Poczet Rektorów

Wojciech Romuald Bogusławski herbu Świnka, ps. i krypt.: Autor "Fraskatanki", Autor "Mieszczek modnych", Autor "Ślubu modnego", R. W... B... (ur. 9 kwietnia 1757 w Glinnie, zm. 23 lipca 1829 w Warszawie) – polski aktor, śpiewak operowy, reżyser, pisarz, dramatopisarz, tłumacz, propagator ideologii oświecenia, wolnomularz; dyrektor Teatru Narodowego w Warszawie i założyciel teatru w Kaliszu; ojciec teatru polskiego; teoretyk i historyk teatru, ojciec Stanisława i dziadek Władysława.

Ludwik Osiński krypt.: O...; O. L. (ur. 24 sierpnia 1775 w Kocku, zm. 27 listopada 1838 w Warszawie) – referendarz stanu do Wydziału Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego Królestwa Kongresowego w 1834 roku, polski krytyk literacki, historyk i teoretyk literatury, tłumacz, poeta, dramatopisarz i mówca. Przedstawiciel obozu klasyków, wychowanek pijarów.

Józef Antoni Franciszek Elsner (niem. Joseph Anton Franz Elsner, niekiedy błędnie Józef Ksawery Elsner, Joseph Anton Xaver Elsner; ur. 1 czerwca 1769 w Grodkowie, zm. 18 kwietnia 1854 w Elsnerowie) – polski kompozytor pochodzenia niemieckiego, pedagog, działacz kultury muzycznej i teoretyk muzyki; nauczyciel Fryderyka Chopina.

Apolinary Kątski (ur. 2 lipca 1824 w Warszawie, zm. 29 czerwca 1879 tamże) – polski skrzypek, kompozytor i pedagog muzyczny; w 1861 założył Instytut Muzyczny w Warszawie. W latach 1861–1879 był dyrektorem oraz nauczycielem wyższej klasy skrzypiec (jego uczniem był m.in. Konstanty Gorski) tej uczelni, przemianowanej w 1919 roku w Państwowe Konserwatorium Muzyczne. Karierę muzyczną rozpoczął w wieku 4 lat, początkowo pod okiem ojca - Grzegorza Kątskiego, a następnie Niccolò Paganiniego. Koncertował m.in. w Petersburgu, Wiedniu, Paryżu i Londynie (m.in. w czasie uroczystości koronacyjnych królowej Wiktorii w 1837 r.). W latach 1853–1859 był solistą dworu carskiego w Sankt Petersburgu. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 16-2-9/10).

Aleksander Zarzycki (ur. 26 lutego 1834 we Lwowie, zm. 1 listopada 1895 w Warszawie) – polski pianista, kompozytor, dyrygent i pedagog. Był współzałożycielem i pierwszym dyrektorem artystycznym Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego (1871–1875). W latach 1879–1892 dyrygował chórem i orkiestrą katedry św. Jana w Warszawie. Po śmierci Apolinarego Kątskiego w 1879 został powołany na dyrektora warszawskiego Instytutu Muzycznego, które to stanowisko piastował przez 9 lat. Pozyskał dla uczelni jako wykładowców Ignacego Jana Paderewskiego i Stanisława Barcewicza. Sam prowadził „ćwiczenia zbiorowe muzyki”, szkolną orkiestrę i krótko klasę wyższą fortepianu. Wobec restrykcyjnych działań władz rosyjskich zmierzających do rusyfikacji uczelni, w 1888 ustąpił ze stanowiska. Mimo poważnej choroby poświęcił się komponowaniu, nadal też koncertował, często przeznaczając dochód na cele dobroczynne. Ostatni koncert dał w sali Ratusza w Warszawie w marcu 1895. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Pod katakumbami-1-71/72).

Rudolf Strobl (ur. 15 kwietnia 1831 w Opawie, zm. 14 maja 1915 w Warszawie) – polski pianista i pedagog muzyczny pochodzenia niemieckiego.
Rozpoczął naukę gry na fortepianie u swojego ojca, i kontynuował ją w Konserwatorium Wiedeńskim u Roberta Volkmanna (1815–1883) i Josefa Fischhofa (1804–1857).
Został nauczycielem muzyki w Żytomierzu, od roku 1855 zamieszkał w Warszawie.
W latach 1866–1896 uczył w Warszawskim Instytucie Muzycznym, w latach 1888–1891 sprawował funkcję dyrektora, jako następca Aleksandra Zarzyckiego, który jako poddany austriacki musiał opuścić to stanowisko w związku ze zmianą prawa o zatrudnieniu obywateli obcych państw.
Do uczniów Rudolfa Strobla należeli m.in. kompozytor, pianista, akompaniator, pedagog Antoni Zygmunt Biliński, Władysław Biliński, Anna Bilińska, Ignacy Jan Paderewski, Józef Śliwiński, Aleksander Różycki, Henryk Melcer-Szczawiński, Henryk Pachulski i Feliks Konopasek.
I.J.Paderewski dedykował mu Impromptu F-dur.

Gustaw Roguski (ur. 12 maja 1839 w Warszawie - zm. 5 kwietnia 1921 w Ostrowach w powiecie kutnowskim) – polski kompozytor i pedagog muzyczny. Kształcił się muzycznie u T. Skapczyńskiego (1849, gra na fortepianie) i u Emila Szwarcbacha (od 1850, harmonia i kompozycja). Od 1860 studiował w Berlinie u Adolfa Bernharda Marxa i Friedricha Kiela. Od 1862 przebywał w Paryżu, gdzie uzyskał szereg wskazówek od Hectora Berlioza. Po powrocie do Warszawy w 1865 komponował i uczył muzyki, obejmując stanowiska profesorskie w Instytucie Muzyki w Warszawie. Był też sprawozdawcą muzycznym w Tygodniku Ilustrowanym oraz jurorem w konkursach muzycznych. Do jego muzycznych uczniów należeli m.in. Piotr Maszyński, Mieczysław Karłowicz, Ignacy Jan Paderewski i Ludomir Różycki.
W 1872 otrzymał za Sonatę g-moll na wiolonczelę i fortepian wyróżnienie na konkursie kompozytorskim, 1873 – II nagrodę za Trio fortepianowe d-moll oraz w 1903 – III nagrodę na konkursie Warszawskiego Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia”. 2 grudnia 1896 został odznaczony orderem św. Stanisława III klasy.

Emil Szymon Młynarski (ur. 18 lipca 1870 w Kibartach, zm. 5 kwietnia 1935 w Warszawie) – polski dyrygent, skrzypek, kompozytor, współzałożyciel i dyrektor Filharmonii Warszawskiej w latach 1901–1905. W 1893 został pedagogiem w szkole Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego w Odessie (do jego uczniów należał Paweł Kochański), a w 1897 przeniósł się do Warszawy. W 1898 otrzymał nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Ignacego Jana Paderewskiego w Lipsku za Koncert skrzypcowy d-moll op. 11.
W zastępstwie Cesare Trombiniego dyrygował spektakl „Carmen” w warszawskim Teatrze Wielkim. Od tego czasu związał się z warszawską sceną operową. W 1900 został powołany na stanowisko dyrektora Filharmonii Warszawskiej oraz jej pierwszego dyrygenta, a w latach 1904–1907 sprawował funkcję dyrektora Instytutu Muzycznego w Warszawie. Odbył wiele podróży koncertowych, szczególnie do Wielkiej Brytanii. W 1916 przeniósł się do Moskwy, gdzie prowadził orkiestrę Teatru Wielkiego, a w 1918 powrócił do Warszawy i wznowił współpracę z Filharmonią. W 1919 został mianowany dyrektorem Konserwatorium Warszawskiego, a w latach 1919–1929 był dyrektorem Opery Warszawskiej.  W 1929 zamieszkał w Filadelfii, gdzie objął stanowisko dziekana Wydziału Orkiestrowego i Operowego Curtis Institute of Music i dyrekcję Opery Filadelfijskiej, a w 1931 powrócił do Warszawy. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia, w sezonie 1932/1933 był dyrektorem Opery Warszawskiej. W 1934 został wybrany prezesem Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich.
 

