zubin Mehta, Seiji Ozawa, Krzysztof Penderecki, Sir Simon Rattle, Helmuth Rilling, Witold Rowicki, Jerzy Semkow, Giuseppe Sinopoli, Stanisław Skrowaczewski, Leopold Stokowski, Stanisław Wisłocki, Antoni Wit, Bohdan Wodiczko.

Systematycznie uczestniczy w festiwalach muzycznych w Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Bydgoszczy, Toruniu. Przygotował cały kanon dzieł wokalno-instrumentalnych wszystkich epok, ze szczególnym uwzględnieniem polskiej muzyki współczesnej (m.in. wszystkie dzieła Krzysztofa Pendereckiego z udziałem chóru). Uczestniczył w wielu prawykonaniach polskich i światowych. Wraz z Chórem Filharmonii Narodowej dokonał znacznej ilości archiwalnych nagrań radiowych i płytowych.

Henryk Wojnarowski ma na swoim koncie sześć nominacji do najbardziej prestiżowej nagrody przemysłu fonograficznego Grammy, pięć za nagrania dzieł Krzysztofa Pendereckiego: dwukrotnie za Pasję wg św. Łukasza (1991 – pod dyrekcją kompozytora, 2004 – pod dyrekcją Antoniego Wita), za Polskie Requiem (2005), za VII Symfonię – Siedem bram Jerozolimy (2007) oraz za Jutrznię (2009), a także za płytę z dziełami Karola Szymanowskiego – Stabat Mater, Demeter, Veni Creator, Penthesilea (2008).

W kwietniu 2009 pierwsza płyta z Mszami Stanisława Moniuszki – pod jego dyrekcją – nagrodzona została Fryderykiem w kategorii Album Roku – Muzyka Chóralna i Oratoryjna, druga zaś w maju 2010 została wyróżniona przez francuską L’Académie du Disque Lyrique Złotym Orfeuszem – Arturo Toscanini w kategorii za najlepszą inicjatywę fonograficzną, za jaką uznano promocję twórczości Stanisława Moniuszki. Za ten unikatowy w historii fonografii komplet Mszy Moniuszki Henryk Wojnarowski otrzymał w 2010 Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (nagroda Samorządu Województwa Mazowieckiego).

W październiku 2005 roku został laureatem nagrody im. Jerzego Kurczewskiego, jedynej w kraju nagrody honorującej twórców chóralistyki, przyznawanej w Poznaniu od 1999 roku. W czerwcu 2011 roku został uhonorowany Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Źródło: Filharmonia poznańska
 

Józef Serafin - organista i pedagog, urodzony 1 maja 1944 w Krakowie. W 1968 ukończył z odznaczeniem Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Krakowie, gdzie studiował w klasie organów Bronisława Rutkowskiego i Jana Jargonia. W latach 1970-72 odbył studia w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu pod kierunkiem Antona Heillera, uzyskując dyplom z odznaczeniem i nagrodę specjalną.

Jest laureatem pierwszych nagród na Ogólnopolskim Konkursie Muzyki Dawnej w Łodzi (1964), Ogólnopolskim Konkursie Organowym w Warszawie (1967) i Międzynarodowym Konkursie Organowym w Norymberdze (1972).

Koncertował w niemal wszystkich krajach Europy, a także w Japonii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Dokonał licznych nagrań radiowych i telewizyjnych w kraju oraz za granicą, a także płytowych dla takich firm, jak Polskie Nagrania, Veriton, EMI-Electrola, Motette, Aulos, DUX.

Józef Serafin jest profesorem Akademii Muzycznej w Warszawie oraz profesorem i kierownikiem Katedry Organów (od 1997) w Akademii Muzycznej w Krakowie. Był również wykładowcą uniwersytetów w Japonii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. W 1996 prowadził klasę mistrzowską w Seulu w Korei Południowej. Brał udział w pracach jury międzynarodowych konkursów organowych w Norymberdze, Pradze, Manchesterze, Beauvais i Gdańsku.

Od wielu lat jest kierownikiem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Organowej i Kameralnej w Kamieniu Pomorskim oraz Leżajsku.

Autor: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, www.culture.pl

Antoni Wit - dyrygent, urodzony 7 lutego 1944 roku w Krakowie. Studiował dyrygenturę u Henryka Czyża (dyplom z odznaczeniem w 1967) oraz kompozycję w klasie Krzysztofa Pendereckiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Studia kompozytorskie kontynuował pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu (1967-68). Ponadto w 1969 ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1967-69 był dyrygentem-asystentem Witolda Rowickiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie, następnie w 1970 został dyrygentem Orkiestry Filharmonii Poznańskiej i jednocześnie rozpoczął współpracę z warszawskim Teatrem Wielkim.

W 1971 otrzymał II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim Herberta von Karajana w Berlinie Zachodnim. W latach 1974-77 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Pomorskiej, od 1977 do 1983 pełnił funkcję dyrektora Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie (z zespołami tymi dokonał wielu nagrań oraz odbył liczne tournées po Włoszech, Niemczech, Anglii, Francji i Hiszpanii). W latach 1987-92 był dyrektorem artystycznym, a następnie pierwszym dyrygentem gościnnym Orquesta Filarmónica de Gran Canaria, zaś w latach 1983-2000 - dyrektorem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Od 2002 do 2013 roku sprawował obowiązki dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 2013 roku został dyrektorem artystycznym Orquesta Sinfónica de Navarra w Pampelunie. Od 2013 jest także dyrygentem honorowym Filharmonii Krakowskiej.

Antoni Wit prowadził również działalność pedagogiczną, w latach 1998-2014 był profesorem dyrygentury Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Zapraszany jest także do jury konkursów muzycznych, m.in. w Katowicach i Cadaques.

Antoni Wit jest jednym z najwybitniejszych dyrygentów polskich. Swoją pozycję zdobył zarówno długą współpracą z najważniejszymi orkiestrami polskimi, jak i gościnnymi występami z czołowymi zespołami europejskimi. W jego karierze wyróżnia się okres siedemnastoletniego kierowania Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach (dawniej Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia). Od 1983 do 2001 roku Antoni Wit był jej dyrektorem naczelnym i artystycznym. W ciągu tego okresu dał ze swoim zespołem blisko sześćset koncertów, odbył niezliczone tournées za granicą, nagrał prawie sto płyt. Szczególne znaczenie ma nagranie kompletu dzieł na orkiestrę Witolda Lutosławskiego dokonane dla firmy Naxos. […]

Specjalne miejsce w jego działalności zajmuje muzyka polska. Dokonał wielu światowych prawykonań m.in. utworów Jana Oleszkiewicza (Concerto grosso), Krzysztofa Pendereckiego (Te Deum, Lacrimosa, Agnus Dei), Bronisława Kazimierza Przybylskiego (A Varsovie), Wojciecha Kilara (Victoria, Angelus, Preludium chorałowe, dedykowaną mu September Symphony, Sinfonię de motu), Aleksandra Lasonia (Mountains), Krzysztofa Meyera (Carillon, Concerto for Clarinette), Jacka Domagały (Choralis), Stanisława Krupowicza (Fin de siècle), Pawła Szymańskiego (Koncert fortepianowy), Włodzimierza Kotońskiego (Symfonia nr 1), Eugeniusza Knapika (La libertà chiama la libertà, Up into the Silence), Tadeusza Wieleckiego (Id), Andrzeja Dziadka (Impression), Macieja Jabłońskiego (Symphony nr 4) oraz niezliczonych pierwszych wykonań w Polsce.

Choć główną domeną działalności Antoniego Wita jest muzyka symfoniczna, artysta odnosił także sukcesy w dziedzinie opery: dla Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie przygotował premiery Cyrulika sewilskiego Gioacchino Rossiniego, Traviaty i Balu maskowego Giuseppe Verdiego, dla teatru operowego w Malmö - Aidę Verdiego i Konsula Gian-Carlo Menottiego, zaś premierami Halki Stanisława Moniuszki dyrygował w Tokio i Trieście.

Nagrał ponad 200 płyt dla wytwórni EMI, CBS, Decca, Camerata Tokyo, NVC Arts, Pony Canyon, EBS Recordings, Naxos, Polskie Nagrania. Należy do nielicznego grona artystów na świecie, których płyty sprzedano w łącznym nakładzie ponad 5 milionów egzemplarzy. Efektem współpracy artysty z firmą fonograficzną NAXOS jest ponad 30 CD z muzyką polską sprzedanych w ponad 600 000 nakładzie. Dokonywał ich głównie z udziałem Orkiestry Filharmonii Narodowej oraz Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia.