Stanisław Barcewicz (ur. 16 kwietnia 1858 w Warszawie, zm. 29 sierpnia lub 1 września 1929 tamże) – polski skrzypek, dyrygent i pedagog. Jeden z najwybitniejszych polskich wirtuozów.
Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie, m.in. u Apolinarego Kątskiego. Następnie w Konserwatorium Moskiewskim, które ukończył w roku 1876 ze złotym medalem – skrzypce u Ferdinanda Lauba i Jana Hřímalego oraz kompozycję pod kierunkiem Piotra Czajkowskiego.
Od 1876 występował w kraju, następnie po roku 1878 niemal w całej Europie (m.in. Paryż, Lipsk, Drezno, Hamburg, Berlin, Londyn, Moskwa, Ryga). Porównywany przez współczesnych mu krytyków do Pablo Sarasatego. Grał na skrzypcach G.B. Guadagniniego.
Od 1886 uczył gry na skrzypcach i altówce w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Prowadził również klasę kameralną.
Pierwszy wykonawca dedykowanego mu Koncertu skrzypcowego A-dur op. 8 Mieczysława Karłowicza. Prawykonanie miało miejsce w Berlinie podczas koncertu kompozytorskiego Karłowicza 21 marca 1903, dyrygował sam kompozytor.
* 1910–1918 był dyrektorem Instytutu Muzycznego w Warszawie
* 1885 – koncertmistrz Opery Warszawskiej
* 1886 – dyrygent Opery Warszawskiej
Wykształcił całe pokolenie wybitnych polskich skrzypków, m.in. J. Ozimińskiego, J. Jarzębskiego, M. Karłowicza.
W 1908 lutnik Aleksander Januszek zgłosił na krajową wystawę w Lublinie 10 skrzypiec. Instrumenty te przyniosły ich twórcy złoty medal. Najlepszy instrument podarował Stanisławowi Barcewiczowi. W zamian skrzypek wręczył mu złotą lirę, którą zawsze nosił w klapie.
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W latach 1889-1892 koncertował jako solista i akompaniator w wielu miastach Polski. W 1890 odbył tournée koncertowe po Rosji z amerykańską śpiewaczką Ludwiką N. Nicholson. 27 marca 1892 po raz pierwszy wystąpił z tzw. „koncertem własnym” w Warszawie, zyskując pochlebną opinię m.in. Jana Kleczyńskiego. W latach 1892–1894 był uczniem Teodora Leszetyckiego w Wiedniu. Od stycznia 1895 podróżował z koncertami do Berlina, Kijowa, Krakowa, Lwowa, Paryża.
Na rozstrzygniętym 22 sierpnia 1895 II konkursie im. Antona Rubinsteina dla kompozytorów i pianistów w Berlinie Melcer-Szczawiński zdobył jedyną, przewidzianą regulaminem konkursu kompozytorskiego, nagrodę za I Koncert fortepianowy (przedstawiony jako Concertstück), Trio fortepianowe i dwa utwory z Trois morceaux caractéristiques opus 5 oraz III nagrodę w konkursie pianistycznym; spotkał się tam z Aleksandrem Skriabinem i Ferrucio Busonim.
W latach 1895–1896 Melcer-Szczawiński był profesorem klasy fortepianu w konserwatorium w Helsinkach, równocześnie koncertując w Rosji, Berlinie i Lwowie. W dniach 27 i 28 stycznia 1896 odniósł ogromny sukces we Lwowie. W latach 1896–1899 uczył gry fortepianowej w tamtejszym konserwatorium, m.in. 6-letniego M. Horszowskiego. 22 września 1899 wygrał konkurs na stanowisko dyrektora Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego i konserwatorium, ale chcąc uniknąć konfliktów z lwowskim środowiskiem kompozytorów, złożył rezygnację i opuścił Lwów. 9 lipca 1898 zdobył I nagrodę na konkursie kompozytorskim im. I.J. Paderewskiego w Lipsku za II Koncert fortepianowy (ex aequo z I Koncertem skrzypcowym op. 11 E. Młynarskiego), a w 1904 II nagrodę na konkursie kompozytorskim ogłoszonym przez Filharmonię Warszawską za operę Maria. Około 1900 zaczął komponować utwór sceniczny Protesilas i Laodamia, pracował nad nim jeszcze na początku 1916. W latach 1899–1902 stał na czele Towarzystwa Muzycznego w Łodzi. Zorganizował i wyszkolił chór i orkiestrę amatorską, z którymi wykonał m.in. Pory roku Haydna. W 1901 występował wielokrotnie w kraju (Warszawa, Kraków), a ponadto za granicą (Berlin, Lipsk, Drezno, Wiedeń, Budapeszt). W latach 1902–1903 ponownie przebywał we Lwowie, tym razem jako nauczyciel i dyrektor szkoły muzycznej H. Ottawowej, od 1907 – szkoły M. Szczycińskiej i S. Kasparek. W październiku 1902 debiutował jako dyrygent w Filharmonii Lwowskiej. Od października 1903 był profesorem wyższego kursu fortepianowego w konserwatorium w Wiedniu. Koncertował wielokrotnie w Wiedniu (19 listopada 1903 w Kleiner Musikvereinsaal zaprezentował swoje Variations sur un thème de St. Moniuszko „Le cosaque”), także w Krakowie, Pradze (1906) i Genewie (1907), dojeżdżając co miesiąc do Łodzi i Lwowa, gdzie miał wielu uczniów.
Okres wiedeński, mimo skomplikowanej sytuacji rodzinnej i przeciążenia pracą, przyniósł mu wiele satysfakcji (przyjaźń z E. Mandyczewskim) i poprawę trudnej egzystencji materialnej. Jesienią 1907 zamieszkał w Warszawie; od 2 października 1908 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Warszawskiej, tamże miesiąc później wystąpił jako dyrygent. Starając się podnieść poziom upadającej orkiestry, zaangażował na 12 koncertów G. Fitelberga i zainicjował istotne zmiany w polityce repertuarowej, propagował twórczość Karłowicza oraz muzykę symfoniczną kompozytorów mniej znanych w Polsce, np. Schumanna, Brucknera i Elgara. W marcu 1909 zrezygnował z funkcji dyrektora, lecz pozostał w Filharmonii na stanowisku kierownika wieczorów muzyki kameralnej i oratoryjnej. Latem 1910 (także 1912, z M. Szulcem) kierował koncertami symfonicznymi w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie. 1909–1911 (możliwe, że do 1912) był, z inicjatywy G. Fitelberga, kierownikiem chóru Filharmonii Warszawskiej, z którym 1910 wykonał Les Béatitudes Francka, 1911 – Requiem Mozarta i IX Symfonię Beethovena, a 1912 poprowadził prawykonanie Quo vadis F. Nowowiejskiego. Co roku występował z wieczorami muzyki kameralnej w Filharmonii i z koncertami symfonicznymi dla młodzieży organizowanymi przez szkołę śpiewu M. Sobolewskiej. 1 lutego 1912 podjął pracę w liceum muzycznym L. Marczewskiego w Warszawie, nadal dojeżdżał do Lwowa i Łodzi (do 1919).
W latach przed I wojną światową, nie mając po raz kolejny stałego zajęcia, koncentrował się na pianistyce, osiągając apogeum swoich technicznych i muzycznych umiejętności; wzbudzał podziw rozbudowanymi programami recitali chopinowskich (np. w Warszawie 29 listopada 1912 i 4 listopada 1913); grał też w Petersburgu (1913), Berlinie, Kijowie i na Krymie; 1913 wystąpił po raz pierwszy w Poznaniu. Od października 1915 do 1 marca 1916 był dyrektorem artystycznym opery w Warszawie. Ustąpił z powodu konfliktu w sprawach repertuaru, bowiem był przeciwny wystawianiu oper niemieckich w Warszawie zajętej przez wojska niemieckie. Żegnano go z żalem na koncercie kompozytora w Teatrze Wielkim 10 marca 1916. W 1916 w sali kameralnej Hermana i Grossmana w Warszawie wykonał wszystkie sonaty Beethovena, omawiając zarazem ich formę; połączenie koncertu z prelekcją stanowiło novum w życiu muzycznym Warszawy. Od 1917 wiele czasu poświęcał Polskiemu Klubowi Artystycznemu. Był jego pierwszym i długoletnim prezesem oraz niestrudzonym organizatorem koncertów, zwłaszcza muzyki Współczesnej. W końcu 1917 objął klasę fortepianu w konserwatorium po A. Michałowskim, a w I 1922 – stanowisko dyrektora po E. Młynarskim, 1925 również klasę kompozycji po R. Statkowskim. W uczelni wprowadził nowe programy nauczania, zmienił zakres egzaminów, zorganizował chór i orkiestrę szkolną, ożywił działalność koncertową szkoły i pracę klas operowych, stawiał wysokie wymagania artystyczne uczniom i nauczycielom, zabiegał o pozyskanie K. Szymanowskiego. Jako członek komitetu WTM współdziałał w edycjach utworów Moniuszki i Karłowicza. Od 1921 był prezesem Zjednoczenia Związków Muzyków Polskich (później Związku Muzyków Polskich), od 1922 – członkiem komisji kwalifikacyjnej sekcji polskiej MTMW, 1922-25 prezesem nowo utworzonego Stowarzyszenia Popierania Muzyki Symfonicznej. 16 grudnia 1925 odbył się w Filharmonii Warszawskiej jubileusz 30-lecia jego pracy artystycznej (powtórzony w Łodzi). W grudniu 1926 zrezygnował z funkcji dyrektora konserwatorium w proteście przeciw nieuzasadnionemu – jego zdaniem – pogwałceniu autonomii uczelni przez zarządzenie jej wizytacji ze strony ministerstwa; pozostał profesorem klasy fortepianu 1927 był jurorem I Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina. Z powodu rozwijającej się choroby serca coraz rzadziej koncertował i dyrygował. Ostatni koncert kompozytorski Melcera-Szczawińskiego poprowadził K. Wiłkomirski w Filharmonii Warszawskiej 22 stycznia 1928. Melcer-Szczawiński zmarł nagle podczas lekcji w konserwatorium. Pozostawił żonę Helenę ze Szczawińskich i dwie córki: Wandę (zamężną Sztekkerową, primo voto Rutkowską, zm. w 1972) i Marię (zamężną Stromengerową, zm. 13 kwietnia 1959).