Antoni Wit był siedmiokrotnie nominowany do nagrody Grammy: m.in. za nagrania dzieł Pendereckiego (Pasja wg św. Łukasza - 2004, Polskie Requiem - 2005, Siedem bram Jerozolimy - 2007) oraz za Stabat Mater Karola Szymanowskiego (2008). Nagrodę tę zdobył w 2013 roku za album z kompozycjami Krzysztofa Pendereckiego (Fonogrammi, Koncert waltorniowy, Partita, Przebudzenie Jakuba i Anaklasis) dla wytwórni Naxos.  Ponadto w 1983 otrzymał Diapason d'Or i Grand Prix du Disque de la Nouvelle Académie za rejestrację kompletu koncertów fortepianowych Sergiusza Prokofiewa (z pianistą Kun Woo Paik), w 2002 - Cannes Classical Award (Midem Classique 2002) za Symfonię Turangalîla Oliviera Messiaena, w 2004 - Classical Internet Award za Pasję wg św. Łukasza Krzysztofa Pendereckiego, w 2005 - Records Academy Award (Record Geijutsu) za Polskie Requiem Pendereckiego. Został uhonorowany nagrodami Polskiej Akademii Fonograficznej "Fryderyk": 2002 - "Witold Lutosławski: Mi-parti, Krzysztof Meyer: Msza, Krzysztof Penderecki: Concerto grosso na trzy wiolonczele i orkiestrę" (CD Accord) w kategorii Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej, 2005 - "Lutosławski: Koncert na orkiestrę; Koncert na wiolonczelę i orkiestrę" (DUX) w kategorii Album Roku Muzyka Współczesna oraz "XV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. F. Chopina / Kronika Konkursu 2005 vol. 13 – Rafał Blechacz" (DUX / TIFC) w kategorii Album Roku Muzyka Orkiestrowa. Na zamówienie NAXOSu z zespołami Filharmonii Narodowej dokonał serii nagrań wszystkich dzieł orkiestrowych i oratoryjnych Szymanowskiego. Dwie pierwsze płyty z kompletu zdobyły tytuł Gramophone Editor's Choice: koncerty skrzypcowe (solista - Ilya Kaler) i Nokturn i Tarantela (lipiec 2007) oraz II i III Symfonia (maj 2008). Dwa następne krążki otrzymały BBC Music Magazine Editor's Choice: Stabat Mater, Veni Creator, Litania do Maryi Panny, Demeter i Penhesilea (październik 2008) oraz Harnasie, Mandragora, Kniaź Patiomkin (kwiecień 2009). Portal muzyczny ClassicsToday wyróżnił w ten sam sposób z kolei dwie ostatnie płyty tej serii: Harnasie (kwiecień 2009) oraz I i IV Symfnonia (maj 2009).

Artysta został uhonorowany wieloma wyróżnieniami i odznaczeniami, m.in. 1980 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi i Nagrodę Prezydenta miasta Krakowa, w 1982 - Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich oraz Nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych, w 1983 i 1987 - nagrody przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji, w 1984 i 1996 - nagrody "Orfeusz" za najlepsze wykonanie muzyki polskiej na "Warszawskiej Jesieni", w 1985 - Odznakę "Zasłużony Działacz Kultury" i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, w 1991 - Nagrodę Prezydenta miasta Katowic, w 1998 – "Diamentową Batutę" od Zarządu Polskiego Radia, w 1999 - "Platynowy Laur Umiejętności i Kompetencji" (wraz z NOSPRem), w 2000 - Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, w 2002 - Złoty Medal Fundacji Artura Rubinsteina, w 2006 - Oficerski Krzyż Orderu Zasługi dla Republiki Włoskiej, w 2012 - Odznaka Honorowa "Zasłużony dla Mazowsza" (wraz z żoną Zofią), w 2015 - Order Narodowy Legii Honorowej przyznawany przez Republikę Francuską. […]

Źródło: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, www.culture.pl.
 

Marian Borkowski - kompozytor, muzykolog, pianista, pedagog oraz animator i organizator życia muzycznego; ur. 17 sierpnia 1934, Pabianice. Studia muzyczne odbył w latach 1959–1965 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) Warszawie w klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego oraz w klasach fortepianu Jana Ekiera i Natalii Hornowskiej. W tym samym czasie studiował muzykologię w Uniwersytecie Warszawskim, którą ukończył pod kierunkiem Józefa M. Chomińskiego w roku 1966.