Karol Maciej Szymanowski -  kompozytor, pianista, pedagog i pisarz, urodzony 21.09 lub 3 października w 1882 roku, zamr w Lozannie 29 marca 1937 roku. Wzrastał (jako trzecie dziecko) w rodzinie Anny z Taubów i Stanisława Szymanowskiego, w domu o wysokiej kulturze humenistycznej, z kultem dla Fryderyka Chopinai śpiewów powszechnych - narodowych i religijnych. Ojciec grał amatorsko na wiolonczeli i foretepianie , w Tymoszówce stworzył wspaniałą bibliotekę - u niego i syn pobierał pierwsze lekcje muzyki, a także u ciotki Marii Zbyszewskiej. Podobnie jak pozostałe rodzeństwo uczył się następnie w szkole muzycznej w Elizawetgradzie, prowadzonej przez Gustawa Neuhausa i jego żonę Olgę z Blumenfeldów spokrewnioną z rodziną Szymanowskich.  W 1900 roku Szymnowski zda eksternistycznie maturę w Elizawetgradzie, w 1901 roku wyjechał do Warszawy, gdzie uczuył sie pryewatnie harmonii u Marka Zawirskiego , a kontrapunktu i kompozycji u Zygmunta Noskowskiego (do 1904 r.) najpoważniejszego autorytetu muzycznego Warszawy. Od 1904 roku Niemiec

Zbigniew Drzewiecki (ur. 8 kwietnia 1890 w Warszawie, zm. 11 kwietnia 1971 w Warszawie) – polski pianista i pedagog. Profesor i rektor w latach  w latach 1929–1930, 1931–1932 Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, profesor i rektor w latach 1946–1952  Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie.
Był najstarszym z trzech synów Ludwika i Marii z Wysockich[1]. Ojciec, który na co dzień wykonywał obowiązki handlowca, był entuzjastą muzyki i zamiłowanym pianistą. On też stał się pierwszym nauczycielem utalentowanego najstarszego syna w zakresie gry na fortepianie. Dodatkowo Zbigniew uczęszczał na lekcje gry na skrzypach, co pozwalało na organizowanie koncertów rodzinnego tria, gdyż młodsi bracia również uczyli się muzyki: jeden grał na wiolonczeli, drugi na fortepianie. Gry na fortepianie uczył się kolejno u następujących nauczycieli: Feliksa Konopaska, Włodzimierza Oberfelta i Roberta Beckera, lekcję gry na skrzypcach pobierał u Ignacego Pileckiego. Wszystko to w toku normalnych zajęć szkolnych prowadzonych do matury w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego[3] w Warszawie (1909)[1]. Po maturze wyjechał za granicę, aby rozpocząć studia politechniczne oraz kontynuować studia pianistyczne. Kształcił się w Wiedniu i Brnie, studiując pianistykę pod kierunkiem Karla Prohalskiego i paula de Conne'a (Wiedeń) oraz Heinricha Janocha (Brno).
Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie (1909). Był jednym z inicjatorów Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1927 roku. Drzewiecki od początku był członkiem jury konkursu w latach 1927, 1932, 1937, a na konkursach w 1949, 1955, 1960 i 1965 jego przewodniczącym. Prowadził też działalność pedagogiczną. Jego uczniowie to laureaci międzynarodowych konkursów, wirtuozi oraz wybitni pedagodzy, do których należeli m.in.: Ryszard Bakst, Jan Bereżyński, Felicja Blumental, Halina Czerny-Stefańska, Jan Ekier, Róża Etkin-Moszkowska, Fu Cong, Lidia Grychtołówna, Adam Harasiewicz, Roman Jasiński, Aleksander Kagan, Halina Kalmanowicz, Wacław Kisielewski, Elza Kolodin, Bolesław Kon, Waldemar Maciszewski, Alfred Müller, Sergiusz Nadgryzowski, Hiroko Nakamura, Włodzimierz Obidowicz, Ewa Osińska, Teresa Rutkowska, Marta Sosińska-Janczewska i Tatiana Woytaszewska. Angażował się również społecznie. W latach 1934–1939 oraz 1945–1948 pełnił funkcję prezesa polskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, w latach 1959–1966 był prezesem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, a od 1956 do 1962 prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (SPAM).

Eugeniusz Morawski-Dąbrowa, także Eugeniusz Morawski (ur. 2 listopada 1876 w Warszawie, zm. 23 października 1948 tamże) – polski kompozytor, pedagog i malarz.
W latach 1899–1904 studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie w klasie fortepianu Antoniego Sygietyńskiego i kompozycji Zygmunta Noskowskiego. W 1903 podjął naukę w klasie rysunkowej Jana Kauzika, a w 1904 wstąpił do nowo powstałej Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie do 1907 roku był uczniem Konrada Krzyżanowskiego (portret), Ferdynanda Ruszczyca (pejzaż) i Karola Tichego (sztuka stosowana). Wraz z Mikalojusem Konstantinasem Čiurlionisem brał udział w organizowanych przez tę uczelnię plenerach w Arkadii (1904), Zwierzyńcu (1905), Istebnej (1906); obaj odbyli też podróż na Kaukaz (1905). Równocześnie od 1903 Morawski działał w organizacji bojowej Frakcji Rewolucyjnej Polskiej Partii Socjalis­tycznej. 3 listopada 1907 został aresztowany za udział w przygotowaniu zamachu na policję i skazany na 4 lata zesłania na Syberię, lecz dzięki staraniom jego ojca, kara ta została zamieniona na emigrację za granicę Imperium Rosyjskiego. W 1908 Morawski wyjechał do Paryża, gdzie studiował kontrapunkt pod kierunkiem André’a Gedalge’a i instrumentację u Camille’a Chevillarda. Podjął też studia malarskie w Académie Julian, a następnie rzeźbiarskie w Akademii Colarossiego u Antoine’a Bourdelle’a.

W 1930 powrócił do Polski, w marcu tegoż roku został dyrektorem konserwatorium w Poznaniu. W latach 1932–1939 był rektorem Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Podczas czterech kadencji rektorskich zorganizował wydział muzykologii, klasę operową i kapelmistrzowską uzyskał uniwersytecki status dla dyplomów konserwatorium, zainicjował tzw. koncerty wymienne absolwentów wyższych uczelni muzycznych w różnych miastach europejskich (Berlin 1936, Sztokholm 1938). Poza sprawowaną funkcją rektora, był również wykładowcą instrumentacji. Podczas II wojny światowej uczył w tajnym konserwatorium Stanisław Kazury.
Morawski był członkiem-założycielem Société des Artistes Polonais w Paryżu (1909), Towarzystwa Opery Narodowej (1932), Instytutu Fryderyka Chopina (1934); zasiadał w komisjach konkursowych, radach programo­wych i artystycznych. Otrzymał nagrodę muzyczną MWRiOP za balet Świtezianka (1933).

Dość wcześnie wyzwolił się z fascynacji muzyką Richarda Straussa, krytycznie odnosił się do dzieł Maurice’a Ravela, Claude’a Debussy’ego i Igora Strawinskiego. Wykorzystując tylko niektóre elementy techniczne stosowane przez tych twórców ukształtował własny styl kompozytorski. Monumentalna forma i ekspresjonistyczna, kunsztowna instrumentacja, o ciem­nym i gęstym kolorycie brzmienia, wyrastały w dużym stopniu z programowości inspirowanej pełną nastroju grozy i niesamowitości twórczością literacką E.A. Poego (poematy symfoniczne). Ekspresjonizm zaznaczył się nawet w licznych stylizacjach muzyki ludowej (tańce polskie w Świteziance).
Jego twórczość kompozytorska pozostaje w zapomnieniu, do czego przyczyniło się negatywne nastawienie do jego osoby apologetów Karola Szymanowskiego spowodowane okolicznościami, w jakich Morawski objął po Szymanowskim stanowisko rektora konserwatorium w Warszawie. Duża część twórczości Morawskiego (w tym wszystkie symfonie) zaginęła podczas II wojny światowej.
W 2019 jego utwór Świtezianka znalazł się w zbiorze 100 na 100. Muzyczne dekady wolności. W 2022 nakładem Polskiego Radia ukazał się album Eugeniusz Morawski – kompozytor wyklęty, zawierający najważniejsze zachowane utwory Morawskiego.

Stanisław Kazuro (ur. 1 sierpnia 1881 w Teklinopolu k. Wilna, zm. 30 listopada 1961 w Warszawie) – polski kompozytor, dyrygent i pedagog, małżonek Margerity Trombini-Kazuro - pianistki, klawesynistki, pedagog.
Urodził się w rodzinie Wincentego i Kazimiery z Wasilewskich. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie u Zygmunta Noskowskiego i Mieczysława Surzyńskiego. Kontynuował studia w Accademia di Santa Cecilia w Rzymie u Giovanniego Sgambatiego oraz w Paryżu u Vincenta d’Indy. Równocześnie studiował na Sorbonie filozofię i historię muzyki.
Po ukończeniu studiów w 1914 roku wrócił do kraju i został organistą oraz dyrygentem w kościele św. Trójcy w Warszawie oraz zorganizował Operę Ludową przy Stowarzyszeniu Robotników Chrześcijańskich. Od roku 1915 prowadził kursy dla nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących.
W roku 1916 został kapelmistrzem Filharmonii Warszawskiej, gdzie założył chór oratoryjny, który działał prawdopodobnie do 1918 roku oraz od roku 1934, powtórnie zorganizowany przez Kazurę. W 1916 roku zorganizował również Chór 300 Dzieci Powiśla, w 1917 roku przekształcony w istniejącą do 1919 roku przy katedrze św. Jana Kapelę Rorantystów o repertuarze opartym na dziełach kompozytorów polskich i włoskich XVI–XVII wieku.
Stanisław Kazuro w latach 1917–1939 był profesorem Konserwatorium Warszawskiego, prowadził nowo utworzoną klasę solfeżu, uczył dyrygentury, kontrapunktu i śpiewu. W roku 1920 uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej w stopniu oficera. W roku 1922 zorganizował złożony ze studentów konserwatorium w Warszawie chór Polska Kapela Ludowa, z którym wiele koncertował i dokonał licznych nagrań płytowych. W 1927 roku dzięki staraniom Kazury powstał w Konserwatorium w Warszawie wydział nauczycielski dla nauczycieli muzyki w szkolnictwie ogólnokształcącym.
W roku 1925 był współzałożycielem sekcji współczesnych kompozytorów polskich przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. W latach 1930–1931 był dyrektorem seminarium dla nauczycieli muzyki w Konserwatorium w Warszawie, a 1932–1939 członkiem rady naukowo-artystycznej Konserwatorium. Podczas II wojny światowej w latach 1939–1944 kierował tajnym Konserwatorium przy ul. Sienkiewicza 12 i zainicjował „popołudniowe chwile muzyki poważnej” dla mieszkańców Powiśla. Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Krakowie. W 1945 zainicjował odbudowę Konserwatorium Warszawskiego, noszącego od roku 1946 nazwę Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (PWSM). Od 1945 roku do lipca 1951 roku był rektorem tej uczelni.
Dwukrotnie, w latach 1937 i 1950, otrzymał Nagrodę Muzyczną miasta Warszawy. Otrzymał także odznakę honorową wszechpolskiego Związku Śpiewaczego.

Prorektorzy: Mirosław Dąbrowski, Ludwik Kurkiewicz

Stanisław Leopold Szpinalski (ur. 15 listopada 1901 w Jekaterinodarze, zm. 12 czerwca 1957 w Paryżu) – polski pianista i pedagog, laureat II nagrody na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina. Na fortepianie zaczął grać w wieku kilku lat. W latach 1911–1918 uczył się w Konserwatorium Moskiewskim. Po zakończeniu I wojny światowej powrócił z rodziną do Polski i rozpoczął studia w Konserwatorium Warszawskim. Ponadto w latach 1925–1926 przebywał na studiach w Paryżu. Dodatkowe nauki pobierał u Ignacego Jana Paderewskiego.