W latach1966–1968, jako stypendysta rządu francuskiego, kontynuował studia kompozytorskie u Nadii Boulanger i Oliviera Messiaena w Konserwatorium Paryskim i w Konserwatorium Amerykańskim w Fontainebleau oraz u Iannisa Xenakisa w Ecole Pratique des Hautes Etudes, jak również studia muzykologiczne pod kierunkiem Jacquesa Chailley i Barry S. Brooka w Uniwersytecie Paryskim (Sorbonne). Jednocześnie studiował filozofię u Jeana Hyppolite i Julesa Vuillemina w Sorbonie oraz w Collège de France. Brał udział w Międzynarodowych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt (1972, 1974) oraz w Accademia Musicale Chigiana w Sienie (1973, 1975 – Diploma di Merito), pracując w zakresie kompozycji pod kierunkiem György Ligetiego, Iannisa Xenakisa, Karlheinza Stockhausena i Franco Donatoniego.

Od roku 1968 wykłada kompozycję i instrumentację symfoniczną w  Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) – od 1976 roku jest docentem i prowadzi klasę kompozycji.

W roku 1989 otrzymał tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych. Był prodziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki (1975–1978), prorektorem Akademii (1978–1981, 1987–1990), kierownikiem Katedry Teorii Muzyki (1993–1999), dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki (1996–1999), kierownikiem Katedry Kompozycji (1999–2004), organizatorem i kierownikiem Podyplomowych Studiów Teorii Muzyki (1998–2008) oraz Podyplomowych Studiów Kompozycji (2000–2008). W latach 2010–2013 wykładał także kompozycję w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Ponadto, był wykładowcą na kursach mistrzowskich i sympozjach kompozytorskich (Amsterdam, Belgrad, Breaza, Bukareszt, Cleveland, Cluj, Esztergom, Klagenfurt, Kwangju, Lyon, Mexico-City, Montreal, Moskwa, Olsztyn, Paryż, Québec-City, Seul, Siena, Taegu, Taszkent, Valparaíso, Wiedeń).

Od 1989 roku wykłada kompozycję jako visiting professor i guest artist w Concordia University (Montreal), University of Montreal, Conservatoire de Musique du Québec (Québec-City), Conservatoire National de Musique (Boulogne-Billancourt, Paris), Accademia Musicale Chigiana (Siena), University of Kansas (Lawrence), University of Southern California (Los Angeles), San Francisco State University, Eastman School of Music (Rochester), Georgia State University (Atlanta), Tulane University of Louisiana (New Orleans), University of North Texas (Denton), Bowling Green State University, Shenandoah University (Winchester), University of Charleston, Rice University (Houston), University of Miami, William Paterson University of New Jersey (Wayne), Baldwin-Wallace Conservatory (Berea, Ohio), Southwest Missouri State University (Springfield), Hanyang University (Seoul), Seoul Superior Conservatory of Music, Keimyung University (Taegu), Catholic University of Taegu-Hyosung, Korean National University of Arts (Seoul), University of Suwon, Seoul National University, Chonnam National University (Kwangju).

Wykształcił grono kilkudziesięciu kompozytorów polskich: Joanna Badełek, Renata Baszun, Wojciech Blecharz, Marcin Błażewicz, Maria Borecka, Katarzyna Bortkun-Szpotańska, Artur Cieślak, Dorota Dywańska, Łukasz Farcinkiewicz, Aleksandra Garbal, Szymon Godziemba-Trytek, Alicja Gronau-Osińska, Igor Jankowski, Szymon Kawalla, Sławomir Kłodnicki, Jerzy Kornowicz, Aleksander Kościów, Bartosz Kowalski, Renata Kunkel, Paweł Kwapiński, Dariusz Łapiński, Paweł Łukaszewski, Marcin Tadeusz Łukaszewski, Emilian Madey, Aldona Nawrocka, Ryszard Osada, Grażyna Paciorek-Draus, Maria Pokrzywińska, Paweł Przezwański, Roman Rewakowicz, Jędrzej Roch-Rochecki, Piotr Spoz, Paweł Sprync, Paweł Strzelecki, Łucja Szablewska, Dariusz Szankin, Wojciech Szmidt, Seweryn Ścibior, Hadrian Filip Tabęcki, Marek Towiański, Tadeusz Trojanowski, Marcin Wierzbicki, Sławomir Wojciechowski, Sławomir Zamuszko, Maciej Zieliński, Maciej Żółtowski, a także liczną grupę studentów, stażystów i doktorantów z zagranicy, m.in.: Boris Alvarado (Chile), Robin Chemtov (Kanada), Choi Chun-Hee (Korea Południowa), Alessandra Ciccaglioni (Włochy), Joe Cutler (Wielka Brytania), Gwon Sung-Hyun (Korea Południowa), Hong Jin-Pyo (Korea Południowa), Kim Jin-Keum (Korea Południowa), Lee Chong-Man (Korea Południowa), Lee Mi-Jin (Korea Południowa), Daniel Luzko (Paragwaj/USA), Ginger Mayerson (USA), Paul Scriver (Kanada), Tony Srouji (Kanada), Brian Thompson (Kanada), Fanny Tran (Belgia), Gabriel Mãlãncioiu (Rumunia). Jego studenci i absolwenci zdobyli ponad 350 nagród i wyróżnień na krajowych i międzynarodowych konkursach kompozytorskich.