W 1927 wystąpił na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie zdobył II nagrodę. Cały Konkurs wygrał Rosjanin Lew Oborin. Sukces na Konkursie pozwolił Szpinalskiemu rozwinąć karierę. Do czasu wybuchu II wojny światowej wystąpił w Szwajcarii, Anglii, Niemczech, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii, Belgii, Holandii i we Francji. W 1934 został profesorem, a potem dyrektorem w Konserwatorium Wileńskim.
W czasie drugiej wojny światowej mieszkał w Wilnie. Po wojnie prowadził zajęcia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. W latach 1951–1957 był rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Do jego uczniów należeli m.in. Andrzej Czajkowski i Jerzy Godziszewski. W 1949 i 1955 był zapraszany do grona jurorów Konkursów Chopinowskich.
Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1937) oraz Krzyżem Komandorskim (1954) i Krzyżem Oficerskim (1951) Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim (aleja zasłużonych, grób 72).

Prorektorzy: Teodor Zalewski, Wincenty Laski;
                     Teodor Zalewski, Ludwik Kurkiewicz (1963-1966)

Kazimierz Sikorski (ur. 28 czerwca 1895 w Zurychu, zm. 23 lipca 1986 w Warszawie) – polski kompozytor i teoretyk muzyki, członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958 roku.
W 1914 roku ukończył Gimnazjum Mariana Rychłowskiego w Warszawie. W latach 1911–1919 studiował kompozycję u Felicjana Szopskiego w Wyższej Szkole Muzycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. Studiował też prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim oraz muzykologię u Adolfa Chybińskiego na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
W latach 1921–1925 wykładał harmonię, kontrapunkt, solfeż, formy muzyczne i instrumentoznawstwo w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. W 1925 otrzymał stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i rozpoczął studia w Paryżu u Nadii Boulanger. Po powrocie do kraju pracował w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu (1926–1927) i w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie (1927–1939).
Był członkiem założycielem Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich, w latach 1928–1930 zastępcą prezesa Sekcji Polskiej Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.
W czasie II wojny światowej, w latach 1940–1944 był dyrektorem Staatliche Musikschule w Warszawie (pełniącej funkcję nieczynnego Konserwatorium). Po wojnie od roku 1945 był profesorem harmonii, kontrapunktu i kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, a w 1954 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie już od roku 1951 wykładał na Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej.
Był przewodniczącym jury podczas VIII (1970) i IX Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1975).

Prorektorzy: Witold Rudziński, Ludwik Kurkiewicz

Teodor Zalewski (19 VII 1897 Rzym - 11 III 1985 Warszawa), dyrygent, kier. muzyczny, dyr. teatru. Studia muzyczne odbył w Moskwie, Charkowie i Warszawie (m. in. kompozycję pod kier. Piotra Rytla, dyrygenturę u Henryka Melcera). Jako dyrygent i kier. muzyczny zadebiutował w sez. 1924/25 w T. im. Bogusławskiego w Warszawie pod kier. Leona Schillera. W 1925 rozpoczął współpracę z Filharmonią Warszawską. W 1926 ukończył studia prawnicze na UW i poświęcił się głównie adwokaturze, nie rezygnując jednakże z działalności artystycznej. W l. 1926-39 prowadził stałe koncerty Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Muzyki, dyrygując orkiestrą kameralną. W l. 1947-49 był dyrektorem Filharmonii, w sez. 1948/49 także Opery w Warszawie, od 1952 wykładowcą warsz. PWSM (czytanie partytur), a zarazem dziekanem, prorektorem i rektorem tej uczelni.

Źródło: Almanach sceny polskiej 1984/85. Tom XXVI. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe - Warszawa 1989.

Prorektorzy: Tadeusz Maklakiewicz, Ludwik Kurkiewicz

Tadeusz Paciorkiewicz (ur. 17 października 1916 w Sierpcu, zm. 21 listopada 1998 w Warszawie) – polski kompozytor, organista i pedagog. Studia muzyczne w zakresie organów ukończył pod kierunkiem Bronisława Rutkowskiego w Konserwatorium Warszawskim w 1943 roku, w zakresie kompozycji zaś pod kierunkiem Kazimierza Sikorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, w roku 1951.
W lutym 1945 roku wyjechał do Płocka, gdzie założył Szkołę Muzyczną im. Karola Szymanowskiego. Założona przez niego szkoła miała charakter 5-letniej szkoły zawodowej oraz szkoły umuzykalniającej. Przy szkole funkcjonowało również przedszkole muzyczne. W 1949 roku szkoła została rozszerzona i przyjęła charakter średniej szkoły muzycznej. Placówka ta szybko stała się bazą życia muzycznego w Płocku i okolicy. Przy szkole bowiem skupiała się szeroka działalność społeczna w zakresie chórów oraz szkolenia dyrygentów chórów amatorskich. Działała tam również sekcja teatralna.
W 1947 roku zadebiutował jako koncertujący organista, nagrywając również dla Polskiego Radia.
W 1949 roku opuścił Płock i z całą rodziną przeniósł się do Łodzi, gdzie poświęcił się całkowicie pracy pedagogicznej i kompozytorskiej. Do 1959 roku uczył harmonii, kontrapunktu i innych przedmiotów teoretycznych w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej.
Od 1954 roku podjął równoległą pracę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, dojeżdżając tam na dwa dni w tygodniu. Od 1959 roku razem z rodziną zamieszkał ostatecznie w Warszawie, gdzie kontynuował działalność pedagogiczną i kompozytorską. W PWSM w Warszawie, przemianowanej później na Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina, przeszedł kolejno wszystkie stopnie awansów naukowych: docenta, profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. Przez wiele kadencji był dziekanem wydziału pierwszego (kompozycji, dyrygentury i teorii), a w latach 1969–1971 piastował urząd rektora uczelni. Za swoją pracę pedagogiczną i twórczą otrzymał wiele wyróżnień i nagród.
Dorobek twórczy Tadeusza Paciorkiewicza obejmuje wszystkie gatunki muzyki instrumentalnej, wokalnej i wokalno-instrumentalnej (ponad 370 pozycji).
W skład tego dorobku wchodzi twórczość baletowo-operowa, kantatowo-oratoryjna, symfoniczna, chóralna, kameralna, solistyczna, dla orkiestr dętych oraz muzyka teatralna i filmowa. Głównymi pozycjami w tym dorobku są między innymi: 4 symfonie, 17 koncertów (na fortepian, klawesyn, skrzypce, altówkę, wiolonczelę, harfę, organy, obój, puzon, trąbkę, dwoje skrzypiec), 3 kwartety smyczkowe, 4 kwintety (fletowy, fortepianowy, na 5 instrumentów dętych i na 5 akordeonów), sonaty (na organy, fortepian, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fagot), 3 opery (w tym dwie radiowe), balet oraz oratorium „De Revolutionibus”.

Prorektorzy: Bohdan Wodiczko, Arnold Rezler, Andrzej Rakowski, Zenon Brzewski

Regina Smendzianka (ur. 9 października 1924 w Toruniu, zm. 14 września 2011 w Warszawie) – polska pianistka i pedagog.

Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w roku 1928. Następnie podjęła naukę pianistyki u Marii Drzewieckiej w Konserwatorium Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego w Toruniu (1930), a później u Henryka Sztompki, ucznia I.J. Paderewskiego, w tymże samym Konserwatorium (1936–1939). Na konkursie Młodych Talentów w Warszawie uzyskała nagrodę i dyplom honorowy (1934). Pierwszy publiczny występ z orkiestrą dała w Toruńskim Teatrze Miejskim (1938). Po wojnie kontynuowała naukę w klasie Henryka Sztompki, ale już w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (1945–1948), którą ukończyła z najwyższym odznaczeniem. W latach 1950–1955 doskonaliła swoje umiejętności pianistyczne u Zbigniewa Drzewieckiego.

Pierwszy koncert w zawodowej karierze pianistycznej wykonała w Filharmonii Krakowskiej pod dyrekcją Jana Krenza (28 marca 1947). W 1949 roku otrzymała XI nagrodę na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. F. Chopina w Warszawie. Po roku 1955 podjęła intensywną działalność koncertową. Występowała w ponad 50 krajach Europy, Ameryki Północnej i Południowej oraz Bliskiego i Dalekiego Wschodu. W latach 1953–1962 odbyła liczne tournée z wieloma orkiestrami krajowymi, spośród których należy wymienić Filharmonię Narodową, Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia, orkiestrę Filharmonii Pomorskiej. Towarzyszyli jej tacy mistrzowie batuty, jak: Josif Conta, Ogan Durian, George Georgescu, Alojz Klima, Kirył Kondraszyn, Carlo Zecchi oraz prawie wszyscy krajowi dyrygenci.
Brała udział w międzynarodowych festiwalach muzycznych w Anglii, Bułgarii, dawnej Czechosłowacji, Holandii, dawnej Jugosławii, Niemczech, Rumunii, Japonii oraz w Polsce: w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku, Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach, Festiwalu Muzyki Polskiej w Bydgoszczy, Festiwalu Chopinowskim w Antoninie, w Dniach Krakowa.
Była jurorem krajowych i zagranicznych konkursów pianistycznych (Moskwa, Salerno, Tokio), w tym VIII, X, XIII i XIV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1970, 1980, 1995, 2000) oraz w bydgoskim Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Ignacego Jana Paderewskiego.

W 1964 roku Regina Smendzianka rozpoczęła działalność pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (do 1968). Pracę tę kontynuowała od roku 1966 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie na stanowisku docenta. Do emerytury (1996) prowadziła klasę fortepianu, kierując jednocześnie od roku 1972 II Katedrą Fortepianu. W latach 1972–1973 pełniła funkcję rektora. Z tytułów akademickich uzyskała: profesora nadzwyczajnego (1977), profesora zwyczajnego (1985), profesora honorowego Akademii Muzycznej w Warszawie (1997), doctora honoris causa tejże Uczelni (2002). Wykładała między innymi w Danii, Finlandii, Meksyku, Japonii, Wenezueli.
Wykształciła ponad 70 pianistów, wśród jej uczniów są między innymi: Andrzej Dutkiewicz, Elżbieta Karaś-Krasztel, Jesús María Figueroa, Maria Korecka, Ewa Kupiec, Elżbieta Tarnawska, Maciej Grzybowski, Nina Drath, Yumi Toyama, Sławomir Dobrzański, Adam Aleksander, Kazimierz Brzozowski, Moto Harada. W roku 1988 Regina Smendzianka powołała do życia własną fundację („Fundacja Reginy Smendzianki”) wspierającą młodych polskich pianistów.
Była autorką publikacji i artykułów prasowych z zakresu pianistyki i interpretacji fortepianowej opublikowanych w Polsce, Stanach Zjednoczonych i Japonii. Była wieloletnim redaktorem naukowym wydawnictwa Akademii Muzycznej im. F. Chopina – Zeszyt Naukowy. W roku 2000 ukazała się jej książka: Jak grać Chopina – próba odpowiedzi, wydana staraniem Międzynarodowej Fundacji im. Fryderyka Chopina. W 2005 została również opublikowana druga część pt.: Jak grać Chopina – próba odpowiedzi. Utwory na fortepian z orkiestrą.
Regina Smendzianka była członkiem wielu stowarzyszeń muzycznych krajowych i zagranicznych. Była między innymi wiceprezesem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina (od 1984) oraz wiceprezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (od 1981).

Prorektor: Andrzej Rakowski

Tadeusz Wroński (ur. 1 kwietnia 1915 w Warszawie, zm. 15 stycznia 2000 tamże) – polski skrzypek, pedagog.

W 1934 zdał maturę w gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Rektor Akademii Muzycznej w Warszawie w latach 1973-1975 i twórca tamtejszego Instytutu Pedagogiki Muzycznej. Współzałożyciel Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków i Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników. Honorowy członek Stowarzyszenia Japońskich Pedagogów Smyczkowych. Absolwent klasy skrzypiec w Konserwatorium Warszawskim i Conservatoire Royale de Musique w Brukseli (dyplom z wyróżnieniem). Wieloletni wykładowca Indiana University School of Music w Bloomington w USA. Doktor honoris causa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955) i Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955).

Tadeusz Wroński był jurorem podczas wielu konkursów skrzypcowych, lutniczych i muzyki kameralnej, m.in.:
Konkursu im J.S. Bacha w Lipsku
Konkursów Henryka Wieniawskiego w Poznaniu
Konkursów Lutniczych i Kameralistycznych w Liège
Konkursów im. Carla Nielsena w Odense

Tadeusz Wroński jest autorem publikacji o technice gry skrzypcowej, zagadnieniach kształcenia młodych skrzypków oraz książek o duchowej drodze artysty.

Tadeusz Wroński był wielkim miłośnikiem gry w szachy. Zajmował się kompozycją szachową, tj. układaniem zadań szachowych. Specjalizował się w szachach bajkowych, w których hetman ma możliwość poruszania się także ruchem skoczka.

Prorektorzy: Janusz Urbański, Kazimierz Piwkowski, Arnold Rezler

Tadeusz Wojciech Maklakiewicz (ur. 20 października 1922 w Mszczonowie, zm. 21 marca[1] 1996 w Warszawie) – polski kompozytor, pedagog, działacz muzyczny i prawnik.

Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych, jego ojciec - Jan Maklakiewicz był organistą w mszczonowskim kościele parafialnym a dwaj starsi bracia Jan Adam i Franciszek byli kompozytorami. Regularną edukację muzyczną rozpoczął już w okresie nauki w Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1935-1939); uczęszczał na prywatne lekcje gry na fortepianie do pani Dąbrowskiej. W czasie II wojny światowej przebywała w Mszczonowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1945–1949), a następnie kompozycję pod kierunkiem Tadeusza Szeligowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1954–1958). Pracował w Państwowym Wydawnictwie Muzycznym w Krakowie, w biurze koncertowym ARTOS, w latach 50. w tzw. CPARA czyli Centralnej Poradni Amatorskiego Ruchu Artystycznego oraz w latach 60. w Polskim Radiu w Warszawie. Członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku.
Przez 40 lat uczył i pracował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Był dyrektorem administracyjnym, dziekanem, kierownikiem katedry Wychowania Muzycznego, prorektorem oraz rektorem (1975–1978). Pracę pedagogiczną rozwijał na wydziale Wychowania Muzycznego. Wykładał przedmioty teoretyczne: kontrapunkt, harmonię i propedeutykę kompozycji.
Prowadził szeroko zakrojoną działalność społeczną. Był prezesem i wiceprezesem ZAiKS-u (1968–1971 i 1993–1996), przewodniczącym sekcji muzycznej w Radzie Wyższego Szkolnictwa Artystycznego, sekretarzem generalnym Zarządu Polskiego Związku Chórów i Orkiestr. Członek prezydium Association Européenne des Conservatoires, wiceprzewodniczący Zarządu sekcji polskiej Société Européenne de Culture. W latach 1988–1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
Był przewodniczącym jury Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, jurorem Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie i Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.
W jego twórczości kompozytorskiej wyróżniają się utwory na głosy wokalne oraz na chór. Jest autorem „Mszy góralskiej” oraz „Suity kurpiowskiej” wykonywanych przez większość chórów polskich. Zajmował się również opracowaniami pieśni patriotycznych oraz kolęd na zespoły wokalne.