Utwory Mariana Borkowskiego były wykonywane na koncertach kameralnych i symfonicznych w 30 krajach Europy, a także w Australii, Boliwii, Brazylii, Chile, Chinach, Ekwadorze, Iranie, Jamajce, Japonii, Kanadzie, Kolumbii, Korei Południowej, Kubie, Kuwejcie, Malezji, Meksyku, Peru, Singapurze, Turcji, USA i Wenezueli. Znalazły się one również w programach ponad 50 krajowych i około 60 międzynarodowych festiwali muzycznych (m.in. w Aix-en-Provence, Berlinie, Bilbao, Darmstadt, Esztergom, Genewie, Kwangju, Lizbonie, Los Angeles, Lwowie, Madrycie, Meadville, Metz, México-City, Monachium, Paryżu, Salzburgu, Pusan, Santa Cruz, Seulu, St. Petersburgu, Taegu, Utrechcie, Valparaíso, Viitasaari, Warszawie, Witten). Ponadto, wiele jego kompozycji zostało nagranych w radio i telewizji (w ponad 25 krajach) oraz na ponad 60 płytach analogowych i CD wydanych przez Acte Préalable, DUX, Global Sound Media (Seoul), GM Records, MTJ, Musica Sacra Edition, Olympia (Londyn), Polonia Records, Polskie Nagrania Muza, ProViva Intersound (Monachium), Sound-Pol, Gamma CD, Veriton.

Jako pianista koncertował w kraju oraz w Austrii, Francji, Kanadzie, Korei Południowej, Rosji, Wielkiej Brytanii, Włoszech i USA.

Dokonał nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych utworów własnych i innych kompozytorów polskich.

Dorobek naukowy Mariana Borkowskiego obejmuje ponad 30 prac teoretycznych z zakresu teorii muzyki XX i XXI wieku, współczesnych technik kompozytorskich, współczesnej techniki orkiestracyjnej, sonologii, dodekafonii (a zwłaszcza warsztatu kompozytorskiego Antona Weberna), muzyki polskiej XX i XXI wieku i pedagogiki kompozycji. Marian Borkowski uczestniczył w ponad 70 międzynarodowych kongresach, konferencjach, sympozjach, sesjach naukowych i festiwalach w kraju i za granicą.

Jest członkiem wielu organizacji muzycznych w Polsce, Belgii, Japonii i USA. W latach 1971–1977 był wiceprezesem Oddziału Warszawskiego Związku Kompozytorów Polskich. Od roku 1985 jest twórcą i dyrektorem artystycznym Festiwalu Laboratorium Muzyki Współczesnej, a od 1995 roku prezesem Stowarzyszenia Laboratorium Muzyki Współczesnej. Był członkiem jury wielu krajowych (w ponad 70) i zagranicznych (w ponad 20) konkursów kompozytorskich i wykonawczych (m.in. w Belgradzie, Florencji, Paryżu, Esztergom, Nowym Orleanie, Seulu, Suwon, Taegu, Valparaíso, Guadalajara, Cambridge, Rouen, Kolonia, Rzym).