Prorektorzy: Marian Borkowski, Jan Szmańda

Bogusław Madey (ur. 31 maja 1932 w Sosnowcu, zm. 9 sierpnia 2004 w Warszawie) – polski kompozytor współczesnej muzyki poważnej, dyrygent, pianista i pedagog.

Ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Sosnowcu w 1950 r. Studia muzyczne ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu: kompozycję (S.B. Poradowski), fortepian (W. Lewandowski) i dyrygenturę (Stanisław Wisłocki i Bohdan Wodiczko), uzyskując wszystkie trzy dyplomy z odznaczeniem. Dalsze roczne studia odbył w Guildhall School of Music and Drama w Londynie, studiując dyrygenturę symfoniczną (N. Del Mar), dyrygenturę operową (W. Braithwaite), kompozycję (R. Jones) i perkusję (H. Taylor).

W latach 1958–1959 był asystentem dyrygenta w Filharmonii w Poznaniu; 1960–1972 dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie; 1960–1966 był także dyrygentem Harcerskiej Orkiestry Symfonicznej w Warszawie. Od 1972 do 1977 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Teatru Wielkiego w Łodzi; w latach 1973–1976 współpracował z Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie; od 1981 do 1983 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku; w latach 1983–1987 współpracował z Operą Badeńską w Karlsruhe. Od 1999 do 2001 był szefem Daegu City Symphony Orchestra w Korei Południowej.

Równolegle z pracą dyrygenta prowadził działalność pedagogiczną: w latach 1958–1959 był wykładowcą fortepianu w PWSM w Poznaniu; od 1960 związany był z klasą dyrygentury warszawskiej PWSM - początkowo jako wykładowca, potem docent, następnie profesor (od 1989 profesor zwyczajny); w tej samej uczelni (od 1979 już Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina) w latach 1969–1971 był kierownikiem Katedry Dyrygentury i Teorii Muzyki; w latach 1978–1981 rektorem. Od 1978 do 1982 był także Prezydentem Association Europeenne des Conservatoires, Academies de Musique et Musikhochschulen. Jako Visiting Professor wykładał dyrygenturę na Keimyung University w Korei Południowej w 1995 i 1997–1998. Od 1999 był ponownie kierownikiem Katedry Dyrygentury w Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina w Warszawie. Jego dyplomantami są m.in. Jerzy Maksymiuk, Wojciech Rajski, Tadeusz Kozłowski, Tadeusz Wicherek, Piotr Borkowski, Piotr Wajrak, Paweł Kotla, Marcin Nałęcz-Niesiołowski, Łukasz Borowicz. Ostatnim dyplomantem prof. Madeya był jego syn – Emilian.

Miał bardzo duży repertuar symfoniczny (ponad 300 dzieł), operowy i baletowy (ponad 80 dzieł). Dokonał wielu nagrań, występował w Bułgarii, Czechach, Egipcie, Francji, Grecji, Korei Południowej, na Kubie (premiera Halki St. Moniuszki), Luksemburgu, w Niemczech (m.in. z Orkiestrą Gewandhaus), Słowacji, Słowenii, USA, Wielkiej Brytanii (m.in. na Festiwalu w Edynburgu), w byłym ZSRR (m.in. z NOSPR – Moskwa, St. Petersburg i Kijów) uzyskując wszędzie znakomite recenzje.

W 1955 otrzymał nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie na Utwór Symfoniczny w Warszawie za „Scherzo Fantastico”. Został wyróżniony wieloma odznaczeniami i nagrodami państwowymi i resortowymi, m.in. w 1979 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; w 1982 – Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I Stopnia, w 2002 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Był również odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Był członkiem zwyczajnym Związku Kompozytorów Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Prorektorzy: Zbigniew Rudziński, Jerzy Artysz, Włodzimierz Lech Puchnowski
                     Jerzy Artysz, Kazimierz Michalik, Benedykt Konowalski (1985-1987)

Andrzej Rakowski (ur. 16 czerwca 1931 w Warszawie, zm. 3 kwietnia 2018 tamże) – polski muzykolog, specjalista w zakresie akustyki, profesor sztuk muzycznych, nauczyciel akademicki, w latach 1981–1987 rektor Akademii Muzycznej w Warszawie.
W 1957 ukończył studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej, a rok później studia na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. W 1963 na pierwszej z tych jednostek uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie pracy poświęconej akustyce instrumentów muzycznych. W 1977 habilitował się z muzykologii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1982 otrzymał tytuł profesora sztuk muzycznych.
Był zawodowo związany ze stołeczną PWSM (przekształconą następnie w Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina). W 1968 przyczynił się do utworzenia Katedry Akustyki Muzycznej, którą kierował nieprzerwanie do 2001. Na tej uczelni doszedł w 1989 do stanowiska profesora zwyczajnego. Od 1972 do 1974 był prorektorem PWSM. W 1981 został przewodniczącym uczelnianej „Solidarności”. W latach 1981–1987 przez dwie kadencje zajmował stanowisko rektora Akademii Muzycznej.
Pracował także jako wykładowca w Katedrze Muzykologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów i przewodniczącym Komitetu Akustyki Polskiej Akademii Nauk (następnie honorowym przewodniczącym tej instytucji).
W latach 50. zajmował się także pracą jako inżynier i reżyser dźwięku. Od 1963 do 1970 pełnił funkcję konsultanta akustycznego Teatru Wielkiego w Warszawie. Zaprojektował kilka sal koncertowych w zakresie akustyki. Został redaktorem działu akustycznego Wielkiej Encyklopedii Muzycznej PWM, a także członkiem rad redakcyjnych periodyków muzycznych. W 1963 brał udział w zakładaniu Polskiego Towarzystwa Akustycznego, należał też m.in. do Polskiego Towarzystwa Fonetycznego i Sekcji Muzykologów Związku Kompozytorów Polskich. Był członkiem rzeczywistym PAN.
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011). W okresie PRL był odznaczony Krzyżem Kawalerskim tego orderu oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Otrzymał także nagrody resortowe w 1966 (II stopnia), 1973 (zespołową) oraz 1982 (I stopnia).

Prorektorzy: Andrzej Chorosiński, Marian Borkowski, Juliusz Borzym (1987-1990)
                     Andrzej Chorosiński, Bogumił Gadawski, Andrzej Zieliński (1990-1993)

Kazimierz Gierżod (ur. 6 sierpnia 1936 w Warszawie, zm. 1 kwietnia 2018 w Grodzisku Mazowieckim) – polski pianista i pedagog muzyczny, w latach 1987–1993 rektor Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, profesor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

Kształcił się w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie u prof. Margerity Trombini-Kazuro. Studia ukończył z odznaczeniem w roku 1962. Wykształcenie uzupełniał w Akademii Chigiana w Sienie u prof. Guido Agosti.
W latach 1975–1987 był dziekanem Wydziału Fortepianu, Klawesynu i Organów, a przez dwie kadencje w latach 1987–1993 rektorem macierzystej uczelni. W roku 1988 został powołany na stanowisko profesora gościnnego Uniwersytetu Soai w Osace. Prowadził klasy mistrzowskie w Polsce i za granicą, a od roku 1976 kursy interpretacji Chopina dla pianistów japońskich.

Na Festiwalu Młodych Muzyków w Gdańsku w roku 1964 otrzymał I nagrodę. Występował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, w Ameryce Południowej, w Kanadzie, w Australii, Japonii, Chinach, Kuwejcie i na Cyprze.
W 2000 był członkiem jury XIV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina.
Dokonał wielu nagrań fonograficznych.