Marian Borkowski jest laureatem wielu nagród: Konkursu Młodych Kompozytorów w Warszawie (1966), Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. G.B. Viottiego w Vercelli (1969), Konkursu Kompozytorskiego im. K. Szymanowskiego w Warszawie (1974), Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego Nowej Muzyki w Nowym Jorku (1990), Nagród Ministra Kultury i Sztuki (1976, 1980, 1982, 2004, 2008, 2015) oraz wielu nagród i nominacji do nagrody Akademii Fonograficznej „Fryderyk” (1998–2024). Odznaczony został także Srebrnym Krzyżem Zasługi (1977), Srebrnym Medalem Premio Vittorio Gui (Włochy, 1979), Medalem Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina (1981), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1985), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1985), Medalem Uniwersytetu Narodowego w Seulu (1988), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Honorowej Plakiety Akademii Muzycznej im. F. Chopina (2004), Medalem honorowym Pontificia Universidad Católica de Valparaíso (Chile, 2004) oraz Srebrnym Wawrzynem Olimpijskim (2004). Otrzymał honorowe członkostwo Stowarzyszenia Musica Sacra (2004) i Towarzystwa im. Karola Nicze (2006). W roku 2005 otrzymał Honorowe Obywatelstwo Miasta Pabianic. W roku 2008 otrzymał Honorową Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich oraz Srebrny Medal “Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. W roku 2009 otrzymał Nagrodę im. św. Brata Alberta, a w roku 2010 Medal Za zasługi dla Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina oraz Nagrodę Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. W roku 2011 otrzymał Nagrodę Akademii Fonograficznej „Fryderyk” w kategorii Kompozytor Roku. W roku 2012 został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej i otrzymał Grand Prix Rektora Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. W roku 2014 jego płyta „Marian Borkowski – Choral Works” zdobyła Nagrodę Akademii Fonograficznej „Fryderyk” w kategorii „Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej”. W tym samym roku kompozytor otrzymał (przyznany przez Marszałka Województwa Mazowieckiego) Medal „Pro Masovia”. W roku 2020 otrzymał tytuł Profesora Honorowego Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2021 roku otrzymał Złoty Medal “Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”.

Źródło: www.marianborkowski.pl
 

Jan Kadłubiski - urodzony 12 stycznia 1931 r. w Warszawie. Wybitny pianista i pedagog. Ukończył wyższe studia muzyczne w Warszawie u Margerity Trombini-Kazuro w 1956. Następnie kształcił się pod kierunkiem Zbigniewa Drzewieckiego oraz w wiedeńskiej Akademie fur Musik und Darstellende Kunst u Władysława Kędry. We Włoszech doskonalił się w zakresie pianistyki w Wenecji u Ornelli Puliti-Santoliquido oraz w latach 1966-68 w Accademia Musicale Chigiana w Sienie, gdzie był uczniem Guido Agostiego.

Od 1955 koncertuje w kraju, występując także regularnie jako solista na antenie Polskiego Radia oraz w Telewizji. Od 1961 koncertuje również poza granicami kraju – w Austrii, Włoszech, Niemczech, Szwajcarii, Francji, Chorwacji, Wielkiej Brytanii, na Węgrzech, w Czechach, Stanach Zjednoczonych, w Chinach oraz w Tajlandii. Prowadzi kursy mistrzowskie i wykłady w kraju oraz we Włoszech, Szwajcarii, Czechach, Bułgarii, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Chinach, m.in. w Juilliard School of Music, Mannes College of Music w Nowym Jorku, w University of Michigan w Ann Arbor oraz w Royal Academy of Music w Londynie i Chetham’s School of Music w Manchesterze oraz w wielu innych ośrodkach Europy i Ameryki Północnej.

W sezonach letnich 2001-2003 w ramach Międzynarodowego Festiwalu „Mirabileco” w Piediluco prowadził Seminaria Pianistyczne oraz koncertował. W latach 2001-2007 artysta wykładał na International Piano Master Class and Competition –Canada w Czechach i w Warnie oraz na prestiżowym Chetham’s International Piano Festival and Summer School w Manchesterze, gdzie wystąpił z recitalem. We wrześniu 2006 po raz czwarty koncertował oraz wykładał na Kursach Mistrzowskich w Stanach Zjednoczonych. W maju 2006 przewodniczył obradom Jury Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Bangkoku, gdzie w 2009 występował ponownie i prowadził Master Classes.. W maju 2006 odbył się jego recital w Domu Urodzenia Fryderyka Chopina w Żelazowej Woli. W sezonach 2004-2011 prowadził Kursy Mistrzowskie dla studentów w ramach Międzynarodowego Festiwalu”Od Chopina do Góreckiego” w Warszawie. W 2009 wystąpił z recitalem na Międzynarodowym Festiwalu „KlaVIERfest” w Kremsegg (Austria) gdzie prowadził Seminarium Pianistyczne oraz wykładał i prowadził Kurs Mistrzowski na Uniwersytecie „Anton Bruckner” w Linzu. W dniu Narodowego Święta Republiki Włoskiej 2 czerwca 2010 odbył się jego recital chopinowski w Trieście, a 17 października, w rocznicę Śmierci Chopina, w Londynie.