W roku 2002 został prezesem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina.

Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002). W 2005 otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Został także wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Miasta Podkowa Leśna (2008).

Prorektorzy: Bogusław Kaczyński, Andrzej Zieliński, Ryszard Zimak
                     Ryszard Zimak, Stanisław Moryto, Roman Lasocki, Witalis Raczkiewicz (1996-1999)

Andrzej Tomasz Chorosiński (ur. 24 maja 1949 w Otwocku) – polski organista, profesor zwyczajny i były rektor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, doktor honoris causa koreańskiego Keimyung Chopin University. Ojciec aktora Michała Chorosińskiego
W 1972 uczestniczył w kursie mistrzowskim w zakresie gry na organach w Belgii i otrzymał nagrodę specjalną na Międzynarodowym Konkursie Improwizacji Organowej w Kilonii. Koncertował w wielu krajach Europy, oraz w Izraelu, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Korei Południowej i Japonii. Występował m.in. w Filharmonii Narodowej w Warszawie, Koncerthuset w Sztokholmie, Sali im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, Katedrze Notre Dame w Paryżu, kaplicy King’s College w Cambridge, Auli Pawła VI w Watykanie, Katedrze św. Patryka w Nowym Jorku. Dokonał wielu nagrań dla radia i telewizji w kraju i za granicą, nagrywał płyty dla wielu firm fonograficznych.
Repertuar Andrzeja Chorosińskiego obejmuje muzykę baroku i romantyzmu oraz transkrypcje (częściowo dokonane z Marianem Sawą) utworów Antonia Vivaldiego (cykl Cztery pory roku), Camille′a Saint-Saënsa (Danse macabre), Modesta Musorgskiego (Obrazki z wystawy) i Paula Dukasa (Uczeń czarnoksiężnika).
Znaczące miejsce w działalności muzyka zajmuje praca pedagogiczna. Od 1972 prowadzi klasę organów w Akademii Muzycznej w Warszawie (od 1992 jako profesor). W latach 1987–1993 pełnił również funkcję prorektora, a w latach 1993–1999 – rektora. Od 1999 kierował Katedrą Organów i Klawesynu w warszawskiej uczelni. Od 1991 uczy jednocześnie w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Ponadto prowadził kursy improwizacji organowej w Niemczech i kursy interpretacji w Szwecji, Finlandii, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Korei Południowej i Izraelu. Uczestniczył w pracach jury międzynarodowych konkursów organowych we Francji, Niemczech i w Polsce.
Jest współinicjatorem i dyrektorem artystycznym siedmiu międzynarodowych festiwali muzyki organowej i kameralnej na zabytkowych instrumentach: we Wrocławiu, Jeleniej Górze, Legnicy, Kłodzku, Kluczborku, Polanicy-Zdroju i Św. Lipce. W latach 1993–2000 był członkiem Stowarzyszenia Uczelni Muzycznych Europy (AECAM), w latach 1993–1999 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina, w latach 1997–1999 przewodniczył konferencji rektorów uczelni artystycznych w Polsce. Od 1997 do 2002 sprawował także funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze.
Nagrany w 2003 przez niego album Bazylika w Licheniu. Na organach nawy zachodniej gra Andrzej Chorosiński uzyskał status dwukrotnie platynowej płyty.
Jest także konsultantem i autorem wielu projektów w zakresie budownictwa organowego w Polsce, Niemczech, Kanadzie i Japonii.
Andrzej Chorosiński otrzymał wiele odznaczeń i nagród m.in. odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, Złoty Krzyż Zasługi, medal „Ecclesiae Populoque Servitium Praestanti”. Jest również honorowym obywatelem Jeleniej Góry, Kłodzka i Polanicy-Zdroju, w uznaniu zasług w popularyzowaniu kultury muzycznej na terenie Dolnego Śląska. W 2010 r. odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla kultury polskiej, osiągnięcia w twórczości artystycznej i działalności pedagogicznej.
W 2006 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Prorektorzy: Elżbieta Tarnawska, ks. Kazimierz Szymonik, Roman Lasocki (2005-2008)
                     Ryszard Cieśla, ks. Kazimierz Szymonik, Roman Lasocki, Jagna Dankowska (2008-2012)

Stanisław Włodzimierz Moryto (ur. 8 maja 1947 w Łącku, zm. 5 czerwca 2018 w Warszawie) – polski kompozytor i organista. Rektor Akademii Muzycznej i Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w latach 2005–2012.

Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie uzyskał dwa dyplomy: w zakresie gry na organach u Feliksa Rączkowskiego (1971) i w zakresie kompozycji u Tadeusza Paciorkiewicza (1974). W latach 1973–1981 był przewodniczącym polskiej sekcji organizacji Jeunesses Musicales International.
20 sierpnia 2002 otrzymał tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych. W latach 1996–2002 był prorektorem Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Później przez trzy lata zajmował stanowisko dziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, a w latach 2005–2012 pełnił funkcję rektora Akademii Muzycznej i następnie Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie.
W 2001 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. W 2012 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi w upowszechnianiu kultury muzycznej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej i działalności dydaktycznej, odznaczył go Krzyżem Oficerskim tego orderu.
W 2007 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
W 2011 wyróżniony tytułem doktora honoris causa Keimyung University w Daegu w Korei Południowej.

Prorektorzy: Roman Lasocki, Stanisław Moryto, Krystyna Makowska-Ławrynowicz (1999-2002)
                     Błażej Sroczyński, Ryszard Dudek, Krystyna Makowska-Ławrynowicz (2002-2005)
                     Klaudiusz Baran, Andrzej Banasiewicz, Ewa Iżykowska-Lipińska (2012-2016) 

Ryszard Roman Zimak (ur. 11 lutego 1947 w Gdańsku, zm. 28 marca 2021 w Warszawie) – polski dyrygent i pedagog, profesor sztuk muzycznych, rektor Akademii Muzycznej i Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

Syn Władysława i Stanisławy. Ukończył w 1971 studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, kształcąc się w klasie profesora Józefa Boka. Był zawodowo związany z tą uczelnią (przekształcaną kolejno w akademię muzyczną i uniwersytet muzyczny). 17 kwietnia 1992 otrzymał tytuł profesora sztuk muzycznych. Doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego. Specjalizował się w dyrygenturze chóralnej.
Pełnił szereg kierowniczych funkcji na uczelni i w jej jednostkach organizacyjnych. W latach 1989–1993 był prodziekanem i dziekanem Wydziału Edukacji Muzycznej. Następnie do 1999 zajmował stanowisko prorektora ds. nauki i dydaktyki. Od 1999 do 2005 przez dwie kadencje pełnił funkcję rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Przewodniczył Konferencji Rektorów Uczelni Artystycznych, wchodząc też w skład prezydium Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich. W 2008 objął stanowisko dziekana Wydziału Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej, Muzyki Kościelnej, Rytmiki i Tańca. W 2012 wybrany na rektora Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie na czteroletnią kadencję.
W latach 1973–1974 był asystentem-dyrygentem, a następnie (do 1983) dyrygentem Chóru Filharmonii Narodowej. W okresie 1982–2005 sprawował kierownictwo artystyczne nad uczelnianym chórem mieszanym. Od 1983 do 2005 był etatowym dyrygentem Warszawskiej Opery Kameralnej i kierownikiem Chóru Kameralnego. Jako dyrygent specjalizował się w wykonawstwie utworów oratoryjnych.
Od 2005 do 2007 pełnił funkcję dyrektora Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina. W 2007 został powołany w skład Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów.
Pochowany na cmentarzu Wolskim w Warszawie.

W 2001 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wyróżniony także m.in. odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.