Od 18 lat Jan Kadłubiski jest przewodniczącym Jury Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego na Mazowszu w Sochaczewie. Ostatnio otrzymał tytuł „Honorary President for region of Poland” Word Piano Teachers Association (WPTA) W 1994 Jan Kadłubiski z rąk Prezydenta RP otrzymał tytuł profesora. Do 2006 prowadził klasę fortepianu w Białostockiej Filii Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina.

Jest autorem wielu publikacji na temat zagadnień pianistyki i estetyki muzycznej. Dokonał także tłumaczeń z języka włoskiego i francuskiego. W 1994 Wydawnictwo Naukowe PWN opublikowało w jego przekładzie z angielskiego słynny best-seller Gyorgy Sandora „O Grze na Fortepianie”.

Źródło: www.e-sochaczew.pl

Bronisława Kawalla ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Warszawie w 1967 roku. W latach 1970-1971 kontynuowała naukę w Paryżu u Nadii Boulanger, Monique Haas i Philippe'a Entremonta w Académie Internationale Maurice Ravel.

Została nagrodzona na kilku konkursach pianistycznych, m.in. na Konkursie Bachowskim w Waszyngtonie w 1975 roku. Występowała w czołowych salach koncertowych Europy, Kanady, USA, Azji i Ameryki Łacińskiej oraz na międzynarodowych festiwalach w Bratysławie, Mariańskich Łaźniach, Dusznikach-Zdroju, Cheltenham i Baltimore.

Występuje także z renomowanymi orkiestrami, m.in. Filharmonią Narodową, Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i Telewizji (obecnie Narodowa Orkiestra Polskiego Radia), Berliner Sinfonie, Dublin Radio and TV i wieloma innymi. Po jednym z jej koncertów w Wielkiej Brytanii „The Daily Telegraph” umieścił ją w gronie czołowych pianistów współczesnych.

Występuje na licznych kursach mistrzowskich i wykładach dotyczących interpretacji Chopina w USA, Wielkiej Brytanii, Japonii, Niemczech, Hiszpanii, Szwajcarii i innych krajach.

Dokonała szeregu nagrań, m.in. Wariacji Goldbergowskich Bacha, dzieł Chopina oraz 2 płyt CD poświęconych muzyce XX wieku. W ciągu 35 lat pracy pedagogicznej w Akademii Muzycznej w Warszawie wykształciła ponad 70 pianistów w kraju i za granicą. Wielu z nich zostało nagrodzonych na konkursach krajowych i międzynarodowych, zostało także wykładowcami w akademiach muzycznych: Edward Wolanin, Filip Wojciechowski, Paweł Mazurkiewicz i Radosław Sobczak, najwyższy Polak na XIV Konkursie Pianistycznym im. F. Chopina w Warszawie w 2000 roku. Bronisława Kawalla jest także działaczką społeczną, członkiem zarządu Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego w Zakopanem, a od dwudziestu lat członkiem Towarzystwa im. F. Chopina, w 2002 r. wybranym na wiceprezesa Towarzystwa. Jest także członkiem-założycielem Towarzystwa Nike Lions Club w Polsce.

Za osiągnięcia artystyczne i pedagogiczne została wyróżniona Nagrodą Ministra Kultury i Nagrodą Ministra Spraw Zagranicznych.

Jesienią 2005 roku Kawalla nagrała w Japonii dwie płyty DVD z Chopinem dla lokalnej wytwórni, zawierające komplet Impromptus, wybór walców i wykłady Kawalli na temat interpretacji dzieł Chopina.
Została zaproszona do Rady Programowej NIFC 4 grudnia 2005 roku.